دور و برت پر از صداست.
هلابیکم را که می‌شنوی، پیش خودت می‌گویی. چه خوش آمدی خسته‌ی راهم و غبار نشسته به چهره‌ام؟! سفر در واقعیت جور دیگری بود و غیر از آنچه که همیشه شنیدم. زبان به دهان می‌گیری و دم نمی‌زنی. دم نزدن صبوری می‌خواهد صبوری.
مسافرِ سفری متفاوت که توی آن بیابانگرد می‌شوی برای معشوقت. کمی که می‌گذرد، احساسِ عشق زیر پوستت می‌دود. همه چیز را خوب می‌بینی، نیش را نوش‌ِ‌جان می‌کنی. دل‌خوشی به وصالی که نزدیک است. جاده کم‌کم تاب پاهای تاول زده‌ی تو را ندارد.
این‌جا آسمان دست می‌گشاید و تو را مثل کبوتر پر می‌دهد سوی منزلِ مقصود.
