آمدم در فراخوان جاذبه های گردشگری استان شرکت کنم یاد اتفاق تلخ دیروز علی آباد افتادم.
علی آباد، منطقه ‌ای نزدیک فرودگاه اهواز است که چاه‌های نفت آن را در برگرفته‌ اما جز هیچ و شاید چیزی فراتر از آن برایش عایدی نداشته.
دیروز که خوش و خرم از سفر مشهد به خانه بر‌میگشتیم، سر خر را به سمت منزل خان داداش کج کردیم که گذرمان به منازل تصرفی افتاد. اولش خیال کردم از سفر زیارتی مشهد، به کمالاتی رسیده ام و چشم برزخیم باز شده یا طی الارض کرده ام و سر از سرزمین‌های اشغالی و فلسطین و درگیری‌های خیابانی جوانان سنگ به دست و نظامیان چکمه پوش و ماشین‌های حفاظ‌دارشان درآوردم اما بعد از اینکه شوهرم از یکی از آقایان لباس شخصی _که من نفهمیدم نظامی هست یا از بچه های شرکت ملی حفاری _پرسید:«چه خبره؟!» و او هم به فارسی سلیس جواب داد:« نامه ی دادستانی داریم» تازه متوجه شدم نه خیر، اینجا خوزستان است، سرزمین عجایب! مادری دست پسرک سه‌چهار ساله‌ای را محکم گرفته بود و برای حفظ سرپناه با یک لشکر مرد غول‌تشن بحث میکرد. دلم ریش شد. نمیتوانستیم از آن مسیر رد بشویم. شوهرم دور زد و من که طعم فقر را به خوبی چشیده‌ام از پنجره ی ماشین به آقای لباس شخصی گفتم:« دادستان خودش تو چه خونه ای زندگی میکنه؟!»
راستش نمیتوانم به صرف دیدن چند صحنه‌ی اوقات‌تلخ‌کن قضاوت کنم اما چند سوال مدام ذهنم را مشغول کرده است:
_آیا آدم در زمین مادری‌اش متصرف و متجاوز است اما آن‌که برای بیرون کشیدن طلای سیاه از قلب خانه‌مان، از آن سر کشور آمده، متصرف و متجاوز نیست؟!
_چه کسی با چه مجوزی زمین مادری مان را در اختیار بیگانه قرار داده که حالا با حکم دادستانی ما را از خانه‌مان بیرون کنند؟!
_گیرم که ما متصرف، آیا ایام عید و شادی وقت مناسبی برای تخریب سرپناه مردم است؟!
ظاهرا تعطیلات نوروز برای همه‌ی هم‌وطنان ایرانی، روزهای شادی و گردش و تفریح نیست و عزیزانی در همسایگی ما زندگی میکنند که اگر پای‌شان را از خانه بیرون بگذارند، سرپناهی را که با زحمت و دسترنج خود ساخته اند، از دست خواهند داد.