بسم الله

#ایرانگردی

#کرمانشاه #قصرشیرین

روستای پدری‌ام برارعزیز

روستایی از توابع شهرستان قصرشیرین استان کرمانشاه

مرزی‌ترین روستای شهرستان

روستایی که پس از گذشت سی سال از دفاع مقدس، هنوز رنگ و بوی جنگ را دارد یا بهتر است بگویم دیگر رنگ و بویی ندارد، زیرا از آن روستای خرم و آبادی که خانواده‌ام و اهالی باقیمانده از آن همیشه خاطره نقل می‌کنند، فقط تپه‌های خاکی‌اش پا برجاست و دیگر نشانی از زندگی در آن نیست.

روستایی که حدود ۲سال است به کشاورزانش اجازه کشت محصول را داده اند، آن هم بدون سکونت در آن، محصولاتی که غالباً بدلیل عدم سرکشی به موقع و سالیان سال خالی از سکنه بودنش یا خوراک گرازها می‌شود یا در خوشبینانه‌ترین حالت بدلیل راکد بودن ۳۰ساله زمین‌هایش محصولی به اندازه‌ی سهم خانواده و دوستان از آن برداشت نمی شود.

مادرم تعریف می‌کند در روستای ما رسم بر این بوده که در زمان برداشت، اولین محصول یا همان نوبرانه محصول را در بین اهالی روستا تقسیم می‌کردند و علاوه بر آن بنا به وسعت و بضاعت هر خانواده تعدادی از درختان باغات میوه را به نیت برکت در رزق و به شکرانه وفور نعمت نذر می‌کردند، اما اکنون از آن باغات خرم چیزی جز مشتی خاک باقی نمانده.

چند روزی است که اطلاعیه فراخوان ایرانگردی را دیدم، اولش نمی دانستم کدام شهر را انتخاب کنم، اما بعد به فکر روستای پدری‌ام افتادم که غریب و تنها شده و حتی هیچ عکسی از آن وجود ندارد، آلبوم های قدیمی خانوادگی را گشتم، به چند نفر از اهالی روستا زنگ زدم اما دریغ از یک قطعه عکس، بنده خدا راست هم می گفت، آن زمان به این وسعت دوربین نبوده، اگر هم عکسی هست، عکس‌های خانوادگی است که نمی‌شود استفاده کرد.

به ناچار سراغ اینترنت رفتم، با عناوین مختلف اسم روستا را سرچ کردم، هر چه بیشتر گشتم کمتر یافتم، حتی بخاطر جامعیت به سراغ “گوگل مَپ” هم رفتم اما انگار هیچ وقت چنین نقطه جغرافیایی هیچ جای ایران وجود نداشته، حداقل من نتوانستم پیدا کنم.

و آن روستای خرم و آباد سال‌هاست که دیگر حتی در یادها هم جایی برایش نیست…..