امروز و فردا زائران دم آخری کربلا هم کوله‌هایشان را روی دوش می‌اندازند و راهی کربلا و پیاده روی عظیم اربعین می‌شوند.
فضا برای همه‌ی ما جاماندگان سنگین است. با هر کلیپی که از تلویزیون پخش می‌شود، با هر پخش زنده‌ی کربلا، هرکجای خانه که باشیم، بغض‌مان یک‌دفعه می‌ترکد و خودمان را به صفحه تلویزیون نزدیک می‌کنیم و آهی از سویدای دل می‌کشیم.
من جاماندم. دو سال است که اوضاعم همین است. حالا بنشینم غصه بخورم و مثل سال گذشته با حسرت به تلویزیون خیره بشوم؟ یا غر بزنم که به خاطر داشتن دو تا بچه‌ی کوچک مجبورم توی خانه بمانم و از این سعادت دور بمانم؟ یا اینکه با همسرم بدرفتاری کنم و او را مقصر بدانم؟ نه! شاید قسمت بوده من جابمانم و از پشت جبهه‌‌ی پیاده‌روی عظیم اربعین حسینی یک نفر را آماده کنم و به او خدمت کنم.
ما زن خلق شده‌ایم که در هر شرایطی استوار باشیم. در دلمان حسرت زیارت، شوق دیدن ضریح امام حسین علیه‌السلام در دلمان تلاطم انداخته، اما حسینی بودنمان شرط است نه رفتنمان.!
حالا که قسمت نبود زائر آقا باشم، مینشینم و زائران را، راهی می‌کنم. به زواری که برای رفتن دو دل است، انرژی می‌دهم. به کسی که کودکش را بهانه می‌کند، امید می‌دهم. باید هرکاری که از دستم بر می‌آید انجام بدهم تا همه‌ مثل من، خاطرات خوب اربعین توی دل‌ِشان، ثبت و ضبط شود.
دلم خیلی می‌خواست من هم می‌نوشتم حلال کنید عازمم، اما باید بگویم، زوار اربعین به سلامت سفر ولی، یادی کنید، از آنکه قسمتش نشد سفر….

به قلم: سیده مهتا میراحمدی

پ ن: کلیپ تولیدی ست و برای اربعین 2سال پیش است.