شب دوازدهم فروردین که می‌شود، یاد دوران کودکیم می افتم.

با دختر دایی‌ام قرار می‌گذاشتیم و سبد خرید خوراکی هایمان را پر می‌کردیم و به سمت منزل پدربزرگ راهی می‌شدیم.

باهم نقشه می‌کشیدیم تا شب زنده داری کنیم و پچ پچ درگوشی حرف بزنیم و ریز ریز بخندیدیم.

تا صبح چندبار مادربزرگ سرک می‌کشید که بیداریم یا خواب و هر بار با آمدنش خنده هایمان شدت می‌گرفت.

صبح خمیازه کشان صبحانه میخوردیم و خوشان خوشان دوربین به دست به سمت باغ پدربزرگ راهی می‌شدیم.

پسرها هم با شادی تفنگ ساچمه ایی و توپ فوتبال بدست به باغ می‌آمدند.

تا میتوانستیم در باغ بوی نم خاک و سبزه ها را استشمام میکردیم.

روی چمن های سبز میدویدیم و رها میشدیم.

قاصدک ها را با شمارش یک دو سه فوت میکردیم تا آرزوهایمان را بدست باد دهد و به رویاهایمان جلا دهد.

تابی به درخت گیلاس می بستیم و در آسمان رها میشدیم، لباسهایمان شکوفه باران میشد و حس دل انگیز بهاری به ما دست می‌داد.

کمی بعد غروب آفتاب جایش را با تگرگ بهاری عوض می‌کرد.

زیر سقف شیروانی، دور آتش می‌نشستیم و طعم چایی زغالی را مزه مزه می‌کردیم.

یاد پدربزرگ و باغ زیبایش بخیر

✍  سمیرامختاری

#پائیزنوشت

12/فروردین/402