به باغمان رفته بودیم ، عموی پدریم مشغول چرای گوسفندان بود.

پیرمردی خوش برخورد و خوش مشرب که به محض دیدنش قند در دلت آب می شود و دوست داری لحظه ای در کنارت بنشیند و برایت صحبت کند.

عصر آن روز هم برای صرف چای به نزدمان آمد، و بعد از خوش و بشی با من و خواهرم، صحبت را شروع کرد.

خاطراتی  از بچگی اش برایمان تعریف کرد که لال بوده و توان صحبت کردن نداشته است.

مادرش به یکی از علمای روستا که صاحب نفس و دارای کرامات زیادی بوده،  متوسل می شود.

عالم روحانی بعد از شنیدن ماجرا ، از مادر می خواهد فرزند دلبندش را در قبرستان رها کند و به سمت خانه برود.

رها کردن فرزند همان و زبان باز کردن کودک همان.

بعد از تعریف کردن خاطره اش 

حرف از راز سلامتی اش به میان آمد.

عمو جان از خودش گفت و سلامتیش که تاکنون یک بار هم  طعم قرص و شربت را نچشیده است.

 راز سلامتی اش را در غذای سالم و زندگی در طبیعت می دانست.