زندگی گاهی مثل چرخش فرفره‌‌ است. بعضی اوقات روی دور تند و بعضی اوقات هم روی دور کند است.
زندگی شما روی کدام دور است؟ تند یا کند؟
اغلب خوشی‌ها، مثل یک چشم بر هم‌زدن تمام می‌شود و خاطرات لذت‌بخشش در پس ذهن‌مان می‌ماند. اما برعکس، روزهای سخت زندگی، لحظه‌به‌لحظه‌اش چنگ می‌اندازد به گوشه‌ ذهن‌مان و مدام زور می‌زند تا به ما بفهماند که مثل کنه‌ای سرجایش چسبیده، تا ناامیدی را به روح لطیف‌تر از برگ گلمان بدمد.
این روزها. یا بهتر است بگویم این روزهای کرونایی‌، همین سختی‌های زندگی‌ست. این ما هستیم که باید مقابلش بایستیم. یاد خدا را فراموش نکنیم و به ریسمانش چنگ بزنیم. « وَهُوَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ »
روزهای قرنطینه باعث شده بیشتر فکر کنم. بیشتر مطالعه کنم، بیشتر به همه‌ چیز و همه کس دقت کنم.
هر روز موقع خواندن دعای هفت صحیفه‌ی سجادیه، ریشه‌ی امید در جسم و روحم متولد می‌شود. چقدر زیبا در فراضی از این دعا آمده که: « وَ افْتَحْ لِی یَا رَبّ بَابَ الْفَرَجِ بِطَوْلِکَ، وَ اکْسِرْ عَنّی سُلْطَانَ الْهَمّ بِحَوْلِکَ،
الها در آسایش را به رویم باز کن،و به قدرتت صولت سلطان غم را در میدان حیات من
بشکن»


پ ن: برای خرید اجباری به فروشگاه رفته بودم، مرد جوانی جنس‌هایش را رو‌به‌روی فروشگاه پهن کرده بود. بساطش جمع و جور بود اما دلش به وسعت دریا بی انتها بود. دو تا فرفره برای بچه‌ها خریدم و دعا کردم بقیه هم از او‌خرید کنند.


به قلم: سیده مهتا میراحمدی
99/1/16