مولای من! 

باز هم جمعه ای دیگر آمد و دلتنگی ما به پایان نرسید.

نمی‌دانم از چهارده قرن پیش تا کنون که جهان خالی از سروری توست، چند نفر از دلتنگی‌های جمعه‌های نبودنت نوشته‌اند.

سالها‌ است که نامت را فریاد می‌زنیم و با اشکهایمان برای ظهورت “اللهم عجل لولیک الفرج ” سر می‌دهیم.

همیشه این بیت را با حال دیگری زمزمه می‌کنم؛

“گفتم گر بیایی مقدمت را گل بچینم

مهربانا گل چه قابل هر دو چشمم فرش راهت”

آری مولاجان! چشمانمان فرش راهت و جانهایمان فدای تو ای یوسف زهرا"سلام‌الله‌علیهما”

اگر هنوز خالص نشده‌ایم، تا چشمانمان به دیدن جمال نورانیت منور شود، اما

دلهایمان چنان عاشقت است، که با هر بار شنیدن نامت، آرام و قرار می‌گیرد.

به‌قلم:#زهرا_یوسفوند