گاهی مینشینیم و غرق در تفکر میشویم که چه کنیم؟ تکلیف ما چیست؟ راز خوب بندگی کردن را میجوییم. به دنبال ذکر و دعا و نمازهای آنچنانی میگردیم که تقرب پیدا کنیم. 

غافل از اینکه هر کار به ظاهر کوچک و ساده ی ما اگر برای خدا باشد، قطعا هدایتگر به سوی حق است. فاطمیه می آید. به سوگ مینشینیم و از داغ یاس نبی اشک میریزیم. گاهی فراموش میکنیم که تنها اشک ریختن برای بانوی دو عالم کافی نیست! حضرت که بهانه ی خلقت است، با ما حرفها دارد….

ما از سبک زندگی زهرایی چه میدانیم؟ آیا قصه ی پر غصه ی در و دیوار را از بر کردن کافیست؟!  آیا غربت صدیقه ی طاهره را فریاد زدن، بی آنکه نگاهی به زندگی عالمانه و مجاهدانه ی ایشان داشته باشیم، مفید فایده خواهد بود؟!! قطعا نه. سیده ی نساء العالمین بودن حضرت زهرا.سلام الله علیها. یادآور این است که هر لحظه از حیات طیبه ی ایشان برای ما کلاس درس است. ام ابیها بودن ایشان، عبادت های خالصانه ی ایشان، انتخاب همسر و ازدواج و فرزندآوری و تربیت الهی ایشان، همه و همه شاخه های طوبی ست. که باید دست تمسک به شاخه های این شجره ی طیبه دراز کنیم و خود را همرنگ با او کنیم.(صبغه الله و من احسن من الله صبغه). فاطمه رنگ خدا گرفت، ما هم برای خدایی شدن باید همرنگ فاطمه شویم. اما چقدر تا فاطمه شدن فاصله داریم؟! 

فاطمیه که می آید، در کنار اشک ها و توسل ها، از حضرتش، سبک زندگی بیاموزیم….

به امید نگاهی از سوی مادر 

ادامه دارد

به قلم: سمیرا چوبداری