ماه رجب که می‌رسد، خاطرات شیرینم، دوباره سر از پیله‌ی خود بیرون می‌آورند و مرا با خود به روزهایی می‌برند که یادآوری‌شان لبخندی را کنج لب‌هایم می‌نشاند.
11 12سالم بود. کیسه‌‌‌‌ای داشتم که درونش یک جانماز سبز بود. گوشه‌ی سمت چپش را با یک سربند قرمز یاحسین دلربا کرده بودم. اذان مغرب را که می‌شنیدم چادر مشکی‌‌ام را سر می‌کردم و خودم را به مسجد محله ‌مان می‌رساندم. بین دو‌نماز مفاتیح کوچکی را که مادرم برایم خریده بود باز می‌کردم و پشت‌بند پیرمردی خوش صدا، دعای ماه رجب را زیر لب زمزمه می‌کردم.
ماه رجب، ماه رحمت و بخشندگی خداوند است. در این ماه ریسمانی بین خدا و بندگانش مقرر است که اگر هرکس چنگی به آن بزند به وصال با خدا می‌رسد.
مفاتیح را که ورق می‌زدم دعایی را دیدم که حال دل این روزهایم را عوض کرد.

اَللّهُمَّ اَهِلَّهُ عَلَیْنا بِالاَْمْنِ وَ الاْیمانِ، وَ السَّلامَةِ وَ الاِْسْلامِ، رَبّی وَ رَبُّکَ اللهُ عَزَّوَجَلَّ؛ خدایا این ماه را بر ما نو کن به امنیت و ایمان و سلامت و دین اسلام، پروردگار من و پروردگار تو (ای ماه) خدای عزوجل است.

به قلم: سیده مهتا میراحمدی