دم‌دمای عید که می‌شود، بی‌اختیار آرزو می‌کنم کاش شوهرم ژاپنی بود؛ یک ژاپنیِ شِبهِ آچارفرانسه از تبار سامورایی‌های کاروشی‌شو. شوهری که در مصافِ سختی‌های بِشوربساب، شمشیر از نیام برکشیده، جنگ،جنگ تا پیروزی را با تک‌تک سلول‌هایش به سبکِ بروس‌‌لی نعره بکشد: «غودااااااا!»

البته بنده مستحضرم همان‌طور که منزل، میدان جنگ نیست و اتمام خانه‌تکانی، فتحُ الفتوح؛ بروس‌لی هم، ژاپنی نیست و چینی است اما، بپذیرید دیگر، هر قدر هم ژاپنی‌ها چشم دیدنِ چینی‌ها را نداشته باشند؛ همسایه‌اند و تجانس فرهنگی دارند. نمونه‌اش همین غودااااااااا!

به هر تقدیر، باور کنید ریختنِ یک عالمه کارِ بی‌حساب‌کتاب بر سر آبجی‌تان، این خاله‌ریزه‌ی زوار دررفته کم از شرکت در خطِ مقدمِ نیست! این است که می‌گویم دم‌دمای عید به یک نفر شوهرِ سامورایی، نیازِ مُبرم دارم آن هم إلا و بِلّا همراه با ضمانت‌نامه‌ی کاروشی!

در غیر این صورت، شوهر مورد نظر را مانند برخی اقلام داخلی، که می‌گویند ضمانت مرجوعی دارند به سرزمین آفتاب تابان مرجوع کرده، لاجَرَم شوهر ایرانی خود را به زورِ رگ به رگ شدنِ کمر هم شده بر سر نهاده، حلوا حلوا می‌کنم!

پ.ن:
- هم‌وطنانِ عربِ خوزستانی، معمولا سالی دو دفعه خانه‌تکانی می‌کنند؛ یک‌بار به مناسبت عید نوروز و یک‌بار به مناسبت عید سعید فطر.

- «کاروشی» (karoshi) واژه‌ای ژاپنی به معنی مرگ بر اثر کار زیاد است و «کاروشی‌شو» واژه‌ای کاملا من‌درآوردی به معنی کاروشی شَوَنده است که در بازار لغات، نمونه‌ی مشابه ندارد؛ نه داخلی، نه خارجی!

-سرزمین آفتاب تابان: همان ژاپن خودمان!