روز از نیمه گذشته، آسمان دلگیر است و میل گریه دارد. دل ِ گرفته‌اش خبر از آمدنِ مهمانی می‌دهد. مهمانی که سردی هوا را به همراه دارد. از مجلس روضه برمی‌گشتم. آسمان را که این‌گونه دیدم، دلم گرفت. بی‌تاب قطره‌ای باران شدم که صورتم را نوازش دهد و گرفتگی دلم را باز کند. دعایم مستجاب شد. صدای غرش آسمان همانند موسیقی آرامش‌بخشی گوشم را نوازش کرد. به دنبالش قطرات باران بود که بر صورت خسته‌ام می‌نشست و نوازشم می‌کرد. ناپاکی را از چهره‌ام می‌زدود و پاکی را به جایش می‌نشاند. دلگیری پاییز درست اما باران و غرش آسمان نوازشگری می‌کند و روح را جلا می‌دهد. آن‌وقت است که به دنبال جای گرمی می‌گردی تا با صدای دلنواز این نعمت خدادادی، چشم‌هایت را برای لحظاتی ببندی. آسوده بال، فارغ از همه چیز، آرامش یابی و به‌ خواب بروی.

#به_قلم_خودم