الهی! دلتنگم. دلم برای خلوتی دو نفره در شب‌های بلند زمستان تنگ شده است.

می‌دانم، گناهانم سر به فلک کشیده‌اند. اما رحمانیتت شهره‌ی عام و خاص است. استاد دولابی چه زیبا گفت:

“مالِ بد بیخِ ریشِ صاحبشه…

تو مخلوقِ خدایی…”

آری این بنده گنهکار خالقی به نام تو دارد، که رب‌العالمین است.

“مولای یا مولای، أنت الخالق و أنا المخلوق

و هل یرحم المخلوق إلا الخالق”

پس چه جایی بهتر و آرامش‌بخش‌تر از در ِخانه‌ی تو مولای من!

خدایا! صاحبی به بزرگی تو و آغوش گرمی به مهربانی تو داشتن چه زیباست. پس من را دریاب! حیران و پریشان به آغوشت پناه آورده‌ام و غیر تو پناهگاهی ندارم، ای خدای من.

#به_قلم_خودم