در تکاپوی فضاسازی مدرسه برای جشن انقلاب بودیم، که بهار و هستی با صدای بلند گفتند: خانم باز چه خبره؟ چی شده؟چرا مدرسه شبیه پایگاه بسیج شده؟
چیزی بهشان نگفتم و فقط گوشی شدم برای شنیدن.
به نظرم مادر انقلابی بودن تنها شکل، مدل و اعتقاد یک مذهبی نیست. دختر ایرانی همین که پا می‌گیرد، در وجودش تحول و عدالت‌خواهی ریشه دارد.
لالایی‌ها و زمزمه‌های مادرانه شجاعت را به جانش دیکته کرده‌است. حتی اگر گاهی ندانسته منحرف از جاده‌ی اصلی شود، دوباره توی مسیر درست قدم برمی‌دارد.
من هم به همین دخترها ایمان دارم، که فردا مادران انقلاب مهدوی خواهند شد. با پناهی امن و پر مهر به انتظار روزگار سبز و پرامید.

به قلم: بهاره شیرخانی