«الحمدلله الذی حَبانا بِدینه و اختصّنا بِملّته و سَبّلنا فی سُبُلِ احسانه لِنسلکها بِمنّه إلی رضوانه، حمداً یتقبّله منّا و یرضی به عنّا»؛ و ستایش می‌کنم خدای متعال را که ما را برای دین خود برگزید و به آیین خویش مخصوص گردانید و به راه احسانِ خود، راهنمایی کرد تا عاقبت به لطف و کَرمش سالکِ بهشت ِ رضوان شویم؛ ستایشی که آن را از ما قبول فرماید و به سبب آن از ما خشنود گردد. (صحیفه‌ی سجادیه، دعای 44، فراز دوم)

در مواجه با یک تازه مسلمان، چه احساسی به شما دست می‌دهد؟ آیا مانند برخی خودزنی کرده، گویا راهِ تحقیق و کشفِ حقیقت را به روی‌تان بسته‌اند؛ مسلمانی‌تان را موروثی و شناسنامه‌ای می‌خوانید؟ یا خدایی ناکرده طیِ یک مقایسه‌ی نادرست، خود را مصداق «والسابقون السابقون ، اولئک المقربون»* دانسته؛ دچار عجب و غرور می‌شوید؟

امام سجاد علیه السلام در فراز نورانیِ مذکور به پیروان‌شان می‌آموزند؛ برای نعمتِ اسلام شکرگزار خدای منّان باشند. چرا که اسلام، مسیر نیکوکاری است، مسیری پاک و به دور از هر گونه آلودگی و افراط و تفریط؛ مسیری که رهروانش، فرجامی جز بهشت و نعیم و رضوان، نخواهند داشت ان ‌شاء الله.

* و پیش‌گامانِ پیش‌گام، آنانند مقربان. (قرآن کریم، سوره‌ی واقعه، آیات 10 و 11)