من در یک خانواده مذهبی زندگی میکنم . از بچگی عاشق روسری و چادر بودم . بچه که بودم خیلی دوست داشتم چادر بپوشم . و به همین دلیل با چادر مادرم بازی می کردم . بزرگتر که شدم و به سن تکلیف رسیدم اولین چادرم را که مال جشن تکلیف دوخته شده بود پوشیدم . با پوشیدن چادر احساس سبکی و راحتی می کردم .

مخصوصا موقع نماز که با دوستانم به نمازخانه مدرسه می رفتیم و چشمان پر تحسین هر کدام از کسانی که ما را نگاه می کردند دیدم . آنها می گفتند که مثل فرشته ها شدیم ! از آن موقع به بعد عاشق چادر شدم . به راهنمایی که رفتم و اولین چادر مشکی را خریدم . درست نمی توانستم چادرم را نگه دارم . اما با چند بار تلاش توانستم چادرم را در دستانم درست نگه دارم ‌.

دبیرستان که رفتم چادر را چیز مقدسی می دانستم و برای آن احترام قائل بودم . در دوران دبیرستان بعضی فامیل های پدری و مادری ام چادرم را مسخره می کردند . و حتی لقب های زشتی می دادند . مثل گونی پوشیدن ، بقچه پیچ و خیلی چیزهای دیگر . گاهی دلم میشکست یا در خلوت شبانه ام با خدا گریه می کردم که چرا به چادرم که پوشش کاملی است چنین حرفی می زنند ولی با این حال تحمل کردم و به جایی رسید که فهمیدم حرف آنها نباید برای من زیاد مهم باشد . مهم اینکه خدا از ما راضی باشد

من چادرم را دوست دارم و عاشق حجابی که دارم هستم . با تمام اینها حتی لحظه ای دلم نخاست آن را از سرم بردارم . حتی بعد از ورودم به حوزه بیشتر مراقب چادرم بودم . چون چادر برایم چیز باارزشی است . و ارزش سرزنش شدن را دارد . 

چادر یادگاری از حضرت زینب (س)برای ماست . و حداقل کاری که ما می توانیم بکنیم این است که حجاب خود را رعایت کنیم . 

تو قلب زمین و قبله دل هایی

همزاد فرشته ای ، خدا سیمایی

تنپوش سپید نور را بر تن کن 

ای گوهر عشق ، در صدف زیبایی !