امروز کعبه محزون‌تر از همیشه، چادر سیاهش را بر سر کشیده و نظاره‌گر خروج کاروان خورشید است.

اما کربلا با چشمانی غم‌بار مشتاق قدوم مبارک کاروانیان است.

حج، نیمه تمام رها می شود و همه برای جاودانگی اسلام پرواز می کنند.

بیابان‌های داغ منزل به منزل گام‌های کاروان را به دوش می کشد و گویا تمام زمین و زمان گریان است.

قافله‌سالار آرام‌آرام می‌رود و صدای زنگ شتران و صیحه اسب‌ها در گوش زمان می‌پیچد، باد از این سو به آن سو می‌رود و خبر از حادثه‌ای بزرگ می‌دهد.

کربلا در تلاطم جنگ است و فرات منتظر امتحانی بزرگ…

کاروان راهی شده، راهی سرزمینی که تصویری از آتش و خون را نشان می‌دهد

تصویری از خیمه‌های سوخته، سرهای بریده و به‌روی نیزه رفته و اسرای بی‌پناه.

امام راهی شده تا به نور برسد و طوافی از جنس شهادت کند.

قافله مانند نگینی در دل صحرا می‌درخشد و همه جا را از عطر بهشتی خود پر می‌کند.

امام منزل به منزل خبر از شهادت خود و این راه سخت وپر فراز و نشیب می‌دهد تا حجت را بر همه تمام کند، عده ای می‌روند و عده ای می‌مانند تا همسفر امام در کرب و بلا شوند.

آن ها می‌روند تا بمانند و زیر بار ننگ بیعت با حکومت ستم نروند, میخواهند با خون پاکشان اسلام زنده بماند.

دشمن در کمین است و خنجرها از غلاف خارج شده و سایه خورشید را دنبال می‌کند.

دیگر برای پیوستن به حادثه زمان، نفسی باقی نمی‌ماند و شفق با چشمانی ملتهب، منتظر لبیک‌ لبیک شهادت است.

+به قلم مریم کنعانی هرندی