​حجه‌الوداع بود و برکه‌ی غدیر، نظاره‌گر ولایت و جانشینی مولود کعبه.

حاجیان از حج، با سوغات توحید بازگشتند.

به رسول مهربانی گوش فرا دادند و خود را برای پیامی مهم آماده کردند. آزمایشی مهم در پیش‌رو داشتند، که هرکسی پیروز میدان نبود.

آهنگی از آسمان، گل و باغ مهربانی را به سینه‌ها مهمان کرد.

“من کنت مولاه فهذا علی مولاه”

کنار برکه عشق و جاودانگی بود که از یک سو “اکملت لکم دینکم “را ندا می‌داد و از سوی دیگر معرفی امام و پیشوای مسلمانان را.

غدیر، نشانه‌ی عدالت خداوند بود، که ولایت را در وجود سزاوارترین فرد عالم قرار داد. دستی، دستی را بالا ‌برد و جانشین را به همگان نشان داد. از این گل تازه، افسردگیِ آن صحرا زدوده شد. 

غدیر، تمامیِ فاصله‌ها را به صفر رساند. ادامه‌ی راه را نشان داد.

همه تبریک‌گویان به سویش شتافتند و دستان مهربانش را گرفتند و این آغاز راه بود. عده‌ای با کینه‌ای‌ در دل، تبریک گفتند اما سقیفه را به راه انداختند.

به‌قلم:#زهرا_یوسفوند