چه زمانی وقت کردیم، آن‌قدر خشن شویم، که همه‌ی خشم خود را بر سر هم خالی کنیم؟
چه شد که این‌قدر خودخواه شدیم و بهترین را برای خود خواستیم و آن را احتکار کردیم. مگر می‌شود، خوبی را احتکار کرد و خرجش نکرد؟!
چرا بی‌رحم شدیم و انصاف گمشده‌ی این روزهای ماست. این‌قدر دلمان سنگی شد، که اشک کودکی گرسنه‌ی نان، توان لرزاندش را ندارد.
چه وقت اینقدر تلخ شدیم، که هرچه شیرینی در کاممان بریزند باز هم اثری ندارد.
مگر دین ما دین مهربانی نیست؟!
به عادت هرروزه زدم شبکه‌ی خبر و زیر نویس را خواندم، که دخترم پرسید: <<باز که قیمت طلا و دلار بالا رفت>>.
گفتم:<<چه مان شده که کودکان‌مان هم غم نان دارند.فکر و رویای کودکی‌شان را پریشان کردیم و به اجبار به کابوس‌های بزرگی پرتاب‌شان کردیم. تا جایی که آینده‌شان را تحلیل می‌کنند>>.
به کجا رسیدیم که بدون پول زندگی برایمان قابل تصور نیست؟
همه چیز در پول خلاصه ‌می‌شود. حتی مهمتر از اکسیژن برای تنفس…
ما بودیم و رویاهایمان حالا این‌ها هستند و دغدغه هایشان.
به قلم:#بهاره_شیرخانی