قرآن را با توسل به نام مبارک مولا امیرالمومنین گشودم تا جمله‌های ابتر ذهنم را سامان بدهد. آیه‌ها می‌گفتند:«ای نوح کشتی نجاتی در مقابل چشمان‌شان بساز و ترسی از آنها نداشته باش.»
کشتی نجات!

و همین کافی بود تا من و واژه‌ها، کنارِ هم، از دلدادگی بنویسیم. راستی کشتی نجات باید بسازیم. هر کسی به قدر وسع و توانش. هر کسی به میزان ابزار و وسایلش کشتی می‌سازد و سوار بر آن، تا ساحل امن به حرکت درمی‌آید.

اما ابزار ما چیست؟ آیا می‌توان به عبادت‌ها و کارهای ابترمان دل‌خوش کنیم و امید ببندیم؟! قطعا نه!

آنچه داریم محبت است. دانه‌ی محبت را در قلب‌مان کاشته‌اند. کافیست که به این دانه برسیم تا جوانه دهد، تنومند شود و مایه‌ی نجاتمان گردد. وقتی محب هستیم خُب، باید کاری بکنیم. من که گام‌هایم همچون کودک نوپایی‌ست و از برداشتن قدم‌های بزرگ عاجزم، به پابه‌پا رفتن، دل می‌بندم تا دستم را بگیرند و من هم به راه بیفتم.

روزهای خیر و با برکت، مرا به این امر امیدوار می‌کند که دستم را بگیرند و راهم ببرند. و چه روزی زیباتر و عظیم‌تر از روز ولایت؟! روزی که مولایمان تاج امامت به سر نهاد و راه را نشان‌مان داد.

کمرِ همت می‌بندم و در این راه که خود را هیچ می‌بینم، شغل نوکری و خادمی را برای خود برمی‌گزینم.

عید غدیر در راه است. بیایید خادم غدیر باشیم و همه باهم در این امر زیبا همکاری کنیم.

بسم الله…

به قلم سمیرا چوبداری