«اللهم اغننا عن هبة الوهابین بهبتک و اکفنا وحشة القاطعین بصلتک حتی لانرغب الی احد مع بذلک و لانستوحش فی احد مع فضلک»؛ پروردگارا! ما را به وسیله‌ی موهبت خود، از عطای اهل جود و سخاوت بی نیاز گردان؛ و ما را به وسیله‌ی عطا و احسان خویش از وحشت و هراس آنکه خلق از ما ببرند کفایت فرما تا آنکه ما با بذل و عطای تو ابداً راغب به عطای هیچ‌کس نباشیم و با وجود فضل و کرمت از احدی وحشت‌زده نشویم. (صحیفه‌ی سجادیه، دعای پنجم، فراز هفتم)
عشق‌ورزی با خدا بهترین سبک‌ زندگی است که مجموعه‌ای از آداب و مهارت‌ها را شامل می‌شود. آداب و مهارت‌هایی مانند اظهار نیاز به محبوب و بی‌رغبتی به اغیار، عفو و گذشت، وفاداری و تعهد، از غیر بُریدن و به معشوق پیوستن.
در این سبک، انسانِ عاشق، الطاف دیگران را می‌بیند و ارج می‌نهد اما لطف معشوق برای او از جنسی دیگر است. لطفی که او را به وجد آورده، نشاط و انگیزه‌ای مضاعف می‌بخشد. در حالی که برخورد نامطلوب دیگران او را هم می‌رنجاند و ممکن است به واکنش تند یا حتی قطع ارتباط با آنها وادارد؛ غیظ و غضبِ دلبر اما، دربردارنده‌ی معنای دیگری است؛ معنایی که به تفکر و تلاشِ بیشتر منجر شده عاشق را به حرکت و تکاپو می‌اندازد تا رضایتِ معشوق را جلب کند و از مدار ارادتش خارج نشود و چه معشوقی بهتر از خدای بزرگ که انسان، عاشق او شود و در صدد جلب محبتش برآید؟! خدایی بی‌نیاز که هم مهربان و بخشنده است، هم دانا و توانا بر اجابتِ تمام درخواست‌ها.