بسم الله

چند روز پیش یک فیلم‌سینمایی‌ از تلویزیون پخش شد، اینکه اسم یا محتوایش چه چیزی بود را اصلا به یاد ندارم. تنها چیزی که توجه‌ام را جلب کرد نقش زیبای فرش زیر پایشان بود که راحت با کفش روی آن قدم می‌زدند و توجهی به ظرافت نقش و رنگش نداشتند.

با خودم گفتم این فرش و نحوه رفتار اطرافیانش با آن، بی شباهت به ما انسان ها نیست که گاهی بخاطر حفظ ظاهر هزاران رنگ و طرح عوض می‌کنیم. اوایل شاید خیلی‌ها از دیدنمان به وجد هم بیایند. مدت زمان کوتاهی نگذشته آنقدر بی‌ارزش می‌شویم که حتی به اندازه نیم‌نگاهی بهمان توجهی نکنند و عین تمام وسایل بی‌جان اطرافشان از کنارمان بگذرند.

و چه زیبا امام سجاد(ع) در دعای بیستم صحیفه سجادیه فرمودند:

«اَللَّهُمَّ لاتَدَعْ خَصْلَةً تُعابُ مِنّى اِلاّ اَصْلَحْتَها، وَلاعآئِبَةً اُوَنَّبُ بِها اِلاّ حَسَّنْتَها، وَلا اُكْرُومَةً فِىَّ ناقِصَةً اِلاّ اَتْمَمْتَها.»

«الهى در وجود من هيچ خصلت عيبناك مگذار مگر آنكه آن را به دايره اصلاح آورى، و مرا با هيچ عيبى كه 

به خاطر آن سرزنشم كنند رها مكن مگر آنكه آن را نيكو گردانى، و هيچ كرامتى را در من ناقص مگذار مگر آنكه به کمالش رسانی.»

به قلم:#سحر_سرشار