همین‌طور که خودش را با بچه ها سرگرم کرده بود، یک‌دفعه به خودش تشر زد:« خانه‌داری یعنی چی پس؟» بعدش بدون معطلی پاسخ داد:« خانه‌داری یعنی کلفتی دیگه! »
چشمانم از حدقه بیرون زد و نگاه‌مان برای یک لحظه به هم خیره ماند. آن‌قدر جمله‌اش برایم سنگین بود که بعد از گذشت یک هفته، هنوز نتوانستم هضمش کنم. باورم نمی‌شود این حرف را یک زن 60 ساله زده باشد.
این یک هفته، مدام با خودم کلنجار رفتم که نه! خانه‌داری کلفتی نیست دختر جان، خانه‌داری یعنی این‌که با دستان خودت، مهر مادری و همسری را به جان عزیزانت تزریق کنی. رشدشان را با چشم ببینی و حَظ ببری، در‌حالی که خودت هم رشد می‌کنی. اخمشان، بداخلاقی‌هایشان، خستگی‌هایشان را با جان و دل، بخری و صبر و استقامتت را بالا ببری. یک لیوان آب که به دستشان می‌دهی برایت به اندازه یک سال عبادت، ثواب می‌نویسند. پس قطعا خانه‌داری، معنایش کلفتی نیست!

اما از حق نگذریم، هنوز که هنوز است بغضِ این کلمه مرا به تامل وا می‌دارد. چرا باید برخی این‌گونه شأن مادری و خانه‌داری‌مان را زیر سوال ببرند؟! چرا وقتی این همه احادیث از ائمه، درباره شأن زنان داریم؛ باز روی حرف‌های خودشان پا‌فشاری می‌کنند و جوان‌ها را از زندگی دلسرد.
هر دختری قبل اینکه به خانه بخت برود، خودش را ملکه‌ی خانه‌اش می‌داند؛ حتی اگر توی یک اتاقِ شش متری زندگی کند!

من که خود را دختر روز‌های سخت می‌دانم و برای خودم زندگی می‌کنم با شنیدن این حرف، تمام تنم یخ کرد و یکه خوردم. حالا که فکرش را می‌کنم، دلم برای فرزندانش می‌سوزد که از بچگی با این افکار رشد کرده‌اند و معلوم نیست کجا دودش به چشم‌شان برود.

حواسمان به خودمان و تربیت کردن‌مان باشد؛ فرزندان آینه‌ی پدر و مادرشان هستند!

پ‌ن؛ عکس تماما تولیدی‌ست با ایده دیوارنگاه ولیعصر.

به قلم: سیده مهتا میراحمدی