عادت دارم وقتی که کتابی را می‌خوانم و به دلم می‌نشیند تا چند روز با حال خوشش سر کنم و کتاب دیگری دست نگیرم.
و این شد که این چند روز پایانی سال با خواندن کتاب «شیرِ دارخوین» روحم جان گرفت و در 25 اسفند 97 با هجوم سیلی از واژگان، که داستان زندگی شهید جواد دل آذر را روایت می‌کرد، به قم و حال و هوای انقلاب و در آخر به دارخوین پرتاب شدم.

جواد، جوانی شجاع و جسور بود، که انگار شجاعت و مردانگی را به تکه‌ای از وجودش سنجاق کرده بودند.در بحبوحه‌ی انقلاب، همراه دوستانش تظاهرات خیابانی راه می‌انداخت و علیه حکومت پهلوی قیام می‌کرد، از آن روز به بعد، اسم جواد فِری سر زبان‌ها افتاده بود و شجاعتش نقل مجالس شده بود.

با شروع جنگ، راهی دارخوین شد و با مهدی زین‌الدین، آشنا شد. با شهادت مهدی زین‌الدین بلای نبودن مهدی، دامن لشکر را گرفت و غبارِ غم روی صورت جواد نشست.
دیگر بار مسوولیت جواد بیشتر شد، گویی جواد تکیه گاه خوبی، برای روحیه دادن به همه رزمنده‌ها بود.

در همه حال آراستگی‌اش را حفظ می‌کرد، لباس‌هایش را نم‌دار زیر چند تا پتو پهن می‌کرد تا اتو شود.
شوخی‌هایش خستگی را از تن همه به در می‌کرد و همه از وجودش خوشحال بودند.
روزهای آخر قبل شهادتش، حال و هوای دیگری پیدا کرد، چند روز به چند روز خواب به چشمانش نمی‌آمد و از منطقه محافظت می‌کرد، اما روز آخر دلش پر کشید برای یک نماز تمام و کمال، با قامتی راست و زیر آسمان…
قامت بست…
الله اکبر…
« اللهم ارزقنا شهاده فی سبیلک»
از آسمان آتش بارید.
و جواد به سوی آسمان پرواز کرد…

کتاب شیرِ دارخوین، روایت زندگی شهید محمد‌جواد دل آذر، نویسنده: فاطمه دولتی

به قلم: سیده مهتا میراحمدی
97/12/29