اوج بغض زمستان، اسفندی ست که گویی به تنهایی تمام 365 روز سال را، شانه به شانه با خود به این طرف و آن طرف برده است و چشم انتظار است…
صدای جیلینگ جیلینگ آویز‌های پایش، یک دقیقه از سرم بیرون نمی‌رود، آویزهایی از جنسِ ردپا های به جامانده‌ای که اسفند به اسفند داغ نبودنشان به دل صاحبانشان چنگ می‌زند.
صدای به پت پت افتادن اسفند را می‌شنوی؟ رمقی ندارد، دست و دلش به هیچ چیز نمی‌رود، نشسته روی صندلی رو به ایوان و با چشمان خیره به آمدن بهارش چشم دوخته است…
بهار من کی می‌رسد از راه؟؟

پ‌ن: این عکس رو حدود 5 سال پیش هنگام نزدیک شدن به غروب آفتاب با گوشی خیلی سادم توی ماشین و در حین حرکت گرفته بودم، زیبایی‌اش رو به کیفیت بدش ببخشید.

97/12/26
به قلم:سیده مهتا میراحمدی