هرچه با خودم فکر میکنم می‌بینم هیچ اسم دیگری به این کتاب نمی‌آمد جز همان قصه دلبری، تمام کلمات محمد حسین در انتها به همین معنا ختم می‌شد، مثل نامه‌ای که برای همسرش مرجان می‌نوشت و می‌گفت:« زن اگه حسینی باشه، شوهرش زهیر میشه» یا اینکه به نقل از شهید سید مجتبی علمدار می‌گفت: « هرکسی رو که دوست داری باید براش آرزوی شهادت کنی (صفحه 31 کتاب) »

در آخر همه پاراگراف‌ها یا جملاتِ محمد حسین، عشق به محبوب اصلی، کاملا قابل درک بود، انگار از نوک پا، تا سرش را محبت تزریق کرده بودند.

موقع خواندن خطبه عقد اصرار داشت که مرجان برایش دعا کند تا شهید شود، اما هرچقدر مرجان پافشاری می‌کرد، محمد حسین دست بردار نبود و در آخر به مرجان گفت:« تو سبب شهادت منی، من این رو با ارباب عهد بستم و مطمئنم شهید میشم.»
چقدر محمد‌حسین زیبا با کلمات بازی ‌می‌کرد.
به نظرم وقتی محمد حسین اینطور همسرش را خطاب قرار داد که سبب شهادتش است یعنی چقدر مقام زن بالاست که می‌تواند همسرش را به چه درجاتی برساند.
بعد از مراسم عقدشان دوستان محمد حسین زیارت عاشورا خواندند و مراسمشان وصل به هیئت و روضه شد، چه ازدواج پربرکتی بود.
وقتی ازدواجی با نام و یاد امام حسین علیه‌السلام آغاز شود حتما آخرش هم، به امام حسین ختم می‌شود، چه انتهای عاشقانه‌ای…

هرکجای کتاب را که بنگری، چیزی جز عشق محمد حسین به همسرش نمیبینی، حتی ابراز علاقه‌شان هم حسینی بود و با جملاتی مثل: ای مهربان تر از پدرم و مادرم حسین ختم‌می‌شد.
بگذارید یک نفس عمیق بکشم و راحت‌تر بگویم: زندگی عاشقانه حسینی‌شان چقدر زیباااااا بود.

بازی‌هایش با پسر نازدانه‌اش امیر حسین هم کلی ماجرا داشت، دراز می‌کشید و امیر حسین را روی سینه‌اش می‌گذاشت و ماجرای بعد از شهادتش را برای مرجان توضیح می‌داد و می‌گفت :« اگر عمودی رفتم و افقی برگشتم، گریه نکن و مثل این زن محکم باش (همسر شهید لبنانی) »
مرجان طاقت این حرف‌هایش را نداشت و کلی حرص می‌خورد و آخر اشک از گونه‌هایش جاری می‌شد.

مرجان هیچ وقت مانع رفتنش به سوریه نشد، همیشه ساکش را با خوراکی هایی که دم دستش بود پر می‌کرد، از آجیل گرفته تا پاستیل و … اورا از زیر قرآن رد می‌کرد و راهی‌اش می‌کرد منطقه، در آخرین دیدارشان، محمد‌حسین، همانطور که دکمه آسانسور را می‌زد چند بار برگشت و قربان صدقه‌شان رفت و خداحافظی کرد، حیف که آخرین‌ دیدارشان بود…
از شهادتش هرچقدر که خواستم بنویسم دلم آرام نشد، هرچه از اول کتاب به آخرش می‌رسیدم یک دفعه بغضم می‌ترکید و پا به پای مرجان اشک می‌ریختم، مخصوصا لحظه‌ای که مرجان توی ماشین چشمانش را بست و چیزی مثل شهاب از سرش رد شد و یک نفر در سرش دم گرفت: از حرم تا قتلگه زینب صدا می‌زد حسین، دست و پا می‌زد حسین، زینب صدا می‌زد حسین…
موقع تشییع جنازه شهید، مداح، روضه حضرت حضرت علی‌اصغر خواند و گفت: « همین دفعه آخر که داشت می‌رفت، به من گفت: من دارم می‌رم دیگه برنمی‌گردم! توی مراسمم برای بچه‌ام لالایی بخون… »
گویی شهید حساب همه چیز را کرده بود…

این کتاب سرشار از دلبری‌هایی‌ است که هرکدامش به روی دری دیگر باز می‌شود و حکایت‌هایی در خودش گنجانده است.
خوشا به سعادت شهید محمدخانی که همه‌ی این دلبری هارا لمس کرد و در آخر به معشوقش رسید.
نیم نگاهی هم مرا بس است…

پا به هستی چو نهادم همه هستی من، وقف دلبر شد و خود نقطه پرگار شدم…

کتاب قصه دلبری؛ زندگی‌نامه شهید مدافع حرم محمد حسین محمدخانی(عمار)

به قلم:سیده مهتا میراحمدی
ramisa.kowsarblog.ir
عکس تولیدی