نگاه مردم به یک‌سری از چیز‌ها باعث می‌شود، شجاعت ریسک را نداشته باشیم و از انجام برخی از کارها باز بمانیم.
مثلا وقتی با کلی ذوق وسیله‌های ترشی را ریز کردی و سرکه ریختی، بعد از چند مدت که خراب شد. می‌گویند:«دستت برای ترشی خوب نیست».
گلدانهای توی راه‌پله که زرد و نزار می‌شوند. آرایشگاه که می‌روی و بعد اتفاق ناخوشایندی می‌افتد، و چندین اتفاق دیگر.
دستی در کار نیست! این احساس ماست، که باوری این‌چنین ساخته‌است.
خانمی که ترشی‌هایش خوشمزه می‌شوند، بعد از کلی تجربه و چند بار خراب‌کاری به این دستور رسیده است.
گلدانی که رسیدگی نشود، خواه ناخواه خشک خواهد شد.
اتفاقی که قرار است رخ دهد ربطی به آمد داشتن یا نداشتن دست آرایشگر ندارد.
دور و برت پر از صداست.
هلابیکم را که می‌شنوی، پیش خودت می‌گویی. چه خوش آمدی خسته‌ی راهم و غبار نشسته به چهره‌ام؟! سفر در واقعیت جور دیگری بود و غیر از آنچه که همیشه شنیدم. زبان به دهان می‌گیری و دم نمی‌زنی. دم نزدن صبوری می‌خواهد صبوری.
مسافرِ سفری متفاوت که توی آن بیابانگرد می‌شوی برای معشوقت. کمی که می‌گذرد، احساسِ عشق زیر پوستت می‌دود. همه چیز را خوب می‌بینی، نیش را نوش‌ِ‌جان می‌کنی. دل‌خوشی به وصالی که نزدیک است. جاده کم‌کم تاب پاهای تاول زده‌ی تو را ندارد.
این‌جا آسمان دست می‌گشاید و تو را مثل کبوتر پر می‌دهد سوی منزلِ مقصود.
امروز و فردا زائران دم آخری کربلا هم کوله‌هایشان را روی دوش می‌اندازند و راهی کربلا و پیاده روی عظیم اربعین می‌شوند.
فضا برای همه‌ی ما جاماندگان سنگین است. با هر کلیپی که از تلویزیون پخش می‌شود، با هر پخش زنده‌ی کربلا، هرکجای خانه که باشیم، بغض‌مان یک‌دفعه می‌ترکد و خودمان را به صفحه تلویزیون نزدیک می‌کنیم و آهی از سویدای دل می‌کشیم.
من جاماندم. دو سال است که اوضاعم همین است. حالا بنشینم غصه بخورم و مثل سال گذشته با حسرت به تلویزیون خیره بشوم؟ یا غر بزنم که به خاطر داشتن دو تا بچه‌ی کوچک مجبورم توی خانه بمانم و از این سعادت دور بمانم؟ یا اینکه با همسرم بدرفتاری کنم و او را مقصر بدانم؟ نه! شاید قسمت بوده من جابمانم و از پشت جبهه‌‌ی پیاده‌روی عظیم اربعین حسینی یک نفر را آماده کنم و به او خدمت کنم.
ما زن خلق شده‌ایم که در هر شرایطی استوار باشیم. در دلمان حسرت زیارت، شوق دیدن ضریح امام حسین علیه‌السلام در دلمان تلاطم انداخته، اما حسینی بودنمان شرط است نه رفتنمان.!
حالا که قسمت نبود زائر آقا باشم، مینشینم و زائران را، راهی می‌کنم. به زواری که برای رفتن دو دل است، انرژی می‌دهم. به کسی که کودکش را بهانه می‌کند، امید می‌دهم. باید هرکاری که از دستم بر می‌آید انجام بدهم تا همه مثل من، خاطرات خوب اربعین توی دل‌ِشان، ثبت و ضبط شود.
دلم خیلی می‌خواست من هم می‌نوشتم حلال کنید عازمم، اما باید بگویم، زوار اربعین به سلامت سفر ولی، یادی کنید، از آنکه قسمتش نشد سفر….
به قلم: سیده مهتا میراحمدی
پ ن: کلیپ تولیدی ست و برای اربعین 2سال پیش است.
در بین راه اگر خسته شدید و یا کودکتان اجازه پیاده‌روی به شما نمی‌داد می‌توانید از کنار جاده، ماشین سوار بشوید.
سعی کنید در مسیر پیاده‌روی، قبل نماز مغرب در یک موکب ساکن بشوید، زیرا ازدحام زیاد است و موکب‌ها به سرعت پُر می‌شود.
تا عمود آخر نکات خاصی وجود ندارد و همه چیز عالی ست. عمودهای آخر تجمع زیاد است.
به کربلا که رسیدید، اگر موکب و جای مشخصی دارید که وسایلتان را در همانجا بگذارید، اما اگر موکب ندارید و یا موکب‌هایتان تا حرم فاصله دارد وسایلتان را به امانات بدهید و وسایل ضروری را بردارید. موبایل‌هارا باید به امانات کنار ورودی حرم امام حسین علیه‌السلام بدهید.
حرم امام حسین علیه‌السلام گوشی همراه و کوله‌پشتی اجازه ندارید به داخل ببرید.
فقط وسایل مهم را در یک کیف کوچک و یا کیسه بگذارید.
برای کسانی که کودک دارند و کیسه‌شان پُر باشد بازرسی کامل انجام می‌شود.
ما خودمان در کربلا، کلا توی حرم امام حسین ساکن بودیم. رواق 3 طبقه‌ای که شب‌ها می‌شد آنجا تا نماز صبح استراحت کرد. از قبل نماز مغرب شلوغ می‌شود. اگر بچه دارید گوشه‌ای را انتخاب کنید که باد کولر کمتر باشد.
در حرم حضرت ابالفضل، زیرزمینی هست که میتوان آنجا استراحت کرد. آنجا گرم‌تر از حرم امام حسین است اما زود پُر می‌شود و کیسه‌ی همراه هم اجازه نمی‌دهند به داخل ببرید. من خودم انقدر اصرار کردم و کیفم را خالی کردم تا اجازه ورود دادند.
ما به خاطر ازدحام، زیاد از حرم خارج نمی‌شدیم. غذا هم در صف مظیف امام حسین و حضرت اباالفضل می‌ایستادیم و می‌خوردیم.
یادش بخیر لقمه‌های کبابی که زینب عاشقش بود.
سرویس بهداشتی بیرون حرم و روبه روی در ورودی حرم داخل کوچه‌ای قرار دارد. رو به روی ورودی حرم حضرت ابالفضل هم یک کانکس وجود دارد و داخل یک کوچه سرویس بهداشتی 3طبقه‌ای وجود دارد.
روز اربعین عراق، حرم زنان از نماز صبح بسته می‌شود تا ظهر. حواستان باشد اگر جایی برای اسکان ندارید از حرم خارج نشوید. تا در‌ها باز شود.
حرم در روز اربعین مختص اقایان است.
حرم حضرت اباالفضل هم کلا در اربعین مختص اقایان است و بانوان فقط زیرزمین را زیارت می‌کنند.
قسمت هشت
به قلم: سیده مهتا میراحمدی
از قبرستان وادی‌السلام پیاده روی را آغاز کردیم. ساعت 10 صبح بود و هوا گرم. بعد از قبرستان، 100 عمود، در کوچه پس کوچه‌های نجف وجود دارد، تا اینکه به عمودهای اصلی برسید. پیاده روی در خیابان و کوچه‌هایی که گوشه به گوشه‌اش، دختربچه‌های قد و نیم‌قد با عطر‌های کوچکشان قافل‌گیرت می‌کنند و یک‌دفعه عطر را روی چادرت می‌مالند و خوش‌آمد می‌گویند، شیرین است.
مردان و زنانی که برای امام حسین علیه‌السلام از تمام دارایی‌هایشان مایه می‌گذارند.
کمی این مسیر شلوغ است اما باز با این حال حرکت کالسکه سخت نیست. سعی کنید تا جایی که کودک خسته نشده نایستید.
به عمود اول رسیدیم. با شوق و ذوق گوشی‌ام را از ته کوله‌ام درآوردم و به خواهرم دادم و گفتم، عکس بگیرد تا وقتی دخترم بزرگ شد برایش از پیاده‌روی اربعین و صبوری‌اش حرف بزنم. بگویم که اولین‌قدم‌های زندگی‌ات را جایی برداشتی که کم از بهشت ندارد.
از عمود 1 تا 10 موکب‌های زیادی در نزدیکی هم وجود دارد. این مسیر چون شروع پیاده‌روی و تجمع همه است، طبیعی ست که شلوغ باشد. شلوغی‌اش انقدر لذت‌بخش است که گفتنش هم شور و هیجانی در دلم راه انداخت. همه پشت سر هم در حال راه رفتن هستند و شوق زیارت دارند. انگار از همان عمود اول یک انرژی مضاعفی به بدنت تزریق می‌شود.
در مسیر پیاده‌روی اگر خواستید با هم قرار بگذارید و یا در عمود خاصی استراحت کنید، سعی کنید عمودهایی را انتخاب کنید که عددش رُند نباشد، چون خلوت‌تر است. عمودهایی که عدد رُند دادند همیشه شلوغ هستند.
در این پیاده روی شما با هیچ چیز سختی رو به رو نمی‌شوید. بلکه فقط موجی از عشاق را می‌بینید که همه با هم دم گرفته‌اند و می‌گویند: کنار قدم‌های جابر سوی نینوا رهسپاریم ستون‌های این جاده را ما به شوق حرم می‌سپاریم…
ادامه دارد
قسمت هفت
پ ن: دوستان عزیزم ممنون از ابراز لطف همتون. من الان 2ساله که به خاطر دختر و پسرم همسرم اجازه نمیده که اربعین کربلا برم. من هم حسرتش توی دلمه چون اونی که بره از اونی که تا حالا نرفته داغ دلش بیشتره… چون یکبار رفته و دیده چقدر عظمت داره…
ان شالله سال بعد قسمت همه ما جامونده‌ها…
به قلم: سیده مهتا میراحمدی
یک، دو، سه می‌شمرد، شکلات، عروسک و چند چیز دیگر. سه ساله‌ها آرزوهایشان به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسد.
چه می‌شود که دختری سه ساله تَه‌تَه آرزویش دیدار بابایش می‌شود؟
تاریکی، تنهایی و سرمای سخت فضا را برای نفس کشیدنش سخت کرده، هق‌هق‌ها گلویش را آزرده و گریه‌های مداوم از غمِ دوری پدر، دل اهلِ خرابه را ریش‌تر از پیش می‌کند.
چشمانش را که روی هم می‌گذارد، کابوس او را رها می‌کند از شیرینی رویای پدر داشتن.
عطر و بویِ پدر دلش را حسابی چِلانده، معطرترین انسان روی زمین پدرش بود. حس کرده پدر باید همین اطراف و نزدیک او باشد.
منتظر است، صدایش کند:«دخترم…» تا پَر بکشد به آن سو و بخزد در آغوشِ پرمِهرِ پدر.
دیدار برای دخترک مُیَسر و همراه پدرش راهی شد، داغِ نبودنش را به دل عمه جانش گذاشت.
قرن‌ها گذشته و دختران زیادی منتظر پاسخ سوال مَن الذی ایتمنی هستند.
به نجف رسیدیم. از قبرستان وادی‌السلام عبور کردیم تا به حرم برسیم. گنبد طلایی حرم از دور دیده می‌شد. موکب‌هایی برای پذیرایی زوار در حال خدمت بود. بعد از بازرسی وارد حرم شدیم. گوشی‌هارا به امانت دادیم. با کوله‌پشتی‌ها، راهی صحن حضرت زهرا شدیم. صحنی بزرگ که همه زوار، آنجا استراحت میکردند. حتی مرد‌ها توی راه‌پله‌ها استراحت میکردند.
سرویس بهداشتی و حمام های بسیار تمیز. طبقه زیرین صحن، سمت چپ.
در صحن حضرت زهرا، همه موکب‌ها ایرانی است. صبح، ظهر، عصر و شب به زوار خدمت می‌کنند. فقط باید صف بایستید که طبیعی ست.
ما دو شب در نجف ماندیم که این دو شب به راحتی در همان صحن استراحت کردیم. پتو هم موجود بود. نماز جماعت هم در صحن برپا بود.
حرم امیرالمونین بهتر است چند نفری به زیارت بروید تا به ازدحام اقایان برنخورید.
در بازار خرید نکنید چون بارتان سنگین می‌شود و در پیاده روی خسته می‌شوید.
در نجف نکته‌ی خاصی برای گفتن ندیدم چون انقدر راحت بودیم که اصلا با سختی مواجه نشدم حتی با وجود بچه و یا بارداری. همه چیز نزدیک و در دسترس است.
برای زیارت حتما یک نفر را کنار وسایل و کوله‌هایتان بگذارید.
ادامه دارد..
قسمت شش
به قلم: سیده مهتا میراحمدی
کالسکه را بعد از جمع کردن یا بالای ون میگذاشتند یا باید کنار خودمان نگه می‌داشتیم. که مسوولیت این کار با برادرانم بود.
ون‌ها تا دو سال پیش سر جاده اصلی به علت ازدحام و ترافیک مسافرهارا پیاده میکردند. اما از سال گذشته دیگر تا جاده اصلی سامرا می‌روند و پیاده روی 3ساعته سامرا هم دیگر خداروشکر کم شد. مسیر پیاده روی سامرا واقعا خودش یک پیاده‌روی جداگانه بود، آب و هوایش خشک‌تر بود. در بین راه، تریلی‌ها و ماشین‌های رایگان هم وجود داشت. اما مرد‌ها هجوم می‌آوردند و زن‌ها و بچه‌ها فرصتی نداشتند تا به ماشین‌ها برسند.
آب برای کودکان همیشه همراه خود داشته باشید. چون تا حرم و موکب‌های ایرانی نیم ساعتی فاصله است. اگر به موقع به اتوبوس‌های رایگان برسید چند دقیقه‌ای می‌رسید.
در این سفر باید زبر و زرنگ بود.
وقتی به نزدیکی حرم رسیدید موکب‌های ایرانی زیادی وجود دارد که به زوار خدمت می‌کنند. در سامرا همه‌ی موکب‌ها برای ایران است.
ورودی حرم از ابتدا با داربست جدا می‌شود. صف بازرسی طولانی است، اما ماموران عراقی کسانی که کودک داشته باشند را بدون نوبت به داخل می‌فرستند. همه خادمان بازرسی، بانوان ایرانی بودند.
هرچه بخواهم از سامرا بگویم کم گفته‌ام. سال اول که سامرا رفتم اربعین 95 بود. هنوز ضریح چوبی بود و سرتاسر با پارچه مشکی پوشیده شده بود. حرم در حال بازسازی بود. اما هیچ چیز شوق زیارت را کم نمی‌کرد. سال 96 که دوباره به سامرا رفتیم ضریح جدید نصب شده بود. صحن کامل بازسازی شده بود. صحن بالا و رواق پایین کامل برای استراحت زوار اماده شده بود. خیلی عالی بود، حتی پریز‌هایی برای شارژ گوشی تعبیه شده بود. شب‌ها از موکب‌ها پتو میگرفتیم. و تا نماز صبح میتوانستیم استراحت کنیم. وسایل و کوله‌هایمان را هم میتوانستیم با خود به داخل ببریم.
ما اصلا در سامرا ذره‌ای احساس خطر نکردیم. خیلی خیلی سامرا حال و هوای خوبی داشت.
برای رفتن به نجف باید به سمت گاراج می‌رفتیم. باید تا جاده اصلی پیاده می‌رفتیم. بعد از رسیدن به جاده اصلی، اگر ماشین پیدا شد که از همان ابتدا کرایه میکنید. اما اگر ماشینی نبود باید تا گاراژ بعدی پیاده بروید یا ماشین کرایه کنید تا گاراژ.
ما تا مسیری پیاده رفتیم. و بعدش یک تریلی سوارمان کرد و تا گاراژ برد.
و دنبال ون با قیمت مناسب تا نجف گشتیم. از سامرا تا نجف حدودا 5 ساعت یا کمتر فاصله است. چون ترافیک ورود و خروج هم معطلی دارد.
ادامه دارد….
قسمت شش
پ ن: الان که دارم از سامرا می‌نویسم، دلم پر میکشه برای حرم. واقعااااا یکی از لذت بخش‌‌ترین قسمت سفر اربعین همین زیارت سامراست. حتی اون پیاده روی هم لذت داشت. اگر از من بپرسن باز با اسن شرایط میری بدون معطلی میگم آره حتما.
نزدیک اذان مغرب به کاظمین رسیدیم. از دو ایستگاه بازرسی عبور کردیم. کوله پشتی‌ها بازرسی شد. وارد خیابان اصلی حرم شدیم. بازار‌های مختلف دور تا دور حرم وجود دارد، البته قیمت‌هایشان سر به فلک می‌کشد.
کاظمین هم مثل سایر حرم‌هاست و نمی‌توان چیزی با خود به داخل حرم برد. کوله‌ها و گوشی‌های همراهتان را، باید به امانات بدهید. اگر کودک همراه خود دارید خوراکی خشک فراموشتان نشود. یک نایلکس همراه خود داشته باشید تا کفش‌هایتان گم نشود.
حرم مطهر بزرگ و تمیز و زیبا بود. زینب با خوشحالی توی صحن بازی می‌کرد. از این آب‌خوری به آن آب‌خوری می‌دوید. زینب تازه بازی‌اش گرفته بود و من خسته بودم. اما سعی میکردم به زینب هم خوش بگذرد. پس طاقت خود را بالا ببرید.
حرم مطهر ساعت 12 شب بسته می‌شود و دوباره بعد از نماز صبح باز می‌شود.
در کاظمین موکب‌های ایرانی بسیاری وجود دارد. اگر کودک همراه خود دارید باید از همان سر شب جای خود را قطعی کنید.
ما هر دفعه با چند خانواده دیگر به خانه اهالی منقطه رفتیم و مهمانشان شدیم. بستگی به زمان و افراد دارد. ما ساعت 12 با چند خانواده ایرانی راهی منزل میزبان شدیم. هوا تاریک و خنک بود.
خانه میزبان 2 طبقه بود و طبقه اول اقایان و طبقه دوم مخصوص بانوان بود. بسیار مهمان‌نواز بودند. با اینکه سر شب شام‌خورده بودیم اما باز برایمان دلمه‌‌های برگ مو آوردند با یک ظرف پر از خیار که بویش فضای اتاق را پر کرده بود.
آب گرم برای استحمام و شست و شوی بچه فراهم بود. ما چون چنددفعه به این مورد‌ها برخورده بودیم، می‌دانستیم کجا زوار را به منزل میبرند. البته همیشه با چند خانواده ایرانی همراه می‌شدیم. “اسم منطقه و خیابان را به یاد ندارم، بیشتر همراه خانواده‌های ایرانی که انها هم کودک همراه خود داشتند این مسائل را پیگیری می‌کردیم”
صبح بعد از نماز و صبحانه، بسمت گاراژ و خیابان اصلی رفتیم تا به سامرا برویم.
گاراژ خاصی ندارد، معمولا ون‌ها کنار خیابون یا در مسیر مقصدشان را اعلام می‌کنند و سر قسمت با مسافران چانه می‌زنند.
همراه خود پول نقد داشته باشید اما در کیف یا جیبتان نگذارید. یک کیف کوچک یا جیب مخفی درست کنید تا در کشور غریب مشکلی برایتان پیش نیاید. عراقی‌ها بیشتر 10هزار تومانی را میشناسند و قبول دارند.
مسافت کاظمین به سامرا 2 تا 3 ساعت فاصله است. اگر قصد دارید بروید سعی کنید با چند خانواده ایرانی همراه شوید. ما هم همیشه در کنار ون‌ها با خانواده‌های ایرانی آشنا می‌شدیم.گاهی هم با جمع زوار آقا که یکی دو تا خانم همراهشان بود ون کرایه می‌کردیم.
همراهان من، مادر، خواهر و دو برادرم بودند.
ادامه دارد…
قسمت شش
پ ن: عکس، کاظمین، اربعین 95. زینب 9 ماهه بود
به قلم:سیده مهتا میراحمدی
زمینش چند ده متری با دریا فاصله نداشت. فصل شالیکاری که می‌شد، زنان خانواده کمر همت می‌بستند و پاچه‌های شلوارشان را تا می‌زدند، چکمه می‌پوشیدند تا دانه‌دانه شالی برنج را در دل زمین بکارند.
پیرمرد چند وقتی‌ست که دیگر زمینی برای شالیکاری ندارد. صاحبِ‌جدید زمین را به کافه رستورانی شیک تبدیل کرده مشتری‌های زیادی هم دارد. این‌بار زنانی با پاچه‌های شلوار بالا کشیده، نه برای کار بلکه با سر و شکلی متفاوت می‌آیند، تا دل زمین را به‌رنج آورند. همرنگی آنها با جماعتی به دل، رنج می‌نشاند. صدای هیاهو و خنده‌های گاه و بیگاه‌شان از سَرِ غفلت در کنار ساحل، آرامشِ امواج را مختل کرده، موج‌ها پشت سر هم خود را به صخره‌ها می‌کوبند. مردگاه‌گاهی برمی‌گردد به گذشته‌ی نه چندان دور، می‌نشیند روی یکی از صندلی‌های رستوران بغض و خشم را فرومی‌خورد. گذشته را به خاطر می‌آورد گذشته‌ای که حتی هنگام کار هم عفت لباسِ آدمیان بود. حیا و غیرت را گم‌شده‌ی این روزها می‌بیند و سکوت می‌کند. خیره به دریا می‌ماند به دور‌دست‌ها.