همه چیز همین‌جاست

بسم الله 

#به_قلم_خودم

امسال قبل از اربعین بیشتر از هر سال دیگر‌ی دلم هوای حرم آقا را کرده بود، اما هر قدر سعی می‌کردم مقدمات سفر را آماده کنم، انگار قسمتم نبود و هر بار موضوع تازه‌ای پیش می‌آمد، سری آخر ۴روز مانده به حرکت کاروان برایم پیامک آمد که در گذرنامه شما مشکلی پیش آمده و برای رفع آن باید به امور گذرنامه استان مراجعه کنید.

صبح روز بعد همراه برادرم به استان رفتیم، اصلاح مشخصات و ثبت مجدد و … تا حدود ظهر ادامه داشت، در راه برگشت با مردی همسفر شدیم که خودش را رییس یکی از بانک های استان معرفی کرد. یک ساعتی از همه چیز و همه جا حرف زد، راستش را بخواهید نمی‌خواستم با ایشان هم‌کلام شوم، چون با اینکه خیلی عادی رو می‌گیرم و سعی می‌کنم حجابم طوری نباشد که به چشم بیاید، برخورد اولشان وقتی نوع حجابم را دیدند، خیلی زننده بود.

از برادرم پرسید: با وجود این همه مشکلات اقتصادی چرا باید اربعین عراق برویم و پولمان را در کشوری که آن همه بلا سرمان آورد خرج کنیم، اصلا چرا باید اربعین زیارت برویم و این همه هزینه کنیم؟ دیگر نتوانستم سکوت کنم، گفتم: بزرگوار این همه هزینه در کیش و قشم و سفرهای اروپایی خرج می‌شود، به چشم نمی‌آید، حالا مبلغی به نیت آقا مصرف شود، اعتراض برخی بزرگواران بلند می‌شود.

لحظه‌ای به وجدانتان مراجعه کنید، همین ما برای عید و جشن تولد و سالگرد ازدواج و … چقدر هزینه می‌کنیم؟ نمی‌شود مقداری کمتر خرید کرد و مبلغی را برای کمک به نیازمندان در نظر گرفت؟

دوباره پرسید: خوب وقتی عراق به ایران حمله کرد و ما عزیزانمان را برای دفاع از وطن از دست دادیم، حالا چرا باید پاره‌های تنمان جانشان را در سوریه و عراق از دست بدهند؟

جواب دادم:« اگر قرار باشد خانه‌ای بخرید، کجا می‌خرید؟! به محله‌ای می‌روید که امنیت داشته باشد و همسایگان محترمی داشته باشید یا محله‌ای که همسایگانش دزد ‌و قاچاقچی و … باشند؟»

پرسید: «ارتباطش با سوال من؟»

گفتم: «اگر محله امنی داشته باشید و جایی بروید و خانه خالی باشد، یا حتی ممکن است فراموش کنید درِ حیاطتان را ببندید، آیا از اینکه محله امنی دارید احساس آرامش نمی‌کنید‍؟ حتی ممکن است همسایه‌تان متوجه شود و در را ببندد و بعداً مطلع‌تان کند. اما اگر در محله ناامنی باشید! وقتی برای یک خرید ساده هم بیرون می‌روید، کلی دلهره دارید که اتفاقی نیفتد!

 حتی اگر بخواهیم حرم ائمه(علیهم‌السلام) در آن کشورها را درنظر نگیریم و به عنوان دلیل نیاوریم، فکر می‌کنم احساس آرامش از امنیت همسایگانمان و اینکه نخواهیم آن ناامنی‌ها به درون کشورمان کشیده شود، دلیل روشنی باشد برای حضور عزیزانمان در آن کشورها.»

به قلم:#سحر_سرشار

باد، هربار با خود ارمغانی می‌آورد.ابرهایی، که نوید باران رامی‌دهند.
عطر گیسوان دخترکی، که موهایش به دستان باد گره خورده بوده است.
گاهی خودش را می‌اندازد زیر دامن پفی زنی خسته از کار و او را به کودکی‌هایش پرتاب می‌کند. قاصدک‌هایی که روی دامن دشت چرخ می‌زدند. آوازهایی که در گوش‌مان می‌پیچد.
روسری آبی روی بند رخت را به دست آب می‌سپارد.
ما را پرتوقع کردی و ما هربار منتظریم.
گاهی ما هم دست پر راهی‌ات می‌کنیم، خاطرات بد، حرفهای تلخ و… . را به تو می‌سپاریم تا با خود ببرد و چه خوب امانت داری است.
کوله‌بارمان را سبک می‌کند.
کاش این‌بار که می‌آیی، دست بندازی و من را هم با خود به سرزمینی دور ببری. سرزمینی که پاهایم توان رفتن و رسیدن به آن را ندارند.
دلم می‌خواهد، برباد رفته شوم، مثل بادبادکی که نخش پاره شده است. همین‌قدر به فنا رفته‌ام.
این بار بیا و آرزویم را برآورده کن.
به قلم:#بهاره_شیرخانی

تو را کشتند تا حقیقت بمیرد. تا اتحاد نباشد.تو را کشتند تا عزت را به بند بکشند.غافل بودند که نور حق خاموش شدنی نیست.حقیقت را نمیتوان کشت! خون تو حیات بخش زندگانیست.تویی که هر لحظه در گوش زمانه پیام دلدادگی و آزادگی را نجوا میکنی.و حالا همه ی ما ، پیر و جوان ، زن و مرد ، سیاه و سفید ، غریبه و آشنا ، جمعیم همه زیر لوای وحدت آفرینت…
تو فدای راه حق شدی که پیام شهادتت به گوش عالم برسد.
و هر قلبی که تشنه ی حقیقت و انسانیت است،با شنیدن نامت جان بگیرد.
تو احیاگر عدالتی.
عاشقانت همچون رودهای خروشان از راه های دور و نزدیک خود را به اقیانوس مواج تو رساندند.
آمدند تا در کنار هم مشق استواری و دلاوری بگیرند و با تو به سر منزل مقصود برسند.
میعادگاه عاشقان و حق طلبان همینجاست… کربلا.
به قلم :#سمیرا_چوبداری

جوشش خونت و تابش روشن رویت تا ابد در صفحه صفحه ی تاریح نقش انداخته.حتی اگر پنجه های شیطانی بدخواهان نقش تو را محو سازند، باز هم تو میدرخشی.
میدرخشی و تا ابد تلالو نورت هدایتگر دلهای بیدار خواهد بود.حتی اگر فرسنگ ها از تو دور باشند.
تو احیاگر قلوبی.تو برای همه ای.

به قلم: سمیراچوبداری

به هر گل‌فروشی که رسیدم، سراغ گلِ نرگس را گرفتم. هربار یک جمله را شنیدم “هنوز نیومده”

مولای من! فصل آمدنت کِی می‌رسد؟ دلها بیقرارند و چشمها برای آمدنت به انتظار نشسته‌اند. دلمان برای دیدن گل نرگس لک زده است.

مولای من! اربعین جد غریبت نزدیک است .همه قدم در جاده می‌گذارند و ذکر لبانشان “اللهم عجل لولیک الفرج ” است. همچون کبوتران، آزاد و رها گشته‌اند. هوا و هوس را به کنار زده‌اند. نگاهشان فقط‌وفقط به بهشت بین‌الحرمین دوخته شده است. 

مولای ‌من! کاش حوالیِ این  روزهای دلگیر بانگ ” اناالمهدیت” گوشها را نوازش دهد و چشمهای کور و نابینا را با پیراهن یوسف‌وارت بینا کنی.

#به_قلم_خودم

روزها، ابری شده‌اند و درگذرند. امروز و فردا است که اربعین از راه برسد و باز هم من خواهم ماند و حسرت بوسیدن خاک کربلا. هرکسی شوق زیارت دارد. ویزایش را آماده کرده  و قدم در جاده می‌گذارد. جاده‌ای که سراسر عشق است. همه از مال و جانشان برای خدمت به زوار امامِ عشق، می‌گذرند. افسوس که غمی چون کوه بر دلم سنگینی می‌کند. باز هم من را در کوی جانان راه ندادند. پاییز، وجودم را فراگرفته و سرمایش لرزه بر اندامم فرو می‌نشاند. 

از غم امضاء نشدن کربلایم، جانم را خزان زده است. برگ‌برگ وجودم پژمرده می‌شود و صدای قدمها بر روی برگهای پژمرده گوش را می‌آزارد. صبر هم یارای  این اندوه نیست. نمی‌دانم بهار وجودم کی جوانه می‌زند و من هم قدم در این مسیر عاشقی می‌گذارم. خوشا آنان که بهار در وجودشان شکوفه زده و گل‌ها جوانه زده‌اند. کودکی را می‌بینم پا ندارد. دست بر زمین می‌کشد و روانه‌ی بین‌الحرمین است. آن یکی دختربچه‌ای است که تنها دارایش مهریه مادر ابی‌عبدالله “سلام‌الله‌علیها"است که از فرزندش دریغ کردند. با جان و دل آبی را به لبان تشنه زوار می‌رساند.  دریغا که من جامانده باز باید با پای دل دعوت شوم و این زیبایها را از زبان دیگران بشنوم. هرچند “شنیدن کی بود مانند دیدن". اگر لایق آن هم باشم.

#به_قلم_خودم

مثل درختی که ریشه‌ها پابندش کرده‌اند، آرام ایستاده‌ام.
هر از گاهی سبز و پربارم هستم و هر از گاهی من می‌مانم و دستانی خالی.
حال من چه مقارنتی با این ایام دارد؟!
روحم را خزان برگ‌ریز گرفته، خالی‌خالی‌ شدم.
دارکوبی تازگی ‌ها دور و برم می‌چرخد. چند باری هم نوکی به بدنم زده است. تلنگری تا به خودم بیایم و ذهن و حواسم را روبه‌راه کنم.
اصلا ولش کن.
خودم را می‌گفتم. دستان خالی‌ام را.
ریشه‌های دست و پاگیر که نمی‌گذارند، بکنم و بروم آنجایی که دلم بی‌تاب و قرارش شده‌است.
دلم قدم زدن در جاده را می‌خواهد.
همین چند ساعت پیش، پیرمردی با گاری دستی از کنار درخت وجودم رد‌شد. تخته‌هایش یکی بود یکی نبود شده بودند. چند نفری را سوار گاری‌اش کرده بود و با خودش می‌کشید. کاش می‌رفتم و جاهای خالی‌اش را پر می‌کردم.
اصلا چه خبر شده؟! چند روزی است جاده‌ی دلم بی‌تاب قدم‌هاست. چقدر سیل حسرت و غبطه به سویم روانه شده‌است.
حتما هیزم ها را می‌سوزانند، که آسمان دل هم دودی و گرفته است. بوی عطر چای عراقی چند باری به مشامم رسیده است. عراقی‌ها مهیا شدند.
کاش من هم آنجا بودم، شاید این سوختن‌ها دلم را تسلی می‌داد.
باز جامانده‌ام. هم‌غم شدم، با جامانده‌ها، چشمانی تر و قلبی سوخته نقطه‌ی اشتراک ماست.
سر‌کلاس که استاد می‌پرسید:” چه کسانی زائر وراهی هستند؟”
سکوت سنگین فضا را پر کرد و جایی برای نفس کشیدنمان نماند.
یکی از بچه‌ها منجی ما شد و گفت‌:"از کلاس ماهیچ‌کس، کربلارفتن مهم نیست، کربلایی ماندن مهم است".
همه غرق در دریای فکر شدند، آیا کربلایی هستیم؟! زمانی که متن را می‌نوشتم رادیو اربعین گفت:"نگویید #جامانده، همگی زائرید زائر قریب و بعید.”
#امام_حسین_علیه_السلام
#اربعین
#زائر
#به_قلم_خودم
#التماس_دعا🙏
#رادیو_اربعین
#کربلا
#جامانده