همه چیز همین‌جاست

رو به رویت می‌ایستم، از عمق جانم چشمانم را راهی پیچ و خم‌های گل‌دسته‌ات می‌کنم. ضربان قلبم به شمارش می‌افتد، قند در دلم آب می‌شود. مگر می‌شود روبه‌روی‌تان ایستاد و زیبایی مطلق را ندید؟
بهشت من اینجا و روبه روی شماست.
نگاهت می‌کنم، نگاهم می‌کنی، صدایت می‌کنم، صدایم می‌کنی.چه مهربان امامی.
یا انیس النفوس، ای همدم روزهای تنهایی‌ام، نگذار لحظه‌ای غفلت کنم و از گوهر وجود نازنینت بی‌نصیب بمانم.
دستانم را بگیر و مثل همیشه همدمم باش.


یا اَبَاالْحَسَنِ یا عَلِىَّ بْنَ مُوسى اَیُّهَا الرِّضا یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَاللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَ مَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَ اسْتَشْفَعْنا وَ تَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَ قَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ

میلادت مبارک مولای عشق ❤

به قلم: سیده مهتا میراحمدی

انگار این جایگاه را برای خودِ خود من ساخته‌اند. بنشینم و چشمانم را بچرخانم و گوشه به گوشه حرمت را درون قاب ذهنم حک کنم. این‌بار نه حرف می‌زنم، نه می‌خواهم سفره دلم را باز کنم، فقط می‌خواهم‌ نگاهت کنم و خودت نظاره‌گره جانم بشی و از گوهر وجود نازنینت، غبار دلم رخت بر بنندند و جانم سراسر نسیم و عطر حریمت را به خودش بگیرد.
زل زده‌ام به رقص پرچمت. گویی ماه سر تعظیم فرود آورده است در برابر بارگاه ملکوتی‌تان، دیگر نه نورش به چشم می‌آید و نه زیبایی‌اش، ماه اصلی شمایید.
سال‌هاست برای من اینجا، این صحن، خود خود بهشت است. بهشت من همین یک تکه جاست که زل بزنم و یک دل سیر حظ ببرم از همنشینی با شما.
کاش می‌شد هر کسی که به بهشت می‌رود یک جایی را برای خودش بر میداشت و همراه خود می‌برد، اگر من بودم همین کنجِ دنجِ صحن آزادی را برای خودم بر می‌داشتم و حتی سندنش را هم به نامم‌ می‌زدم‌ تا کسی دستش هم‌ به این کنج زیبایم نرسد.
برای من مشهد، حرم، ضریح، خلاصه می‌شود به همین کنج صحن آزادی، اینجا برایم همانند ضریحتان ارزشمند است، باید پاک شوم از هر چیزی غیر از شماست. بعدش بیایم و چشمان خالی از گناهم را به پنجره‌های ضریح‌تان بدوزم، دستان خالی‌ام را به ضریح‌تان گره کنم و نام زیبای‌تان را از عمق جانم صدا کنم و بگویم: “السلام علیک یا علی بن موس‌الرضا”

پ ن: این دلنوشته را قبل از نماز صبح در صحن آزادی نوشته‌ام و عکس را بعد از نماز ظهر و عصر گرفته‌ام. :)

شبی که ماه کامل شد، این روزها، روی پرده‌ی سینما در حال اکران است. وقتی که اسم این فیلم را برای اولین‌بار شنیدم؛ ذهنم به سمت داستان خاصی نرفت. با دیدن مراسم اختتامیه‌ی جشنواره‌ی فیلم فجر، تازه با این فیلم آشنا شدم و فهمیدم داستانی بسیار متفاوت دارد. بعد از مدت‌ها برای دیدن فیلمی با یک داستان واقعی، راهی سینما شدم.
فیلم شبی که ماه کامل شد؛ روایتی از یک زندگی واقعی است. دختری به نام فائزه، که پسری بلوچ، به نام عبد‌الحمید، عاشقش می‌شود و با هم‌ ازدواج‌ می‌کنند. مادر فائزه به‌ خاطر وابستگی به دخترش شرط می‌کند که باید در تهران زندگی کنند. بعد از به دنیا آمدن پسرشان برای چشم روشنی به زاهدان می‌روند. بعد از این ماجرا، کم‌کم سرنوشت فائزه تغییر می‌کند. فائزه رفته‌رفته؛ از کارهای خانواده‌ی همسرش، مخصوصا برادر شوهرش عبدالمجید باخبر می‌شود.
نمی‌خواهم از گروهک تروریستی و تکفیری جندالله یا عبدالمالک ریگی چیزی بنویسم؛ می‌خواهم اولین حسی که بعد از اتمام فیلم داشتم را بازگو کنم.
فیلم در اوج تمام می‌شود. غرقِ حس انتقام بودم از خشونت‌های ناروایی که به مردم بی گناه وارد شده بود و افکار جاهلانه‌ای که با کشتن زن و مادری بی‌پناه، خود را جندالله می‌نامیدند. بغضم را قورت دادم، درحالی که شیشه‌ی ماشین را پایین می‌کشیدم و باد توی صورتم می‌خورد، به خدا گفتم:«خدایا تو که می‌دونستی فائزه چه آینده‌ای داره چرا بهش بچه دادی؟؟»
این حرف شاید بی منطق بود، اما خب راستش را بخواهی، دلم برای مادری که یک ثانیه هم از فرزندش دور شود ریش‌ریش می‌شود، حالا چه برسد به این مادر و سرنوشتش.
تمام صحنه‌های این فیلم یک طرف، حس مادرانه‌ی یک زن، در نیمه‌ی دوم فیلم، تمام حواسم را درگیر خودش کرده بود.
فائزه از هیچ چیز خبر نداشت، فکرش را هم نمی‌کرد که کار خانواده همسرش از قاچاق اسلحه‌ هم گذشته باشد. در آخر مجبور شد که به خاطر حفظ جانش به پاکستان برود؛ همه‌ی حوادث را با جان و دلش خرید تا فرزندانش در آرامش باشند و زندگی آرامی داشته باشند.
مادر بودن گاهی دشوار است، گاهی بین دوراهی خودت و فرزندانت گیر می‌کنی، سعی می‌کنی همه چیز را بدون دردسر حفظ کنی.
حمید پر از جهل بود، حرف‌های برادرش عبد‌المجید که حالا به قول خودشان امیر عبدالمالک بود تا عمق جانش نفوذ کرده بود؛ عاشق بود، اما این جهلش، سرش را به باد داد. پسرش را از فائزه دور کرد و فائزه با دوقلو‌هایی که در شکم داشت، 9 ماه تنها در خانه حبس شد. فائزه فقط یک مادر بود؛ توپ و تفنگ کجا، مادر کجا؟؟
چه پدران و مادرانی، بی‌دلیل به دست تکفیری‌ها و جاهلانی همچون عبدالمالک ریگی کشته شدند؛ گناهی نداشتند جز اینکه، به دست جاهلانی افتادند که خودشان را سرباز خدا می‌دانستند. این جاهلان کم نیستند؛ خدا همه‌ی مارا از شرشان نجات دهد.
روح همه‌ی آن‌هایی که به دست این گرگ‌صفت‌ها به شهادت رسیدند شاد.

پیشنهاد می‌کنم حتما این فیلم را ببینید.
قیمت بلیط 20هزار تومان.

به قلم: سیده مهتا میراحمدی

کتاب «اسم تو مصطفاست» راخواندم. حس و حال این کتاب را با کتاب‌های دیگر عوض نمی‌کنم. چقدر آرامش، لابه‌لای ورقه‌های این کتاب، روح و روانم را نوازش داد. خاطرات سمیه، همسر شهید مدافع حرم، مصطفی صدر‌زاده عمق جانم را طراوت داد. کتابی که تمام خاطرات و وابستگی یک زن را به همسرش نشان می‌دهد. لحظه به لحظه، دلهره و دلتنگی را می‌توان از خاطرات سمیه لمس کرد.
بعد از به دنیا آمدن دخترشان فاطمه، این دلتنگی و وابستگی دوچندان شد. بی‌قراری های فاطمه هم، به بی‌قراری‌های سمیه اضافه شد. تاب و توان سمیه در هربار سفر مصطفی به سوریه، کم‌تر می‌شد. جانش به جان مصطفی بند بود. فاطمه بابایی بود و در نبود پدر، دلتنگی امانش را می‌برید و مثل تبی در جان کوچکش نمایان می‌شد. اما هیچ‌یک از این‌ها نتوانست مصطفی را از ایمان و اهدافش دور کند.
عاشق خانواده‌اش بود، اما دغدغه‌اش بزرگ‌تر از این حرف‌ها بود. همیشه می‌گفت: مرد باید کارهای بزرگ و مردانه کند. سمیه هم به خاطر علاقه‌ای که به او داشت، هیچ وقت مانع پیشرفتش نشد.
فرزند دوم‌شان در راه بود، پزشکان گفتند که مشکل ذهنی خواهد داشت. مصطفی خوابی می‌بیند و به سمیه می‌گوید: خیالت راحت؛ پسرمان محمد علی سالم به دنیا می‌آید، اما باید یک روزی در راه خدا فدایش کنی.
روزها‌ گذشت و ماموریت‌های مصطفی گاهی به 70‌روز می‌رسید. 70 روز بی‌خبری برای سمیه کم نبود. بار آخر به مصطفی تشویقی دادند. او هم با خوشحالی دست زن و بچه‌اش را گرفت و راهی سوریه شدند. این سفر پر از خاطرات خوب و شیرین برایشان بود. فرماندهان مصطفی از او بسیار تعریف و تمجید می‌کردند و همین‌طور از صبوری سمیه تقدیر کردند و هدیه‌ای به او دادند. این سفر باعث شد که دل سمیه بعد از مدت‌ها نرم شود.
در حرم، هنگام زیارت نتوانست از حضرت زینب بخواهد که مصطفی را سالم برگرداند، خجالت کشید و چیزی از حضرت نخواست. این شد که برای بار اول و آخر سمیه کوله‌بار مصطفی را آماده کرد و مصطفی، راهی منطقه شد.
مصطفی می‌گفت؛ سمیه، تا تو راضی نباشی من شهید نمی‌شوم. اما این سفر آخر، گویی سمیه راضی شده بود. و مصطفی در حلب سوریه به فیض شهادت نائل شد.
دلتنگی لحظه‌ای آن‌ها را رها نمی‌کرد، اما سمیه دیگر صبورتر از قبل شده بود. روزی انقدر دلش می‌گیرد که از توی ماشین نگاهی به سنگ قبر مصطفی می‌کند و می‌گوید: مصطفی از امروز به بعد کار‌های مردانه‌ی تو به دوش من است اما تربیت فاطمه و محمدعلی با خودت، من از پس این کار بر نمی‌آیم. قطره اشکی از روی گونه‌هایش سر خورد و گفت: مصطفی، اگر هنوز حواست به ما هست، اگر هنوز کنارمان هستی، به خواب من که نمی‌‌آیی! لا‌اقل به خوابی یکی برو و این را به من بگو. بعد از آن چند نفر خواب مصطفی را می‌بینند؛ هرکدام‌ مصطفی را در حال انجام کاری می‌بینند که قبل از شهادتش، آن کارها را می‌کرده است. وقتی که خانه بود و با بچه‌ها بازی می‌کرد و یا وقتی که به خانه پدرزنش می‌رفت و با برادرزن‌هایش مشغول خوش و بش می‌شد.
و این‌گونه شد که مصطفی وجودش را به سمیه ثابت کرد و دل سمیه آرام گرفت.

کتاب اسم تو مصطفاست.
نویسنده: راضیه تجار
تعداد صفحات:272
نشر: روایت فتح
قیمت:17 هزار تومان

به قلم: سیده مهتا میراحمدی