همه چیز همین‌جاست

«هدیه ولنتاین» در قالب مجموعه داستان، با زبان ساده و دور از اغراق، مخاطب را با خود همراه می‌کند و ذهن خواننده را با جریان داستان‌هایش همچون موجی آرام حرکت می‌‌دهد. این کتاب با داستان‌های کوتاه، نکات مثبتی را به ما یادآوری می‌کند. درواقع نویسنده سعی دارد علاوه بر لذت مطالعه و ثبت نکته‌ای مثبت، شخصیت‌ها را در ذهن‌مان ماندگار کند. پایان‌بندی‌ داستان‌ها شگفت‌انگیز است. در لحظه آخر، زمانی که فکرش را هم نمی‌کنی می‌بینی که با نکات مثبت داستان، در حال دست و پنجه نرم کردن هستی و با سوالات درونی خودت مواجه می‌شوی.
یادم می‌آید وقتی به دبیرستان می‌رفتم توی مدرسه، هم‌کلاسی‌هایم با خودشان کتاب‌های عاشقانه و رمان‌های جور و واجور می‌آوردند و بین خودشان رد و بدل می‌کردند. معلوم نبود نویسنده‌اش چه کسی است و یا خواندن این کتاب برایشان سودی دارد یا نه.
زنگ‌های تفریح از سرگذشت دختر‌ان توی رمان که عشق‌شان رهایشان کرده بود می‌گفتند و با شخصیت‌های داستان همدردی می‌کردند.
این روزها معرفی کتاب‌های خوب به جوانان بسیار کمتر دیده می‌شود. کتاب‌هایی که در بستر اندیشه دینی‌ خلق شده‌ باشند و درون مایه‌‌ی کتاب مارا با تحولات بزرگ آشنا کند. بهتر است که در خرید کتاب‌ها با فرزندانمان همراه شویم و سلایقشان را بشناسیم. خواندن داستان‌های این کتاب خالی از لطف نیست. پیشنهاد می‌کنم این کتاب را در لیست خریدتان بگذارید.

کتاب هدیه ولنتاین
نویسنده: سارا عرفانی
ناشر: نیستان
قیمت:8500

دهمین کتاب 98

پ ن: عکس زیر، امضای نویسنده‌ی کتاب است که در نمایشگاه کتاب حضوری دیدم‌شان و ایشان با مهربانی صفحه اول کتابم را برایم امضا کرد و با خط زیبا مهتا بانو خطابم کرد😊

به قلم: سیده مهتا میراحمدی
 

حافظ می‌گوید:
رهرو منزل عشقیم و ز سر حد عدم
تا به اقلیم وجود این همه راه آمده‌ایم
این بیت به نوعی ترجمه‌ای از فرمایش امام سجاد علیه‌السلام در دعای اول صحیفه‌ی سجادیه است.خداوند عالم را از هیچ آفرید و با محبت خود موجودات را بر انگیخت.
انسانی هم که از مادر متولد شده هیچ یک از توانایی‌ها را بالفعل ندارد، بلکه توانمندی‌هایش بالقوه‌اند. انسان با تلاش باید از هیچ، همه بسازد و در جهت کمال انسانی قدم بردارد، انسان کامل چند بعدی و در تمام ابعاد کامل است.
آنجایی که باید عاشق باشد کمال عشق است. راه و روش این عشق را از معبود خود آموخته است.

اِبْتَدَعَ بِقُدْرَتِهِ الْخَلْقَ ابْتِداعاً،وَاخْتَرَعَهُمْ عَلى مَشِيَّتِهِ اخْتِراعاً، ثُمَّ سَلَكَ بِهِمْ طَريقَ اِرادَتِهِ، بَعَثَهُمْ فى سَبيلِ مَحَبَّتِهِ،
و فهم وصف كنندگان از وصفش عاجز است. به دست قدرتش آفريدگان را ايجاد كرد، و آنان را براساس اراده خود صورت بخشيد، آنگاه همه را در راه اراده خود راهى نمود، و در مسير محبت و عشق به خود برانگيخت،

بسم الله

ساعت ۱:۴۵ شب بین خواب و بیداری ، صدایی را در گوشم احساس کردم. فکر کردم، دارم خواب می‌بینم، اما هر لحظه صدایش آزار دهنده‌تر شد.

 بلند شدم. اولش سعی کردم با گوش پاک‌کن از دستش خلاص شوم. بعد از اولین سعی ناموفقم، ترسیدم اوضاع بدتر شود، پس رهایش کردم و به باتلاق طبیعی گوشم امید بستم.

کمی نگذشت که آرزویی به ذهنم رسید که ای کاش این صدا، البته از نوع طبیعی‌اش همیشگی باشد و هر زمان که گناهی مرتکب می‌شوم یا حتی نیتش را می‌کنم، تلنگری بزند و هوشیارم کند.

اما بعد گفتم:« چه دعای بیهوده‌ای؟! خداوند رحمن که قبلا این کار را به بهترین شکل انجام داده و ندایی به نام وجدان را در درونت قرار داده، فقط باید پیدایش کنی و عملیات فعال سازی را رویش انجام دهی.»

هر زمان که کاری می‌خواهی انجام دهی و شک داری اشتباه است و دلت ندا می‌دهد که نـــــــه! آن همان صدایِ زنگِ وجدانت است. 

هر زمان که کار خوبی را فراموش می‌کنی انجام دهی و با تلنگری به خودت می‌آیی، آن هم ندای وجدانت است. فقط بستگی دارد چه مقدار فعالش کرده باشی و به چه میزان به آن اهمیت بدهی.

و امام سجاد(ع) چه زیبا در دعای ۱۵ فرمود: 

«وَتَنْبيهاً لِتَناوُلِ التَّوْبَةِ، وَتَذْكيراً لِمحْوِالْحَوْبَةِ بِقَديمِ النِّعْمَةِ؟»

« و آگاهيم دهى كه پليدى گناه را به توبه از دل بشويم، و با يادآورى نعمت قديم، گناه بزرگم را از پرونده ام محو نمايم.»

به قلم: #سحر_سرشار

«الحمدلله الذی حَبانا بِدینه و اختصّنا بِملّته و سَبّلنا فی سُبُلِ احسانه لِنسلکها بِمنّه إلی رضوانه، حمداً یتقبّله منّا و یرضی به عنّا»؛ و ستایش می‌کنم خدای متعال را که ما را برای دین خود برگزید و به آیین خویش مخصوص گردانید و به راه احسانِ خود، راهنمایی کرد تا عاقبت به لطف و کَرمش سالکِ بهشت ِ رضوان شویم؛ ستایشی که آن را از ما قبول فرماید و به سبب آن از ما خشنود گردد. (صحیفه‌ی سجادیه، دعای 44، فراز دوم)

در مواجه با یک تازه مسلمان، چه احساسی به شما دست می‌دهد؟ آیا مانند برخی خودزنی کرده، گویا راهِ تحقیق و کشفِ حقیقت را به روی‌تان بسته‌اند؛ مسلمانی‌تان را موروثی و شناسنامه‌ای می‌خوانید؟ یا خدایی ناکرده طیِ یک مقایسه‌ی نادرست، خود را مصداق «والسابقون السابقون ، اولئک المقربون»* دانسته؛ دچار عجب و غرور می‌شوید؟

امام سجاد علیه السلام در فراز نورانیِ مذکور به پیروان‌شان می‌آموزند؛ برای نعمتِ اسلام شکرگزار خدای منّان باشند. چرا که اسلام، مسیر نیکوکاری است، مسیری پاک و به دور از هر گونه آلودگی و افراط و تفریط؛ مسیری که رهروانش، فرجامی جز بهشت و نعیم و رضوان، نخواهند داشت ان ‌شاء الله.

* و پیش‌گامانِ پیش‌گام، آنانند مقربان. (قرآن کریم، سوره‌ی واقعه، آیات 10 و 11)

نیمه‌ی بیشتری از سفره‌ی میهمانی جمع شده‌است. میهمانان از ابتدا شگفت زده و مبهوت از برکات و نعمت‌های سفره هستند. صاحبخانه برایشان سنگ تمام گذاشته است. این صاحب‌خانه‌ی کریم وعده کرده تا در این سه شب پیش‌رو، هر کسی که می‌خواهد بر در خانه‌اش بیاید، تا او را بهره‌مند کند. من هم دوست‌دارم همانند کودکی که وقتی به میهمانی می‌رود بی‌دغدغه از اینکه در خانه چه می‌گذرد، می‌رود توی کوچه، دنبال بازی کردن و دستان کوچکش را از سنگریزه‌های کف خیابان پر می‌کند و به پرندگان روی دیوار سنگ پرتاب می‌کند. پرنده‌ها که بال باز می‌کنند، لبخندی شیرین روی لبش می‌نشیند. همین‌قدر از حضور در این فضا حالم خوش شود. کاش این سنگریزه‌ها نمادی باشد تا پرنده‌های گناه را از دیوار وجودم بپّرانم، اما خودت که می‌دانی گناهان و عیوب مثل پرندگان اگر اسیرشان نکنی باز می‌آیند و نوک می‌زنند به دانه‌هایی که شیطان روی دیوار وجودمان برایشان پاشیده. این سه شب برای همه‌ی ما فرصتی طلایی ست، تا برگردیم و سهمی که از سفره برایمان کنار گذاشته‌‌اند را با خود ببریم و بار سال پیش را واگذاریم به حال خودش. صاحب‌خانه جان، خودت می‌دانی، دستانمان کوچک است و گنجایش اندکی دارد. تو به قَدر کرم و بزرگی‌ات بر ما ببخشای.

شب موعود فرا رسید. فاصله‌ی ضربت خوردن تا وفات، از شگفت‌انگیزترین دوره‌های زندگی حضرت علی علیه السلام است. مواجهه‌ی مرگ با شریف‌ترین و کامل‌ترین انسان؛
-"قسم به پروردگار کعبه که رستگار شدم؛ به شهادت نائل شدم و شهادت برایم رستگاری است".
اینجاست که شگفتی و معجزه‌ای انسانی ظاهر می‌شود. زمانی که کاسه‌ای شیر برای مولی می‌آورند. مقداری را می‌نوشند و می‌فرمایند:” باقی این را به این مرد بدهید تا بنوشد و گرسنه نماند. مدارای با اسیر و رفتارشان با دشمن حد اعلای مردانگی و انسانیّت است.
ساعت به ساعت حالشان وخیم‌تر می‌شد. فرزندان و اصحاب ناراحتند و دور بستر گریه و ناله می‌کنند ولی می‌بینند لبهایشان خندان و شکفته‌تر می‌شود و می‌فرمایند:"به خدا قسم آنچه بر من وارد شده چیزی نیست که برایم ناپسند باشد. شهادت در راه خدا آرزویم بوده و برای من چه از این بهتر که در حال عبادت شهید شوم". حتی در این لحظات هم از زبانشان دُرّ حکمت،موعظه و پند می‌ریزد. نکته‌ای نگفته باقی نمی‌ماند، حالشان که بیشتر منقلب می‌شود، عرق به پیشانی مقدسشان می‌نشیند و توجهشان را از مخاطبان برمی‌دارند، اما حواس‌ها به ایشان جمع است که صدا بلند می‌کنند و شهادتین می‌خوانند.
در نیمه‌های شب بیست‌و‌یک رمضان، همانند عاشقی که معشوق رسیده و در شب ظلمانی دنیا به نور تمام رسیده است، آغوش گشودند و به سوی عالم بالا پرواز کردند.

بسم الله

چند روز پیش یک فیلم‌سینمایی‌ از تلویزیون پخش شد، اینکه اسم یا محتوایش چه چیزی بود را اصلا به یاد ندارم. تنها چیزی که توجه‌ام را جلب کرد نقش زیبای فرش زیر پایشان بود که راحت با کفش روی آن قدم می‌زدند و توجهی به ظرافت نقش و رنگش نداشتند.

با خودم گفتم این فرش و نحوه رفتار اطرافیانش با آن، بی شباهت به ما انسان ها نیست که گاهی بخاطر حفظ ظاهر هزاران رنگ و طرح عوض می‌کنیم. اوایل شاید خیلی‌ها از دیدنمان به وجد هم بیایند. مدت زمان کوتاهی نگذشته آنقدر بی‌ارزش می‌شویم که حتی به اندازه نیم‌نگاهی بهمان توجهی نکنند و عین تمام وسایل بی‌جان اطرافشان از کنارمان بگذرند.

و چه زیبا امام سجاد(ع) در دعای بیستم صحیفه سجادیه فرمودند:

«اَللَّهُمَّ لاتَدَعْ خَصْلَةً تُعابُ مِنّى اِلاّ اَصْلَحْتَها، وَلاعآئِبَةً اُوَنَّبُ بِها اِلاّ حَسَّنْتَها، وَلا اُكْرُومَةً فِىَّ ناقِصَةً اِلاّ اَتْمَمْتَها.»

«الهى در وجود من هيچ خصلت عيبناك مگذار مگر آنكه آن را به دايره اصلاح آورى، و مرا با هيچ عيبى كه 

به خاطر آن سرزنشم كنند رها مكن مگر آنكه آن را نيكو گردانى، و هيچ كرامتى را در من ناقص مگذار مگر آنكه به کمالش رسانی.»

به قلم:#سحر_سرشار

«اللهم اغننا عن هبة الوهابین بهبتک و اکفنا وحشة القاطعین بصلتک حتی لانرغب الی احد مع بذلک و لانستوحش فی احد مع فضلک»؛ پروردگارا! ما را به وسیله‌ی موهبت خود، از عطای اهل جود و سخاوت بی نیاز گردان؛ و ما را به وسیله‌ی عطا و احسان خویش از وحشت و هراس آنکه خلق از ما ببرند کفایت فرما تا آنکه ما با بذل و عطای تو ابداً راغب به عطای هیچ‌کس نباشیم و با وجود فضل و کرمت از احدی وحشت‌زده نشویم. (صحیفه‌ی سجادیه، دعای پنجم، فراز هفتم)
عشق‌ورزی با خدا بهترین سبک‌ زندگی است که مجموعه‌ای از آداب و مهارت‌ها را شامل می‌شود. آداب و مهارت‌هایی مانند اظهار نیاز به محبوب و بی‌رغبتی به اغیار، عفو و گذشت، وفاداری و تعهد، از غیر بُریدن و به معشوق پیوستن.
در این سبک، انسانِ عاشق، الطاف دیگران را می‌بیند و ارج می‌نهد اما لطف معشوق برای او از جنسی دیگر است. لطفی که او را به وجد آورده، نشاط و انگیزه‌ای مضاعف می‌بخشد. در حالی که برخورد نامطلوب دیگران او را هم می‌رنجاند و ممکن است به واکنش تند یا حتی قطع ارتباط با آنها وادارد؛ غیظ و غضبِ دلبر اما، دربردارنده‌ی معنای دیگری است؛ معنایی که به تفکر و تلاشِ بیشتر منجر شده عاشق را به حرکت و تکاپو می‌اندازد تا رضایتِ معشوق را جلب کند و از مدار ارادتش خارج نشود و چه معشوقی بهتر از خدای بزرگ که انسان، عاشق او شود و در صدد جلب محبتش برآید؟! خدایی بی‌نیاز که هم مهربان و بخشنده است، هم دانا و توانا بر اجابتِ تمام درخواست‌ها.