همه چیز همین‌جاست

«الحمدلله الذی حَبانا بِدینه و اختصّنا بِملّته و سَبّلنا فی سُبُلِ احسانه لِنسلکها بِمنّه إلی رضوانه، حمداً یتقبّله منّا و یرضی به عنّا»؛ و ستایش می‌کنم خدای متعال را که ما را برای دین خود برگزید و به آیین خویش مخصوص گردانید و به راه احسانِ خود، راهنمایی کرد تا عاقبت به لطف و کَرمش سالکِ بهشت ِ رضوان شویم؛ ستایشی که آن را از ما قبول فرماید و به سبب آن از ما خشنود گردد. (صحیفه‌ی سجادیه، دعای 44، فراز دوم)

در مواجه با یک تازه مسلمان، چه احساسی به شما دست می‌دهد؟ آیا مانند برخی خودزنی کرده، گویا راهِ تحقیق و کشفِ حقیقت را به روی‌تان بسته‌اند؛ مسلمانی‌تان را موروثی و شناسنامه‌ای می‌خوانید؟ یا خدایی ناکرده طیِ یک مقایسه‌ی نادرست، خود را مصداق «والسابقون السابقون ، اولئک المقربون»* دانسته؛ دچار عجب و غرور می‌شوید؟

امام سجاد علیه السلام در فراز نورانیِ مذکور به پیروان‌شان می‌آموزند؛ برای نعمتِ اسلام شکرگزار خدای منّان باشند. چرا که اسلام، مسیر نیکوکاری است، مسیری پاک و به دور از هر گونه آلودگی و افراط و تفریط؛ مسیری که رهروانش، فرجامی جز بهشت و نعیم و رضوان، نخواهند داشت ان ‌شاء الله.

* و پیش‌گامانِ پیش‌گام، آنانند مقربان. (قرآن کریم، سوره‌ی واقعه، آیات 10 و 11)

نیمه‌ی بیشتری از سفره‌ی میهمانی جمع شده‌است. میهمانان از ابتدا شگفت زده و مبهوت از برکات و نعمت‌های سفره هستند. صاحبخانه برایشان سنگ تمام گذاشته است. این صاحب‌خانه‌ی کریم وعده کرده تا در این سه شب پیش‌رو، هر کسی که می‌خواهد بر در خانه‌اش بیاید، تا او را بهره‌مند کند. من هم دوست‌دارم همانند کودکی که وقتی به میهمانی می‌رود بی‌دغدغه از اینکه در خانه چه می‌گذرد، می‌رود توی کوچه، دنبال بازی کردن و دستان کوچکش را از سنگریزه‌های کف خیابان پر می‌کند و به پرندگان روی دیوار سنگ پرتاب می‌کند. پرنده‌ها که بال باز می‌کنند، لبخندی شیرین روی لبش می‌نشیند. همین‌قدر از حضور در این فضا حالم خوش شود. کاش این سنگریزه‌ها نمادی باشد تا پرنده‌های گناه را از دیوار وجودم بپّرانم، اما خودت که می‌دانی گناهان و عیوب مثل پرندگان اگر اسیرشان نکنی باز می‌آیند و نوک می‌زنند به دانه‌هایی که شیطان روی دیوار وجودمان برایشان پاشیده. این سه شب برای همه‌ی ما فرصتی طلایی ست، تا برگردیم و سهمی که از سفره برایمان کنار گذاشته‌‌اند را با خود ببریم و بار سال پیش را واگذاریم به حال خودش. صاحب‌خانه جان، خودت می‌دانی، دستانمان کوچک است و گنجایش اندکی دارد. تو به قَدر کرم و بزرگی‌ات بر ما ببخشای.

شب موعود فرا رسید. فاصله‌ی ضربت خوردن تا وفات، از شگفت‌انگیزترین دوره‌های زندگی حضرت علی علیه السلام است. مواجهه‌ی مرگ با شریف‌ترین و کامل‌ترین انسان؛
-"قسم به پروردگار کعبه که رستگار شدم؛ به شهادت نائل شدم و شهادت برایم رستگاری است".
اینجاست که شگفتی و معجزه‌ای انسانی ظاهر می‌شود. زمانی که کاسه‌ای شیر برای مولی می‌آورند. مقداری را می‌نوشند و می‌فرمایند:” باقی این را به این مرد بدهید تا بنوشد و گرسنه نماند. مدارای با اسیر و رفتارشان با دشمن حد اعلای مردانگی و انسانیّت است.
ساعت به ساعت حالشان وخیم‌تر می‌شد. فرزندان و اصحاب ناراحتند و دور بستر گریه و ناله می‌کنند ولی می‌بینند لبهایشان خندان و شکفته‌تر می‌شود و می‌فرمایند:"به خدا قسم آنچه بر من وارد شده چیزی نیست که برایم ناپسند باشد. شهادت در راه خدا آرزویم بوده و برای من چه از این بهتر که در حال عبادت شهید شوم". حتی در این لحظات هم از زبانشان دُرّ حکمت،موعظه و پند می‌ریزد. نکته‌ای نگفته باقی نمی‌ماند، حالشان که بیشتر منقلب می‌شود، عرق به پیشانی مقدسشان می‌نشیند و توجهشان را از مخاطبان برمی‌دارند، اما حواس‌ها به ایشان جمع است که صدا بلند می‌کنند و شهادتین می‌خوانند.
در نیمه‌های شب بیست‌و‌یک رمضان، همانند عاشقی که معشوق رسیده و در شب ظلمانی دنیا به نور تمام رسیده است، آغوش گشودند و به سوی عالم بالا پرواز کردند.

بسم الله

چند روز پیش یک فیلم‌سینمایی‌ از تلویزیون پخش شد، اینکه اسم یا محتوایش چه چیزی بود را اصلا به یاد ندارم. تنها چیزی که توجه‌ام را جلب کرد نقش زیبای فرش زیر پایشان بود که راحت با کفش روی آن قدم می‌زدند و توجهی به ظرافت نقش و رنگش نداشتند.

با خودم گفتم این فرش و نحوه رفتار اطرافیانش با آن، بی شباهت به ما انسان ها نیست که گاهی بخاطر حفظ ظاهر هزاران رنگ و طرح عوض می‌کنیم. اوایل شاید خیلی‌ها از دیدنمان به وجد هم بیایند. مدت زمان کوتاهی نگذشته آنقدر بی‌ارزش می‌شویم که حتی به اندازه نیم‌نگاهی بهمان توجهی نکنند و عین تمام وسایل بی‌جان اطرافشان از کنارمان بگذرند.

و چه زیبا امام سجاد(ع) در دعای بیستم صحیفه سجادیه فرمودند:

«اَللَّهُمَّ لاتَدَعْ خَصْلَةً تُعابُ مِنّى اِلاّ اَصْلَحْتَها، وَلاعآئِبَةً اُوَنَّبُ بِها اِلاّ حَسَّنْتَها، وَلا اُكْرُومَةً فِىَّ ناقِصَةً اِلاّ اَتْمَمْتَها.»

«الهى در وجود من هيچ خصلت عيبناك مگذار مگر آنكه آن را به دايره اصلاح آورى، و مرا با هيچ عيبى كه 

به خاطر آن سرزنشم كنند رها مكن مگر آنكه آن را نيكو گردانى، و هيچ كرامتى را در من ناقص مگذار مگر آنكه به کمالش رسانی.»

به قلم:#سحر_سرشار

«اللهم اغننا عن هبة الوهابین بهبتک و اکفنا وحشة القاطعین بصلتک حتی لانرغب الی احد مع بذلک و لانستوحش فی احد مع فضلک»؛ پروردگارا! ما را به وسیله‌ی موهبت خود، از عطای اهل جود و سخاوت بی نیاز گردان؛ و ما را به وسیله‌ی عطا و احسان خویش از وحشت و هراس آنکه خلق از ما ببرند کفایت فرما تا آنکه ما با بذل و عطای تو ابداً راغب به عطای هیچ‌کس نباشیم و با وجود فضل و کرمت از احدی وحشت‌زده نشویم. (صحیفه‌ی سجادیه، دعای پنجم، فراز هفتم)
عشق‌ورزی با خدا بهترین سبک‌ زندگی است که مجموعه‌ای از آداب و مهارت‌ها را شامل می‌شود. آداب و مهارت‌هایی مانند اظهار نیاز به محبوب و بی‌رغبتی به اغیار، عفو و گذشت، وفاداری و تعهد، از غیر بُریدن و به معشوق پیوستن.
در این سبک، انسانِ عاشق، الطاف دیگران را می‌بیند و ارج می‌نهد اما لطف معشوق برای او از جنسی دیگر است. لطفی که او را به وجد آورده، نشاط و انگیزه‌ای مضاعف می‌بخشد. در حالی که برخورد نامطلوب دیگران او را هم می‌رنجاند و ممکن است به واکنش تند یا حتی قطع ارتباط با آنها وادارد؛ غیظ و غضبِ دلبر اما، دربردارنده‌ی معنای دیگری است؛ معنایی که به تفکر و تلاشِ بیشتر منجر شده عاشق را به حرکت و تکاپو می‌اندازد تا رضایتِ معشوق را جلب کند و از مدار ارادتش خارج نشود و چه معشوقی بهتر از خدای بزرگ که انسان، عاشق او شود و در صدد جلب محبتش برآید؟! خدایی بی‌نیاز که هم مهربان و بخشنده است، هم دانا و توانا بر اجابتِ تمام درخواست‌ها.

زنگ در خانه را زد، از پشت آیفون فهمیدم دختر همسایه‌است. ازمن خواست بروم جلوی در خانه.چادرم را سر کردم و با عجله دمپایی‌های لنگه‌به لنگه را پا کردم و دخترک جلوی ورودی با کاسه‌ی آشی دردست ایستاده بود.سلام کرد و کاسه آش را به سمتم دراز کرد. کاسه را گرفتم و تشکر کردم. عجب آش خوشمزه‌ای بود.
بعد از ظهر با دو سه مشت شکلات کاسه را پر کردم، تا برای دیدن همسایه و تحویل کاسه بروم.
توی کوچه راه افتادم. خانه شلوغ و پر رفت‌و‌آمد بود.زنگ را که زدم، خانم همسایه تعارف کرد تا به داخل خانه‌شان بروم.گوشه‌ای توی پذیرایی خانه‌ نشستم.بعد از چند دقیقه با یک لیوان شربت خنک آمد و کنارم نشست.پرسیدم:"مناسبت آشی که پختید چی بود؟ راهی زیارتید؟”
با بغضی در گلو که هر لحظه امکان داشت به هق‌هق تبدیل شود، پاسخ داد:"دردانه‌ام به سربازی رفته و آش پشت‌پا به همین مناسبت بود".
گفتم:"محل خدمتش کجاست؟”
بغض در گلو ترکاند و چشمانش پر از اشک شد و بریده‌بریده گفت:"لب مرز میرجاوه، تو رو خدا دعا کن سالم برگرده، دارم دق می‌کنم هنوز چند روزی نشده که رفته اما … “.
چادرش را جلوی صورت گرفت و رفت توی آشپزخانه.شربت را که خوردم، بلند شدم تا به خانه برگردم.من را که دید برای بدرقه‌ام آمد. خودش را جمع و جور کرده بود وکلی عذر خواهی کرد.خدا‌حافظی کردم و رفتم.
توی راه دلم را گذاشتم، به جای مادرانی که پسران رشیدشان را نثار حفظ مرزهای کشور کرده‌اند و داغ وغصه‌ای که تا ابد بر سینه‌دارند. نمی‌شد، من تحمل این امتحان را ندارم.
به خانه رسیدم و در اتاق به سراغ کتاب صحیفه‌ام رفتم تا قرار روزانه‌ام را قرائت کنم. کتاب را باز کردم، باورم نمی‌شد.
چه حُسن تصادفی به این فراز رسیدم:

وَ حَصِّنْ ثُغُورَ الْمُسْلِمينَ بِعِزَّتِكَ، وَ اَيِّدْحُماتَها بِقُوَّتِكَ، وَ اَسْبِغْ عَطاياهُمْ مِنْ جِدَتِكَ. وَ كَثِّرْ عِدَّتَهُمْ، وَاشْحَذْ اَسْلِحَتَهُمْ وَ احْرُسْ حَوْزَتَهُمْ، وَ امْنَعْ حَوْمَتَهُمْ، وَاَلِّفْ
جَمْعَهُمْ، وَ دَبِّرْ اَمْرَهُمْ، وَ واتِرْ بَيْنَ مِيَرِهِمْ، وَ تَوَحَّدْ
بِكِفايَةِ مُؤَنِهِمْ، وَاعْضُدْهُمْ بِالنَّصْرِ، وَ اَعِنْهُمْ بِالصَّبْرِ،

سرحدّات و مرزهاى مسلمانان را به عزّتت پاس دار، و نگهبانان مرزها را به قوّتت تأييد كن، و عطاياى ايشان را به توانگرى بى پايانت سرشار ساز. بر شمار ايشان بيفزا، و اسلحه و جنگ افزارشان ، را برّائى ده، و حوزه آنان را محافظت فرما، و جوانب جبهه آنان را محكم و نفوذناپذير گردان، و جمع آنان را يكدل و هماهنگ نما، و كارشان را روبراه كن، و آذوقه شان را پياپى برسان، و خود به تنهايى مؤونه آنان را كفايت نما، و به نصرت خود تقويتشان فرما، و به صبر ياريشان ده.
همنوای با امام برای سلامتی و موفقیت مرزداران از ته دل دعا کردم.

بسته های افطاری را آماده کردیم. قرار شد با چند نفر از دوستان سر ساعت هفت در چند نقطه از شهر به طور همزمان توزیع کنیم.
من و فاطمه جایی نزدیک خانه‌ی خودمان را انتخاب کردیم تا به افطار برسیم.
همسر جان ما را به محل استقرار رساند و ماشین را همان‌جا گذاشت و خودش پیاده به خانه برگشت.
بسته‌ها را توی سینی چیدم و کنار پیاده‌رو ایستادم ، فاطمه هم زحمت بیرون آوردن بسته‌ها از ماشین را می‌کشید. دانشجو‌هایی که با عجله می‌خواستند به خوابگاه بروند تا افطار آماده کنند، با دیدن ما لبخند به لبشان می‌آمد. رهگذران آمدند و رفتند.توزیع تقریبا یک ساعتی طول کشید.
قرار بود بعد از اتمام کار با همسر تماس بگیرم تا بیاید و باهم برگردیم، اما در اقدامی خودجوش به سرم زد، از فرصت رخ‌داده کمال استفاده را ببرم و دل به دریا بزنم.
پشت فرمان نشستم و فاطمه هم کنارم نشست. سوییچ را که چرخاندم چه حس غروری وصف ناشدنی رابعد از مدتها تجربه کردم.بقیه‌اش را نمی‌گویم.
فقط اینکه چگونه و به چه صورتی از پارک خارج شدیم، بین خودمان دوتا بماند، در حالی که دو خودروی دیگر جایی برای نفس کشیدنمان نگذاشته بودند. سرم را که به عقب برگرداندم دیدم خودروی پشت‌سری رفته، فکر کنم بنده‌ی خدا احساس خطر کرده بود. خوشحالی‌ام مضاعف شد. راه افتادیم. توصیف حالات و چهره‌ی فاطمه دیدنی بود. ترکیبی از خنده گریه و لبی که به مناجات باز کرده بود و التماس می‌کرد، تا سالم به خانه برسد. در آن شلوغی خیابان دم افطار، بالاخره جلوی کوچه رسیدیم.
فاطمه از خنده سرخ شده بود و خدا را شکر می‌کرد که سالم به سفره‌ی افطار رسیده و فرصت دوباره به او داده شده است.
پ.ن: از این فرصت‌ها ایجاد کنید تا توحید اطرافیانتان تقویت شود و به خدا باز گردند😂😂😂
مطلب طنز بود.شما جدی نگیرید. خیلی هم مسلط به رانندگی هستم.

«و یا من تظهر عنده بواطن الاخبار صل علی محمد و آله و لاتفضحنا لدیک»؛ و ای خدایی که باطنِ هر خبر بر تو آشکار است، درود فرست بر محمد و آل پاکش و ما را نزد خود به معاصی و اعمال زشت، رسوا و شرمگین مفرما. (صحیفه‌ی سجادیه، دعای پنجم، فراز ششم)

به نظر می‌رسد هیچ موجود زنده‌ای به سانِ انسان، قدرتِ کتمان ندارد. آدمی نه تنها در پنهان کردنِ اشیاء و وسایل و استتار ِ خود، بسیار توانمند است که در اِخفای قصد و اراده بلکه تظاهر و وارونگیِ حقیقت نیز همین گونه است. این‌جاست که لزومِ وجودِ قدرتی برتر که از حقیقتِ هر ماجرا مطلع است؛ ضروری می‌نماید؛ قدرتی یگانه و عادل که داوری بر مبنای حقیقت را دستور کار خویش قرار داده است و آن نیست مگر خدای رحمان و رحیمی که معصوم علیه السلام در فراز مذکور به زیبایی بنده‌نوازی‌اش را به تصویر کشیده است.

در این فراز نورانی، امام سجاد علیه السلام به عنوان امام ِ برحق که مظهرِ لطف الهی است، با مهربانی و رأفت، سایرینِ غیر معصوم را در شمارِ خود آورده، به درگاه ربوبی دعا می‌کند؛ ما را که خطاکاریم، نه در نزد کرام الکاتبین که خوب و بدمان را ثبت کرده‌اند و نه دیگرانی که قضاوتهاشان خالی از اشکال نیست بلکه حتی نزد خود، خودی که داننده‌ی تمام اسرار است و از کُنهِ رفتار و گفتار و کردارمان با خبر است؛ رسوا و شرمگین نفرماید.