زمانی که دو روایت تعارض داشتند، بینشان جمع می‌کردیم. مثلا اولی حمل بر استحباب، دومی حمل بر کراهت؛
حال اگر تعارض مستقر بود امکان جمع نداشتیم، هردو ساقط می‌شدند، سراغ مرجحات می‌رفتیم.
با نبود مرجح اصل برائت یا استصحاب را در آن حکم جاری می‌کردیم.
قاعده‌ی اصولی که بیشترمان آن را به خاطر داریم.
کاربرد اصول به گفته‌ی اساتید فراوان است.
دو فرد را در نظر بگیرید که از هم رنجیده خاطر و ناراحت هستند.
اگر از این روش استفاده کنند، دلیلی برای ماندن در این حال نمی‌ماند. با جمع بین خوبی‌ها این تعارض برطرف خواهد شد.
حال اگر هنوز دلخوری باقی و مستقر بود به سراغ مرجحات و نکات مثبت طرف مقابل می‌رویم.
اگر اوضاع سامان نیافت و چیزی که تسکین دلمان باشد نیافتیم به اصل رجوع می‌کنیم و بنا را بر بخشش و همان قول شتر دیدی ندیدی خودمان می‌گذاریم، تا طعم شیرین رابطه‌ها کاممان را تلخ نکند و لذت بخشش را به تلخی انتقام تبدیل نکنیم.