هوا روشن‌روشن بود، که کتاب را باز کردم.
جان رفت در سر می و حافظ به عشق سوخت
عیسی دمی کجاست که احیای ما کند
چشم انداختم، به چند خط پایینتر که جناب حافظ من را به حال و هوای نیمه شب برد.
دلا بسوز که سوز تو کارهابکند
نیاز نیمه شبی دفع صدبلا بکند
حافظ جان چطور میشود که از ذهن و دلمان باخبری و جواب‌مان را می‌دهی؟!
تا ذهن آشفته‌مان برای چند لحظه هم که شده رنگ آرامش ببیند.
این قلب طفلکی هم سوز و داغی دمادم را به خود می‌بیند.
قلب‌های سوخته، فقط منتظر معجزه‌اند، تا تسکین یابند.
سوز دل حافظ کجا و سوخته دلی ما کجا؟!
هواهنوز تاریک‌تاریک است، عاشقانی با اراده، نه به عادت زنگ ساعت بیدار می‌شوند. صدای زمزمه‌ی شب را می‌شنوند. زمزمه‌ها و پچ‌پچ‌های آرامی که از عشق خبر می‌دهد. درون شب از رازهای ملک تا ملکوت پرده برداشته می‌شود. اصلا انگار به خاطر همین هاست، که جهان با هر صبح تجدید حیات می‌کند. شب به روز به خاطر زیبایی همین رازونیازها فخر می‌فروشد.
خیلی‌ها هم دست روی دست منتظر عیسی دمی هستند، تا رگ‌های حیات بشر را احیا کند.
عیسی دم عاشق کامل واقعی خواهد آمد، اما منتظر اراده‌ای برای پرواز است تا وصال آسان گردد.
#به_قلم_خودم