همه چیز همین‌جاست

ایام عید فرصت خوبی بود تا به دنبال شجره‌نامه خانوادگی‌مان بروم و درباره پیشینه اجدادمان اطلاعاتی کسب کنم و بیشتر و بهتر درباره گذشته و تاریخ روستایمان بدانم.
اورازان یکی از روستا‌های شهرستان طالقان است، که همه اهالی آن سادات هستند، این روستا، اخیرا نسبت به قبل بیشتر شناخته شده است و توریست‌هایی برای دیدن چشمه‌ها، مناظر بکر و دیدن زادگاه پدر جلال آل احمد به آنجا می‌روند اما دانستن پیشینه امام‌زاده‌ی روستا هم یکی از گزینه‌های مهم برای شناخت روستا است.
امام‌زاده علاالدین و امام‌زاده شرف‌الدین واقع در میان محله روستای اورازان، از نوادگان سلطان علی‌بن محمد باقر علیه‌السلام است.
سلطان علی بن محمد باقر فرزند امام باقر علیه‌السلام، درسال 113 هجری قمری، به درخواست اهالی فین کاشان و چهل حصاران به کاشان هجرت می‌کند و به مدت 3 سال به امر تبلیغ و ارشاد مردم‌، می‌پردازد.
ایشان در 27 جمادی‌الثانی سال 116 هجری قمری توسط نیرو‌های حکومتی دربند ازناوه، کشته و پیکر پاکش در مشهد اردهالِ کاشان به خاک سپرده شد.
هرساله مراسم قالی شویان، همراه عزاداری به یاد شهادت ایشان در صحن امام‌زاده برپا می‌شود.
مردم از فین کاشان چون به دست،بر سر چشمه آب کنار حرم، گرد هم‌می‌آیند و با شعار یاحسین به سمت مرقد سلطان علی می‌روند و یکی از قالی‌های داخل حرم را برای شستن از خادمان امامزاده تحویل می‌گیرند و به روی دوش می‌کشند.
بردن این قالی، سَمبُل جریان حرکت دادن جنازه مطهر امامزاده است و پس از دقایقی عزاداری، مراسم پایان می‌پذیرد.

ایام عید تهران گردی کردیم و به همراه خانواده به زیارت امام زاده سیّد ناصرالدین، نوه سلطانعلی، مشرف شدیم.
مرقد متبرک امام‌زاده حضرت سیّد ناصرالدین بن سیّد احمد بن سیّد سلطانعلی بن محمد باقر، واقع در محله قدیمی پامنار، ایستگاه مترو خیام است.
معماری این بنا،مربوط به دوره صفوی - دوره قاجار است و این اثر در تاریخ 17 خرداد 1379 به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
امام‌زاده سید نصرالدین از نخستین امامزاده­‌های تهران است و بیش از 900 سال قدمت دارد و یکی از قدیمی­‌ترین امامزاده­‌های تهران است.
مرحوم جلال آل احمد که خود اصالتش به طالقان و اورازان برمی‌گردد، در نوشته‌هایش به این امام‌زاده‌ اشاره کرده است.
مقبره پدر امامزاده سیدناصرالدین؛ سیداحمد ،در اصفهان قرار دارد.
ان‌شالله بتوانم به اصفهان بروم‌ و این امام‌زاده را هم زیارت کنم
جست و جو درباره نسل‌های گذشته و چگونگی زندگی‌ آنها مارا با تاریخ گذشتمان آشنا می‌کند و دانستن این اطلاعات، گاهی می‌تواند تلنگر بزرگی به ما بزند.

برای اطلاعات بیشتر می‌توانید به کتاب؛ حماسه تاریخی مشهد اردهال،تالیف؛ مجید زجاجی مجرد و کتاب اورازان از جلال آل احمد مراجعه کنید.
برای دیدن عکس‌های روستا هم می‌توانید به این آدرس بروید. shohadayeorazan.persianblog.ir

کتاب دختر شینا، خاطرات زندگی شیرزنی به نام‌ قدم‌خیر محمدی را روایت می‌کند که با شجاعت و از خودگذشتی، یک تنه بچه‌های قد‌و‌نیم قدش را بزرگ میکند تا همسرش سرباز اسلام و امام باشد و مدافع وطن.
قدم‌خیر نُه سال با صمد عاشقانه زندگی می‌کند. صمد مهربان و خوش اخلاق بود و عاشق بچه‌ها. با آنها خیلی بازی می‌کرد. اوایل ازدواج صمد برای کار به تهران می‌رود و بعد از آن به همدان، و در آنجا خانه‌ای برای زندگی در کنار هم اجاره می‌کنند.
تازه سایه آرامش بر سر قدم خیر و فرزندانش افتاده بود که سر و کله جنگ و بمباران‌ پیدا می‌شود و صمد را، راهی جبهه میکند.
قدم خیر روزها را با بچه‌ها و خانه‌داری سرمیکند. صبح‌ها به نانوایی می‌رود، در صف می‌ایستد و تا رسیدن نوبتش، چندباری به خانه برمی‌گردد و به بچه‌ها سر میزند. البته اینطور هم نبود که صمد کمتر به چشم بیاید، اما با این حال هر لحظه منتظر صمد بود تا از راه برسد و او با خوشحالی برایش آبگوشت لیمو بار بگذارد.
دختر ته تغاری و عزیز دردانه پدر مادرش، گاهی در نبود صمد دست بچه‌ها را می‌گرفت و به قایش می‌برد تا خانواده‌اش را ببیند و کمتر احساس دلتنگی‌ کند، اما چند روز نگذشته دلش طاقت نمی‌آورد و دوباره راهی همدان می‌شد.
آخرین دیدار قدم خیر و صمد زمانی بود که صمد با پدرش برای پیدا کردن پیکر مفقود برادر شهیدش، ستار به منطقه می‌رود اما پدر بدون پسرش برمی‌گردد و صمد هم شهید می‌شود. قهرمان این کتاب، خود قدم خیر است، بانویی که با 24 سال سن، از پس همه مشکلات بر آمد و زینب‌وار در برابر تمام سختی‌ها ایستاد.
زمانی که تابوت صمد آقا را میاورند، خواهر‌ها برادر‌ها پدر و مادرش دورتا دور تابوت را می‌گیرند و دیگر جایی برای قدم‌خیر و فرزندانش نمی‌ماند، او هم پایین پای تابوت صمد اقا می‌نشیند و آرام گریه می‌کند و زیر لب می‌گوید:«سهم‌من همیشه از تو همین بود؛ آخرین نفر، آخرین نگاه.»
و در نهایت دی ماه سال 88 قدم خیر از دنیا می‌رود و کنار صمد آقا آرام‌می‌گیرد…

کتاب دختر شینا؛ خاطرات همسر شهید ستار (صمد) ابراهیمی هژیر نویسنده: بهناز ضرابی‌زاده

پ ن: عکس تولیدی است.
دومین کتاب 98

بعضی کتاب‌ها مثل آهنربا می‌مانند. با خواندن چند صفحه‌شان، طوری جذب میشوی که قید ِ استراحت را می‌زنی و می‌نشینی و یک نفس آن‌ را می‌خوانی.
کتاب «کف خیابون » مستند داستانی‌ است که از خودکشی نوجوانی به نام‌ افشین، در گوشه گاراژ مکانیکی شروع می‌‌شود، اما روند پرونده از قاچاق دختران، در ایران و پاکستان سر در می‌آورد و در آخر به ماجرای کودتا و فتنه 88 ختم می‌شود.
این کتاب جزئیات کوچکی از زندگی آن دسته از ماموران گمنام امنیتی را نشان می‌دهد که شبانه روز به دنبال پرده برداری از کار‌های کثیف امثال عفت‌ها، زهره ها، تاجزاده‌ها و ندا ها هستند.
در این کتاب شاهد فداکاری های دو زن به نام عبداللهی و مامور 233 هستیم که تا آخر عملیات با جان و دل، پای کار هستند و لحظه به لحظه با جان خودشان بازی می‌کنند.
مامور 233 ای که در فتنه 88 در حمله‌ای غافل گیرانه، لحظه آخر خواهرانه از ماموری دیگر محافظت می‌کند و جانش را نجات می‌دهد، اما خودش شهید می‌شود. عبداللهی با شجاعت تمام به دنبال تکمیل سرنخ‌های پرونده می‌رود و همراه شورشی ها خودش را تحویل به نیروهای انتظامی می‌دهد تا بتواند در چند قدمی جاسوس‌ها، با دست پُر پرونده را کامل کند و خون ریخته شده 233 را پایمال نکند.

و در آخر، سلام به آن ماموران گمنامی که حتی سنگ مزارشان مخفی‌ست، چه برسد به خبر شهادتشان برای در و همسایه و فامیل‌هایشان… این کتاب را حتما بخوانید و با گوشه‌ای از اغتشاشات و فتنه 88 آشنا شوید.

کتاب کف خیابون؛ نویسنده محمدرضا حدادپور


پ ن: عکس تولیدی است.

عادت دارم وقتی که کتابی را می‌خوانم و به دلم می‌نشیند تا چند روز با حال خوشش سر کنم و کتاب دیگری دست نگیرم.
و این شد که این چند روز پایانی سال با خواندن کتاب «شیرِ دارخوین» روحم جان گرفت و در 25 اسفند 97 با هجوم سیلی از واژگان، که داستان زندگی شهید جواد دل آذر را روایت می‌کرد، به قم و حال و هوای انقلاب و در آخر به دارخوین پرتاب شدم.

جواد، جوانی شجاع و جسور بود، که انگار شجاعت و مردانگی را به تکه‌ای از وجودش سنجاق کرده بودند.در بحبوحه‌ی انقلاب، همراه دوستانش تظاهرات خیابانی راه می‌انداخت و علیه حکومت پهلوی قیام می‌کرد، از آن روز به بعد، اسم جواد فِری سر زبان‌ها افتاده بود و شجاعتش نقل مجالس شده بود.

با شروع جنگ، راهی دارخوین شد و با مهدی زین‌الدین، آشنا شد. با شهادت مهدی زین‌الدین بلای نبودن مهدی، دامن لشکر را گرفت و غبارِ غم روی صورت جواد نشست.
دیگر بار مسوولیت جواد بیشتر شد، گویی جواد تکیه گاه خوبی، برای روحیه دادن به همه رزمنده‌ها بود.

در همه حال آراستگی‌اش را حفظ می‌کرد، لباس‌هایش را نم‌دار زیر چند تا پتو پهن می‌کرد تا اتو شود.
شوخی‌هایش خستگی را از تن همه به در می‌کرد و همه از وجودش خوشحال بودند.
روزهای آخر قبل شهادتش، حال و هوای دیگری پیدا کرد، چند روز به چند روز خواب به چشمانش نمی‌آمد و از منطقه محافظت می‌کرد، اما روز آخر دلش پر کشید برای یک نماز تمام و کمال، با قامتی راست و زیر آسمان…
قامت بست…
الله اکبر…
« اللهم ارزقنا شهاده فی سبیلک»
از آسمان آتش بارید.
و جواد به سوی آسمان پرواز کرد…

کتاب شیرِ دارخوین، روایت زندگی شهید محمد‌جواد دل آذر، نویسنده: فاطمه دولتی

به قلم: سیده مهتا میراحمدی
97/12/29

اوج بغض زمستان، اسفندی ست که گویی به تنهایی تمام 365 روز سال را، شانه به شانه با خود به این طرف و آن طرف برده است و چشم انتظار است…
صدای جیلینگ جیلینگ آویز‌های پایش، یک دقیقه از سرم بیرون نمی‌رود، آویزهایی از جنسِ ردپا های به جامانده‌ای که اسفند به اسفند داغ نبودنشان به دل صاحبانشان چنگ می‌زند.
صدای به پت پت افتادن اسفند را می‌شنوی؟ رمقی ندارد، دست و دلش به هیچ چیز نمی‌رود، نشسته روی صندلی رو به ایوان و با چشمان خیره به آمدن بهارش چشم دوخته است…
بهار من کی می‌رسد از راه؟؟

پ‌ن: این عکس رو حدود 5 سال پیش هنگام نزدیک شدن به غروب آفتاب با گوشی خیلی سادم توی ماشین و در حین حرکت گرفته بودم، زیبایی‌اش رو به کیفیت بدش ببخشید.

97/12/26
به قلم:سیده مهتا میراحمدی