همه چیز همین‌جاست

سلام خدمت خواهران عزیزم. پیش از هر چیز میخواهم خوب به عکس ها نگاه کنید.
همین جور که می‌بینید این گُل ها از دل سنگ بیرون آمده اند.

حالا دقت کنید میخواهم چه بگویم. 😍 خواهران اگر خدا بخواهد از دلِ سنگ، چشمه آب جاری می‌شود . اگر خدا بخواهد به این شکل گُل روییده می‌شود . همه چیز تحت اراده خداست.
پس هیچ وقت در شرایط سخت زندگی ناامید نباشیم.

چون آدم های اطراف مثل این سنگ ها، هر چقدر که به ما فشار بیاورند نه دشمن واقعی و نه دوست واقعی ما هستند.
دشمن واقعی و دوست واقعی هر کسی ، خود فرد است.

صدای درون ما می‌تواند از ما یک انسان ناامید بسازد و همچنین می‌تواند از ما یک انسان قوی بسازد.
هرچقدر که با خدا رابطه خوبی داشته باشیم این صدا قوی بودن ما را تقویت می‌کند. و هر چقدر از خدا دوری کنیم این صدا ما را به بن بست و ناامیدی می‌کشاند.
چون این صدا دو نوع منبع انرژی می‌تواند داشته باشد: خدا، شیطان و هوای نفس.

باز به عکس ها نگاه کنید. این گل ها که از دل سنگ روییده اند شاید اگر آن سنگ ها نبودند به این گل زیبا و زیبایی نمی رسیدند. رسیدن به این زیبایی، روییدنِ خود مدیونِ سنگ هستند.

سنگ ها بذر گل را در دل خود سفت گرفته بودند و در آن حال آن بذرها به جای ناشکری زبان به ستایش خدا باز کردن و این شد که خداوند به قطرات باران فرمان داد که جاری شوند و این ها روییده شدند.

شاید اگر سنگ آن ها را در دل خود سفت نگه نمی‌داشت الان نه گل بودن و نه وجودی داشتند.
ممکن بود باد آن ها را به داخل لجنزارها می انداخت و یا شاید زیر پای یکی از مخلوقات خدا له میشدن و حتی ممکن است باد چنان آن ها را جا به جا می‌کرد که در مسیر وسایل نقلیه ای قرار می‌داد و به این طریق له می‌شدن.

خلاصه میخواهم بگویم از شرایط سخت زندگی ناله نکنیم که فلانی به من ظلم می‌کند فلانی مرا آزار می‌دهد فلانی زخم زبانم می‌زند فلانی حقم را خورده ووو این را فراموش نکنیم که می‌توانست وضعیت ما از الان بدتر بود، آیا دقت کرده اید که این نعمت پاکی این حرف زدن با خدا که دارید، میلیون ها نفر از آن محروم هستند و بر اثر راحتی و نبود فشارها، گرباد حوادث آن ها را غرق لجنزار کرده!؟

به جای این همه ناله از خلق خدا، با خدا حرف بزنیم و استغفار کنیم. اینقدر ظلم ها و بدی های اطرافیان را نزد خدا نشماریم، ظلم ها و ناشکری های خودمان را هم ببینیم و نزد خدا به آن ها اعتراف کنیم و استغفار کنیم.
تا در شرایط سخت، وجودمان تبدیل به نور، تبدیل به زیبایی شود مثل این گل ها.

آن وقت، وقتی کسی ما را می‌بیند چشم و دلش روشن می‌شود حالش خوب می‌شود چون ما وجودمان مملو از نور و زیبایی خداست. و این موقع است که پس از روییدن از دل سنگ، خدا اراده کند می‌تواند خیل عظیمی از مشکلات ما را به واسطه مخلوقی از مخلوقاتش که ما را می‌بیند حل کند. و یا چنان وجودمان را پر از حس شکر گزاری و رضایت می‌کند که تا پایان عمر با وجود فشارهای اطرافمان مسرور خواهیم بود. نه فشاری و نه دردی را حس خواهیم کرد، سر به آستان خدا میساییم و سجده شکر می‌کنیم.

التماس دعا.🤲

حق نگهدارتان ♥️

#به_قلم_خودم 

ارسال شده از طرف فاطمه نجفی 

#به_قلم_خودم

طبیعتاً هر کسی دوست دارد که قلبش سلیم باشد. یعنی قلبش سالم باشد از هر نوع انحراف اخلاقی و انحراف اعتقادی

برای داشتن یک قلب سلیم باید مراقب دروازه های قلب خود باشیم.
چشم و گوش دروازه های قلب هستند.
یادمان باشد که این دو بزرگراه را که کنترل کنیم قلبمان سلامت خواهد بود.

پس هر چیزی را نگاه نکنیم. و در هر مجلسی ننشینم.

البته بزرگراهی به اسم زبان هم وجود دارد. که کنترل آن هم مهم است. اما این تأثیرش گسترده تر است. اینجور نیست که تأثیرش فقط برای خود فرد باشد. بلکه هم فرد و هم اطرافیانش را درگیر می‌کند.

منظورم این است که اگر زبان خودمان را کنترل نکنیم و هر حرفی را بگوییم ممکن است باعث دور شدن قلب ها از همدیگر، باعث عداوت و دشمنی ها، باعث گمانه زنی ها شویم که این ها همگی سلامت قلب را تهدید می‌کنند.

مراقب ورودی های قلب خود چشم و گوش و به خصوص زبان باشیم 😍

حق نگهدارتان ♥️

ارسال شده از طرف فاطمه نجفی

#به_قلم_خودم

وقتی که دو نفر واقعاً همدیگر را دوست داشته باشند موقع حرف زدن به صورت همدیگر، به چشمان همدیگر نگاه می‌کنند.

اما چقدر ناراحت کننده است وقتی که فرزند رخ زرد مادر خود را نمی بیند، تا او را می بیند وارد گفتگو می‌شود بدون اینکه رخ زرد مادر را ببیند می‌گوید چه کار کردی؟ کاری که گفتم انجام دادی؟ غذا حاضره!؟ ووو
این ها همه خبر از فاصله گرفتن قلب ها از همدیگر می‌دهد.
بعضی از گناهان مثل نگاه به نامحرم، فکر کردن به نامحرم، خلوت یا گفتگوی مداوم با نامحرم، باعث ایحاد فاصله قلب های یک خانواده از همدیگر می‌شود.

مراقب سلامت روح خود باشیم اگر خدای ناکرده در هر موردی گناهی از ما سر زد فوری استغفار کنیم تا آن گناه برای ما عادی نشود.

خانواده های خوشبخت افرادی هستند با روح های سالم که در کنار یکدیگر احساس خوشبختی و رضایت می‌کنند.

ارسال شده از طرف فاطمه نجفی

رو به رویت می‌ایستم، از عمق جانم چشمانم را راهی پیچ و خم‌های گل‌دسته‌ات می‌کنم. ضربان قلبم به شمارش می‌افتد، قند در دلم آب می‌شود. مگر می‌شود روبه‌روی‌تان ایستاد و زیبایی مطلق را ندید؟
بهشت من اینجا و روبه روی شماست.
نگاهت می‌کنم، نگاهم می‌کنی، صدایت می‌کنم، صدایم می‌کنی.چه مهربان امامی.
یا انیس النفوس، ای همدم روزهای تنهایی‌ام، نگذار لحظه‌ای غفلت کنم و از گوهر وجود نازنینت بی‌نصیب بمانم.
دستانم را بگیر و مثل همیشه همدمم باش.


یا اَبَاالْحَسَنِ یا عَلِىَّ بْنَ مُوسى اَیُّهَا الرِّضا یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَاللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَ مَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَ اسْتَشْفَعْنا وَ تَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَ قَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ

میلادت مبارک مولای عشق ❤

به قلم: سیده مهتا میراحمدی

انگار این جایگاه را برای خودِ خود من ساخته‌اند. بنشینم و چشمانم را بچرخانم و گوشه به گوشه حرمت را درون قاب ذهنم حک کنم. این‌بار نه حرف می‌زنم، نه می‌خواهم سفره دلم را باز کنم، فقط می‌خواهم‌ نگاهت کنم و خودت نظاره‌گره جانم بشی و از گوهر وجود نازنینت، غبار دلم رخت بر بنندند و جانم سراسر نسیم و عطر حریمت را به خودش بگیرد.
زل زده‌ام به رقص پرچمت. گویی ماه سر تعظیم فرود آورده است در برابر بارگاه ملکوتی‌تان، دیگر نه نورش به چشم می‌آید و نه زیبایی‌اش، ماه اصلی شمایید.
سال‌هاست برای من اینجا، این صحن، خود خود بهشت است. بهشت من همین یک تکه جاست که زل بزنم و یک دل سیر حظ ببرم از همنشینی با شما.
کاش می‌شد هر کسی که به بهشت می‌رود یک جایی را برای خودش بر میداشت و همراه خود می‌برد، اگر من بودم همین کنجِ دنجِ صحن آزادی را برای خودم بر می‌داشتم و حتی سندنش را هم به نامم‌ می‌زدم‌ تا کسی دستش هم‌ به این کنج زیبایم نرسد.
برای من مشهد، حرم، ضریح، خلاصه می‌شود به همین کنج صحن آزادی، اینجا برایم همانند ضریحتان ارزشمند است، باید پاک شوم از هر چیزی غیر از شماست. بعدش بیایم و چشمان خالی از گناهم را به پنجره‌های ضریح‌تان بدوزم، دستان خالی‌ام را به ضریح‌تان گره کنم و نام زیبای‌تان را از عمق جانم صدا کنم و بگویم: “السلام علیک یا علی بن موس‌الرضا”

پ ن: این دلنوشته را قبل از نماز صبح در صحن آزادی نوشته‌ام و عکس را بعد از نماز ظهر و عصر گرفته‌ام. :)