همه چیز همین‌جاست

این روز ها همه خود را به اب و اتش می زنند که رزق و روزی مادیشان را دو برابر کنند و یک شبه هزاران پله را با یک قدم بزرگ بردارند اما دیگر کسی به فکر رزق معنوی خود و خانواده اش نیست، قدیم پدر و مادر بسیار سعی می کردند که فرزندانشان تربیت معنوی درستی داشته باشند، اما حالا مد و تیپ و شکل ظاهری فزرندان بیشتر برای پدر مادرها اهمیت دارد.

برای اینکه هم خودمان و هم فرزندانمان رزق معنوی پیدا کنند می توانیم آیات 18 تا 24 حشر را روزانه بخوانیم تا فرزندانمان هم از ما بیاموزند و به فرزندانشان یاد بدهند. و چرخه ای برای رزق معنوی خانوادمان باشیم.

آیات 18 تا 24 سوره حشر: يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ لْتَنْظُرْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبيرٌ بِما تَعْمَلُونَ 18. وَ لا تَکُونُوا کَالَّذينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ19. لا يَسْتَوي أَصْحابُ النَّارِ وَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمُ الْفائِزُونَ20. لَوْ أَنْزَلْنا هذَا الْقُرْآنَ عَلي‏ جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ وَ تِلْکَ الْأَمْثالُ نَضْرِبُها لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَفَکَّرُونَ21. هُوَ اللَّهُ الَّذي لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ هُوَ الرَّحْمنُ الرَّحيمُ22. هُوَ اللَّهُ الَّذي لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَکَبِّرُ سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِکُونَ23. هُوَ اللَّهُ الْخالِقُ الْبارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْني‏ يُسَبِّحُ لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزيزُ الْحَکيمُ24.

✍️سیده مهتا میراحمدی

لِلَّهِ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ يَخْلُقُ ما يَشاءُ يَهَبُ لِمَنْ يَشاءُ إِناثاً وَ يَهَبُ لِمَنْ يَشاءُ الذُّکُورَ سوره شوری 49

تنها خدا راست ملک آسمانها و زمین، هر چه بخواهد می‌آفریند، به هر که خواهد فرزندان اناث (دختر) و به هر که خواهد فرزندان ذکور (پسر) عطا می‌کند.

بعضی از روز های هفته تصمیم می گیرم که یک فیلم نگاه کنم تا خستگی های کل هفته ام را از تنم بیرون کنم، پاشدم و آرشیو فیلم هایم را زیرو رو کردم تا اینکه فیلم محمد رسول االله را پیدا کردم، چون خاطره ی خوبی از این فیلم داشتم تصمیم گرفتم که دوباره از نو ببینمش سفره نهار را چیدم و فیلم را پلی کردم، زینب هم محو فیلم شده بود و انگار خوشش آمده بود، رسیدیم به آنجای فیلم که آن مرد عرب در حال زنده به گور کردن دخترش بود، و آنقدر صحنه ای که پیامبر کودک را در اغوشش گرفت برایم لذت بخش بود که من هم زینب را از صمیم قلب بغل کردم و فشارش دادم و بوس بارونش کردم،
زینب هم مات و مبهوت من را نگاه می کرد.
این قسمت فیلم کلا در هر بازه زمانی برای ما ادما اتفاق میفتد چه قبلا و چه الان اما فقط حال و هوایش فرق می کند، قبل ها دختر را زنده به گور می کردند اما الان از چند ماه قبل هزار تا دکتر می روند که جنسیت فرزندشان را خودشان معلوم کنند و دست توی کار خدا ببرند، برای چی اخه؟ برای اینکه به نظر خودشان پسرداشتن خیلی کلاس دارد و پیش خانوادشان سربلند می شوند، حالا دختر باشد یا پسر چه فرقی به حال پدر و مادرش دارد؟ خب معلوم است هر دو برای پدرمادرشان شیرین اند اینکه دوست دارند پسر داشته باشند فقط و فقط به خاطر حرف مردم است اما در هرصورت مردم حرف خودشان را خواهند زند، اما من که دخترم دارم از اینکه خدا به من یک دختر ناز و گوگولی داده هزار بار شکرش می کنم که چقدر من و همسرم را دوست داشته که به ما دختر داده، و یکی از فانتزی های زندگی من این است که پیامبر هم یک دختر داشته چه چیز بالاتر و افتخار تر از این ؟؟؟ خدایا شکرت همین که ما کنار هم سلامت هستیم خودش برایمان کافیست.

قفس هايي رو به خيابان

تمام زيبايي هاي شهر براي ما خلاصه شده پشت نرده هاي بالكن، دخترك پارچه ي محافظ نرده ها را كنار مي زند و با يك نگاه پر از بغض فوتبال پسر بچه هاي محل را مي بيند، و من ناراحت از اين كه كسي هم بازي او نيست هميشه زندگي در اپارتمان برايم بي روح ترين زندگي ست، نه مي توان با صداي بلند صحبت كرد و نه مي توان مهماني هاي بزرگ گرفت تازه ناخوشايند ترين كارهاي همسايه ها اين است كه اصلا دوست ندارند حتي يك سلام خشك و خالي به آدم كنند چه برسد به احوال پرسي، حتي موقع جلسه هاي ساختمان هم كسي حاضر نيست توي پاركينگ جمع شود و همه تلفني با مدير ساختمان صحبت مي كنند.
دلم براي خانه ي كوچكمان كه يك حياط فسقلي داشت تنگ شده، انقدر كوچك بود كه وقتي موتور را داخل حياط مي گذاشتيم ، بايد خودمان را صد دور ميپيچانديم تا از در رد بشويم، آنجا كوچك بود اما بركت و آرامشش براي من خيلي بيشتر از اينجا مي ارزيد، هميشه سر ظهر كه مي شد جوجه كوچولوي ياكريم وسط راه پله هاي ما ظاهر مي شد، حيوونكي يك چند روزي بود كه پرواز را ياد گرفته بود اما معلوم بود از آن جوجه تنبل هاست،
يادشان بخير اما ياكريمي كه به تازگي داخل بالكن توي سبدمان لانه كرده و روي تخمش نشسته دل خوشي اين روز هاي من و دختركم است، خدايا اين دل خوشي هارا براي ما زيادتر كن.

به قلم سیده مهتا میراحمدی

#نامه_ای_به_دخترم

بهشت خلاصه ای ست در نام زینب.

همه اطرافم غرق در سکوت بود تا اینکه صدای تاپ تاپ قلبش را شنیدم (( خانم اگه گفتین بچتون چیه؟ نمیدونم والا خودتون بگید، خب یه دختر ناز و گوگولی)) همان جا بود که عقربه های ساعت از حرکت باز ماند و تاریخ مرا به روز های کودکی ام برگرداند همان روزهایی که عروسک هایم را کنار هم می نشاندم و برایشان اسم های جینگول مینگولی انتخاب می کردم، حالا من بودم و دختر دلبرم که می خواستم زیباترین نام برای او باشد، قول و قرار هایم را با خود چک می کردم و تصمیم گرفتم نامش را زینب بگذارم، اولین دلیلم برای انتخاب این نام این بود که عاشق امام حسین علیه السلام بودم و امام حسین عاشق خواهر نازنینشان حضرت زینب سلام الله علیها، پس با خود گفتم که باید هرطور که شده اسمش را زینب بگذارم، با کلی پافشاری نام زیبایش را زینب گذاشتم.
حالا دختر قشنگم این را برای تو می نویسم که وقتی بزرگ تر شدی بدانی که اسمت تمام زیبایی های عالم را در خود جا داده است چون (ز) اش از زیبایی (ی) اش از یاس که نماد حضرت زهرا ست (ن) اش از نازدانه و (ب) اش از از بابا می آید.
چه چیزی بالاتر و قشنگ تر از این که نامت مثل نام خواهر امام حسین علیه السلام است، هم این دنیا باعث افتخاری و هم آن دنیا، خوشا به سعادت من که خدای مهربان همان ابتدا پاداش قرار دادن اسمت را به من داد و مرا کربلایی کرد بی شک انتخاب این اسم برای تو، مارا کربلایی کرد و معجزه ای برایم بودی تا به آرزویم برسم.
زینبی مامان روزت مبارک.

#سیده_مهتا_میراحمدی

سلام می کنم به میوه دلم
شاید تعجب کنی از مادری که زبانی قاصر در بیان احساساتش دارد چگونه چنین نامه‌ای را نوشته است.این ایده‌ی نامه ای به دخترم باعث شد بفهمم همه مادرانه ها فقط در گفتن خلاصه نمی‌شود.
دختر نازنینم آن روزها که هنوز چند ماهی به زمینی شدنت مانده بودتنها دعایم از خداوند این بود که صورت و سیرت فاطمی و شجاعت بی‌مثال زینبی داشته باشی. این روزها که چهره‌ی معصومانه و جسم پر جنب و جوشت را می‌بینم مطمئن می‌شوم که می‌توانی راه مادر سادات را پیدا کنی.
عزیزکم هنوز هم اولین دعایم این است:” همانی باشی که پروردگارت می خواسته باشی.”
قربانت شوم، وقتی می‌بینم که با همین زبان کوچک و شیرینت هر کسی را می‌بینی با خنده می‌گویی"للام” می‌فهمم که تو دختر با ادب و خوشروی من هستی.
وقتی می‌بینم به هنگام برگشتن پدر به خانه آن‌چنان با هیجان دستان کوچکت را به هم می‌زنی و دوان دوان به طرف او می‌دوی و در آغوش گرمش جای می‌گیری مطمئن می‌شوم که محبت پدری‌ات، تو را این‌چنین پرشور کرده است.
وقتی می‌بینم دست نوازش بر سر برادرت می‌‌کشی و در نبودش دلتنگ او می‌شوی و ناله"دادا، دادا"سر می‌دهی می‌فهمم که تو خواهری دلسوز و مهربان هستی.
وقتی می‌بینم به هنگام ناراحتی دستان کوچکت را جلوی چشمانت می‌گیری و شروع به گریه کردن می‌کنی و بعد چشمان اشکبارت را در آغوش مادر و پدر تسلا می‌دهی مطمئن می‌شوم که تو پشت و پناهت را شناخته‌ای.
نازدانه من، همچنان تا هر زمان که مهمان زمینی ها هستی پاک، مهربان، معصوم بمان.
با تمام وجودم دوستت دارم.

به شهر مشهد رسيدم، شهري كه تمام شور و حال جوانيم را در صحن هاي شلوغش جا گذاشته بودم.
با دلهره زياد وارد حرم شدم، بايد بعد از چند سال دوباره شاهد همه خاطرات آن روز هايم مي شدم، از باب الجواد گذشتم و از رواق امام خميني عبور كردم، بالاخره به صحن آزادي رسيدم، بغض تمام وجودم را گرفته بود انگار تاب روبرو شدن با صحن آزادي را نداشتم يا شايد جلوي چشم آمدن آن خاطرات برايم سخت و دشواربود، آهسته پله هاي رواق را پايين آمدم، وقتي اولين قدمم را برداشتم تا داخل صحن بشوم انگار تمام موج خاطرات روي سرم حوار شد، مجبور بودم سكوت كنم و اشكي نريزم، از شدت بغض نمي توانستم صحبت كنم ، فوران بغض گلويم را چنگ مي زد، به بهانه ي چرخاندن زينب او را بغل گرفتم تا تنها شوم، زينب را محكم در آغوشم گرفتم تا تپش تپش هاي قلبم بغضم را از اين كه هست بيشتر نكند، نفس عميقي كشيدم و به سمت جاي هميشگي ام ورودي صحن آزادي رفتم، بعد از چند سال ، من، حرم، امام رضا، صحن آزادي، خاطرات تلخ، زينب و اشك…
من بودم و من بودم و من بودم …. بدون او …
جاي خالي اش عذابم مي داد اما دلم خوش بود كه همين حوالي زير اسمان طلايي رنگ امام رضا نفس مي كشد …
حالا من بودم و امام رضا و زينب و دعاي خيري كه برايش كردم…

دال دوست داشتن

داشتم با خودم کلنجار می رفتم که صدای ویبره گوشی ام را شنیدم، (( الو سلام)) ((سلام خواهر روبروی ضریح امام رضا هستم سلامی به آقا بده)) دلم شکست و سلام دادم و حسرت زیارتش را خوردم.
اواخر ماه رمضان که خانواده ام را افطار دعوت کرده بودم خواهرم مشهد بود، داشتم با مادرم گپ می زدم که مادرم گفت:( داریم میریم مشهد) من پرسیدم (( فلانی را هم می برید؟؟)) مادرم گفت: (( آره دیگه اونم می بریم)) همان لحظه بودکه سرم را پایین انداختم و گفتم خوش به حالتان اما دلم پر پر می زد که چرا من نمی توانم بروم و 4 سال است که آقا مرا نطلبده است.
بعدازاین که خواهرم از سفر برگشت گفت که می خواهد من و زینب را به جای خودش به مشهد بفرستد چون 4 سال بود که به مشهد نرفته بودم و من و زینب با خانواده ام همراه شویم، اول گفتم که نه، قسمت تو بوده و آقا تورا طلبیده، نه من، و ازطرفی نمی دانستم که همسرم رضایت می دهد یا نه اما ازشانس خوب من ، همسرم هم رضایت داد و خیلی خوشحال شدم که اقا من را هم دقیقه آخر طلبیده است.
اما شیرین تر این است که خواهرم هم با ما می آید وقتی جای خودش را به من داد خود آقا برایش جا رزرو کرد.
و حالا من و زینب خوشبخت ترین ادم های روی زمین هستیم
چون هم امام رضا را داریم و هم یک خواهر مهربان و خاله دوست داشتنی
دال دوست داشتن من اول علی بن موسی الرضا ست و دوم خواهر عزیزم که می دانست چقدر آرزوی دیدن صحن آزادی بعد 4 سال دارم.

دیشب بازی فوتبال انتخابی جام جهانی بین ایران و ازبکستان بود. همسر و پسرانم پای تلویزیون، فارغ از قرمز و آبی، فرزندان ایران را تشویق می‌کردند. در حین بازی پسرانم حرص می‌خوردند و بعضی از قسمت‌ها با نظرات کارشناسی، بازی را نقد می‌کردند. همسرم به آنها می‌گفت حرص نخورید از دیدن بازی لذت ببرید. اگر دقت کنید، بازیکنان تک‌روی ندارند و کار تیمی رو در اولویت گذاشتند. اگر اشتباهی هم بکنند به هم روحیه میدهند و از آن فرد دلجویی می‌کنند، اشتباه هم تیمیهایشان را جبران می‌کنند. باهمت و تلاش مضاعف سعی می‌کنند اشتباه خود را کمتر کنند.  بازی که به اتمام رسید صدای شادی و شوقشان اتاق را پر کرد. باخودم گفتم حال که نتیجه کار گروهی با س

ادامه »

چند وقتی بود که بخاطر بیکاری و بی حوصلگی ، احساس پوچی میکردم. تصمیم گرفتم که دوره کوتاه آموزش خیاطی را شرکت کنم تا هم از این حس و حال بیرن بیایم و هم یک هنری یاد بگیرم. دختر یکساله ام را نزد مادر به امانت می گذاشتم، به همین دلیل بابت او خیالم راحت بود. برای اینکه در خانه کار زیادی نداشته باشم کارهای اولیه را در کلاس انجام میدادم و فقط دوخت ودوز با چرخ خیاطی را به خانه می بردم.حالا خانه ی پر از سکوت من ، تبدیل به صحنه بحث و جدلها شده بود. از یک طرف همسرم که وقتی به خانه می آمددوست نداشت من مشغول کارهای خانه باشم ، یک طرف دخترم که وقتی چرخ خیاطی را می دید انگار اسباب بازی گمشده اش را پیدا کرده باشد.بالاخره در این دو ، سه هفته کلاس رفتن ، مجبور شدم دو بار چرخم را به دست تعمیر کار برسانم. یک روز صبح که همسرم سر کار بود تصمیم گرفتم لباس تازه ای را که بریده بودم ، بدوزم و برای عید بپوشم . با عجله چرخ خیاطی را پایین آوردم و مشغول کار شدم . دخترم دوباره بادیدن چرخ، گل از گلش شکفت و به سراغم آمد. بالاخره آنقدر بالا و پایین کردتا دوباره چرخم از حرکت ایستاد و کار من نیمه تمام ماند.از شدت عصبانیت رو ترش کردم و دخترم را به عقب هل دادم . او شروع کرد به گریه کردن واز شدت بغضی که در گلویش بود هق هق کنان به سمت عروسکهایش رفت . وقتی اشکهای پاک و زلالش را دیدم از خودم خجالت کشیدم و شروع کردم به گریه کردن. رفتم و دستان کوچکش را در دست گرفتم و با اینکه نمی توانستم به صورت پاک و معصومانه اش نگاه کنم او را در بغل گرفتم و محکم به قلبم چسباندم. بعد از آن ماجرا تمام وسایل خیاطی ام را جمع کردم و در کمد گذاشتم و با خودم عهد کردم که تا دخترم بزرگتر نشده سراغ کار دیگری جز مادری نروم.

به خیلی از اقوام سرزده بودیم؛ مانده بود آقا هادی، پسرخاله ی علی آقا. منتظرمان بودند. به اصرار برادر آقا هادی، از دری که خانه ی دو برادر را به هم وصل میکرد و پشت حیاط خلوتشان می افتاد، وارد شدیم. زن آقا هادی که توی آشپزخانه، مشغول پخت و پز بود؛ به استقبالمان آمد؛ همینطور آقا هادی، همراه دخترش سارا کوچولو. سلام و روبوسی و احوالپرسی کردیم. آدمهای آرام و دیرجوشی هستند.به هر زحمتی هست؛ تحمل میکنم تا این آخرین دید و بازدیدهای عید هم بگذرد. کم آورده بودم و نمیدانستم باهاشان راجع به چه حرف بزنم. حس بدی پیدا میکنم وقتی مجبور شوم با آدمهایی که روحیاتشان از جنس روحیات من نیست صحبت کنم و راه دررویی نداشته باشم. تو دلم گفتم : “من قناری؛ کلاغ هم قفسم! ” سر و کله ی جناب وجدان پیدا شد که ” خویشتن بی جهت بزرگ مبین؛ تو هم از ساکنان همین کویی! ” غرق افکار خودم بودم که علی آقا گفت : ” آقا هادی! اوضاع مدرسه چطوره؟ ” آقا هادی، لیسانسه ی روانشناسی است و از استخدامش تو آموزش و پرورش، خیلی نمیگذشت؛ جواب داد : ” خدا رو شکر! خوبه ” علی آقا که عاشق روانشناسی بود؛ فکر میکرد هرکس رشته ی روانشناسی بخواند شخصیت بهتری پیدا میکند و تعاملش با دیگران، خصوصا با بچه ها، درست و اصولی میشود. دوباره با ذوق و شوق پرسید : ” با بچه ها، با دانش آموزات، چه جوری برخورد میکنی؟ ” و این بار آقا هادی در جواب، کف دستِ تمام باز شده اش را به نشانه ی سیلی، مختصری تکان داد و گفت : ” روانشناسی برخورد میکنیم “! همه زدیم زیر خنده اما خنده ی هر کداممان جور خاصی بود؛ یکی خنده اش از خوشمزگی بود؛ یکی تعجب، و من، همرنگی با جماعت!

حالا از آن ماجرای مزه پرانی آقا معلم که من هیچوقت نتوانستم فراموش کنم؛ چند سال میگذرد و پسر کوچولوی من، کلاس سوم ابتدایی است. تو این سه ساله ی دبستانی شدن، هر سال، مهرماه با شروع سال تحصیلی، فارغ از این که معلم های مدرسه در چه سطح علمی و با چه سابقه ی درخشانی هستند؛ من، دنبال معلمی میگردم که محض رضای خدا با جگرگوشه ام، رواشناسی برخورد نکند!