همه چیز همین‌جاست

یک‌ سالی می‌شود که نیمی از کتابخانه خانه‌مان را کتاب‌های شهدای مدافع‌حرم نشر روایت فتح، پر کرده است. راستش را بخواهید هرچقدر هم این کتاب‌ها را بخوانم باز برایم جذابیت دارد. زندگی هر یک از این شهدا برایم درسی ست که دریای معرفت را به رویم گشوده است.
شاید همه شما اسم شهید عبدلله باقری
یا همان بادیگارد جناب اقای احمدی‌نژاد را شنیده باشید که در سوریه شهید شده ‌است. اما شناختن این شهید بزرگوار با همین یک خط کافی نیست. کتاب بادیگارد روایتی از حرف‌ها و خاطرات ریز و درشت نشنیده از این شهید بزرگوار است که از زبان مادر، همسر، برادر و دوستان این شهید روایت شده است تا ما با شخصیت و زندگانی این شهید از نزدیک آشنا شویم.
بخواهم به طور کلی برایتان از این کتاب بگویم همین یک جمله کافی ست، عبدالله خود خود واقعیش بود. سعی داشت فقط و فقط خدا از او راضی باشد. سعی داشت اگر مسئولیتی را برعهده می‌گیرد به بهترین شکل از پس آن بر بیاید تا خدا از او راضی باشد .
شهید عبدلله باقری به خاطر عقاید و ایمانش از همسر و دخترانش گذشت تا محافظ حرم شود.
کاش می‌شد همه ما در هر پست و مقامی که هستیم و یا همین خانواده، مسئولیت‌هایمان را به درستی انجام بدهیم.
ان‌شالله همه‌ما پیرو راه شهدا باشیم.

به قلم: سیده مهتا میراحمدی

امروز و فردا زائران دم آخری کربلا هم کوله‌هایشان را روی دوش می‌اندازند و راهی کربلا و پیاده روی عظیم اربعین می‌شوند.
فضا برای همه‌ی ما جاماندگان سنگین است. با هر کلیپی که از تلویزیون پخش می‌شود، با هر پخش زنده‌ی کربلا، هرکجای خانه که باشیم، بغض‌مان یک‌دفعه می‌ترکد و خودمان را به صفحه تلویزیون نزدیک می‌کنیم و آهی از سویدای دل می‌کشیم.
من جاماندم. دو سال است که اوضاعم همین است. حالا بنشینم غصه بخورم و مثل سال گذشته با حسرت به تلویزیون خیره بشوم؟ یا غر بزنم که به خاطر داشتن دو تا بچه‌ی کوچک مجبورم توی خانه بمانم و از این سعادت دور بمانم؟ یا اینکه با همسرم بدرفتاری کنم و او را مقصر بدانم؟ نه! شاید قسمت بوده من جابمانم و از پشت جبهه‌‌ی پیاده‌روی عظیم اربعین حسینی یک نفر را آماده کنم و به او خدمت کنم.
ما زن خلق شده‌ایم که در هر شرایطی استوار باشیم. در دلمان حسرت زیارت، شوق دیدن ضریح امام حسین علیه‌السلام در دلمان تلاطم انداخته، اما حسینی بودنمان شرط است نه رفتنمان.!
حالا که قسمت نبود زائر آقا باشم، مینشینم و زائران را، راهی می‌کنم. به زواری که برای رفتن دو دل است، انرژی می‌دهم. به کسی که کودکش را بهانه می‌کند، امید می‌دهم. باید هرکاری که از دستم بر می‌آید انجام بدهم تا همه‌ مثل من، خاطرات خوب اربعین توی دل‌ِشان، ثبت و ضبط شود.
دلم خیلی می‌خواست من هم می‌نوشتم حلال کنید عازمم، اما باید بگویم، زوار اربعین به سلامت سفر ولی، یادی کنید، از آنکه قسمتش نشد سفر….

به قلم: سیده مهتا میراحمدی

پ ن: کلیپ تولیدی ست و برای اربعین 2سال پیش است.

در بین راه اگر خسته شدید و یا کودکتان اجازه پیاده‌روی به شما نمی‌داد می‌توانید از کنار جاده، ماشین سوار بشوید.
سعی کنید در مسیر پیاده‌روی، قبل نماز مغرب در یک موکب ساکن بشوید، زیرا ازدحام زیاد است و موکب‌ها به سرعت پُر می‌شود.
تا عمود آخر نکات خاصی وجود ندارد و همه چیز عالی ست. عمودهای آخر تجمع زیاد است.
به کربلا که رسیدید، اگر موکب‌ و جای مشخصی دارید که وسایلتان را در همانجا بگذارید، اما اگر موکب ندارید و یا موکب‌هایتان تا حرم فاصله دارد وسایلتان را به امانات بدهید و وسایل ضروری را بردارید. موبایل‌هارا باید به امانات کنار ورودی حرم امام حسین علیه‌السلام بدهید.
حرم امام حسین علیه‌السلام گوشی همراه و کوله‌پشتی اجازه ندارید به داخل ببرید.
فقط وسایل مهم را در یک کیف کوچک و یا کیسه بگذارید.
برای کسانی که کودک دارند و کیسه‌شان پُر باشد بازرسی کامل انجام می‌شود.
ما خودمان در کربلا، کلا توی حرم امام حسین ساکن بودیم. رواق 3 طبقه‌ای که شب‌ها می‌شد آنجا تا نماز صبح استراحت کرد. از قبل نماز مغرب شلوغ می‌شود. اگر بچه دارید گوشه‌ای را انتخاب کنید که باد کولر کمتر باشد.
در حرم حضرت ابالفضل، زیرزمینی هست که میتوان آنجا استراحت کرد. آنجا گرم‌تر از حرم امام حسین است اما زود پُر می‌شود و کیسه‌ی همراه هم اجازه نمی‌دهند به داخل ببرید. من خودم انقدر اصرار کردم و کیفم را خالی کردم تا اجازه ورود دادند.
ما به خاطر ازدحام، زیاد از حرم خارج نمی‌شدیم. غذا هم در صف مظیف امام حسین و حضرت اباالفضل می‌ایستادیم و می‌خوردیم.
یادش بخیر لقمه‌های کبابی که زینب عاشقش بود.
سرویس بهداشتی بیرون حرم و روبه روی در ورودی حرم داخل کوچه‌ای قرار دارد. رو به روی ورودی حرم حضرت ابالفضل هم یک کانکس وجود دارد و داخل یک کوچه سرویس بهداشتی 3طبقه‌ای وجود دارد.
روز اربعین عراق، حرم زنان از نماز صبح بسته می‌شود تا ظهر. حواستان باشد اگر جایی برای اسکان ندارید از حرم خارج نشوید. تا در‌ها باز شود.
حرم در روز اربعین مختص اقایان است.
حرم حضرت اباالفضل هم کلا در اربعین مختص اقایان است و بانوان فقط زیرزمین را زیارت می‌کنند.

قسمت هشت

به قلم: سیده مهتا میراحمدی

از قبرستان وادی‌السلام پیاده روی را آغاز کردیم. ساعت 10 صبح بود و هوا گرم. بعد از قبرستان، 100 عمود، در کوچه پس کوچه‌های نجف وجود دارد، تا اینکه به عمود‌های اصلی برسید. پیاده روی در خیابان و کوچه‌هایی که گوشه به گوشه‌اش، دختربچه‌های قد و نیم‌قد با عطر‌های کوچکشان قافل‌گیرت می‌کنند و یک‌دفعه عطر را روی چادرت می‌مالند‌ و خوش‌آمد می‌گویند، شیرین است.
مردان و زنانی که برای امام حسین علیه‌السلام از تمام دارایی‌هایشان مایه‌ می‌گذارند.
کمی این مسیر شلوغ است اما باز با این حال حرکت کالسکه سخت نیست. سعی کنید تا جایی که کودک خسته نشده نایستید.
به عمود اول رسیدیم. با شوق و ذوق گوشی‌ام را از ته کوله‌ام درآوردم و به خواهرم دادم و گفتم، عکس بگیرد تا وقتی دخترم بزرگ شد برایش از پیاده‌روی اربعین و صبوری‌اش حرف بزنم. بگویم که اولین‌قدم‌های زندگی‌ات را جایی برداشتی که کم از بهشت ندارد.

از عمود 1 تا 10 موکب‌های زیادی در نزدیکی هم وجود دارد. این مسیر چون شروع پیاده‌روی و تجمع همه است، طبیعی ست که شلوغ باشد. شلوغی‌اش انقدر لذت‌بخش است که گفتنش هم شور و هیجانی در دلم راه انداخت. همه پشت سر هم در حال راه رفتن هستند و شوق زیارت دارند. انگار از همان عمود اول یک انرژی مضاعفی به بدنت تزریق می‌شود.
در مسیر پیاده‌روی اگر خواستید با هم قرار بگذارید و یا در عمود خاصی استراحت کنید، سعی کنید عمو‌دهایی را انتخاب کنید که عددش رُند نباشد، چون خلوت‌تر است. عمود‌هایی که عدد رُند دادند همیشه شلوغ هستند.
در این پیاده روی شما با هیچ چیز سختی رو به رو نمی‌شوید. بلکه فقط موجی از عشاق را می‌بینید که همه با هم دم گرفته‌اند و می‌گویند: کنار قدم‌های جابر سوی نینوا رهسپاریم ستون‌های این جاده را ما به شوق حرم می‌سپاریم…

ادامه دارد
قسمت هفت

پ ن: دوستان عزیزم ممنون از ابراز لطف همتون. من الان 2ساله که به خاطر دختر و پسرم همسرم اجازه نمیده که اربعین کربلا برم. من هم حسرتش توی دلمه چون اونی که بره از اونی که تا حالا نرفته داغ دلش بیشتره… چون یکبار رفته و دیده چقدر عظمت داره…
ان شالله سال بعد قسمت همه ما جامونده‌ها…

به قلم: سیده مهتا میراحمدی