همه چیز همین‌جاست

صدای گریه‌هایش را که شنیدم، به سرعت خودم را به بیرون از آشپزخانه رساندم و با چشمانم پسرک را رصد کردم. این ادا و اطفارش برایم جدید بود. دستمال کاغذی‌ای جلوی بینی‌اش گرفته بود وبه صفحه‌‌ی تلویزیون نگاهی می‌انداخت و از خودش صدای گریه در می‌آورد. چشمم را از روی پسرک برداشتم و به تلویزیونی که صدایش قطع شده بود خیره شدم. عکس و فیلم‌های حاج قاسم را نشان می‌داد.

قربان صدقه‌ی ریختش رفتم که این‌چنین از ما تقلید می‌کرد. انگار فهمیده بود که من و پدرش به حاج قاسم ارادت داریم و او هم با این گریه‌ی‌های ساختگی کودکانه‌اش به من فهماند که او هم شرایط را درک کرده است.
یک لحظه بغض کردم و رو به روی عکس سردار ایستادم و گفتم: سردار دعا کن تا پسرم یکی از حاج قاسم‌های فردایی نه چندان دور باشد.

خاک قم با قدوم با برکتت شرافت یافت، همان صبحی که مَرکَب ایستاد و قدم براین خاک گذاشتی. دُرست مثل روز 10 ماه ربیع‌الثانی که در دامان خاک پیکرت مطهرت آرام یافت. نور وجودت چنان جاذبه‌ای داشت که عُلمای دین، مجاورِ بارگاهت شدند.
مجاوران حریمت هر صبح با خواندن زیارت نامه‌ی مخصوص تو روز را آغاز و متبرک می‌کنند. بانو تو با همه‌ی امام زاده‌ها فرق داری، در روایت آمده: « مَن زارَها وَجَبَت لَهُ الجَنة» این کلامِ بزرگی است.
ای دخترِ ولی خدا، ای خواهرِ ولی خدا، ای عمه‌ی ولی خدا سلام برتو.
دخترِماه، بانوی آب و آینه آرامشِ واقعی همین بغلِ‌ گوشمان توی حرمت، دل و جان‌مان را از هرچه تشویش دور می‌کند. خانه خرابی ما عشاقت بانو، به جز وصل و رسیدن به حرمت تسکینی ندارد. در میانه‌ی راه دو حرم خانه دارم، با پای جان کمتر توفیق حضور دارم، با پای دل اما بیشتر. مجاور نیستم اما گاه‌گاهی مسافِر کوی محبت می‌شوم.
آخر دلِ مرددم به کدام سو راهی شود؟ عقل می‌گوید: (با حضور در قطعه‌ای از بهشت، قلبِ برادر را نیز خواهی کشاند به همان سو. مصمم‌تر دل می‌سپارم.)
تو کریمه‌ای و ما دلبسته‌ی خاندان کرم. کریمه می‌داند چه می‌خواهیم ما را بی جواب نمی‌گذارد. شفاعت‌مان کن.

در هفته‌ای که گذشت، کلی اتفاق رخ داد. دلم سکوت می‌خواست، تا بگذرد این فراز و فرود و حالا می‌نویسم.
شنبه‌ برف پایتخت را سفید پوش کرد و ما دلمان برای برف ندیده قنج می‌رفت، هنوز هم می‌رود.
یکشنبه عده‌ای در خیابان به نشانه‌ی اعتراض داد کشیدند و عده‌ای توی خانه بر سرِ زن و بچه ها‌یشان. دردِ همه‌شان مشترک بود، غصه‌ی دستان خالی و پولی که توی جیب ندارند.
دوشنبه عده‌ای موج سواری کردند، توی خیابان عجیب است اما واقعی. مثل کودکان نا اهل، داد زدند، شکستند، به آتش کشیدند.
دود همه‌جا را گرفت و به چشم ما هم رفت.
سه شنبه هراس به جانمان افتاد، چه خواهد شد؟!
اینترنت که قطع شد، بیشتر به زندگی رسیدیم.
چهارشنبه دلمان آرام گرفت، پدر دوباره دلگرم‌مان کرد. اصلا انگار عادت کرده‌ایم، هر چه که می‌شود سر آخر باید خودش حجت را تمام کند. عصر بود که میهمان به خانه مان آمد، دوباره چشم‌مان روشن شد به دیدار حبیب خدا.
پنج‌شنبه با نیمی امید و نیمی یاس رفتیم برای آزمون و میهمان‌ها هنوز در خانه بودند، ناهارمان را پخته بودند که ما رسیدیم خانه.
خجالت بود که از سر و روی مان می‌بارید.
جمعه از خجالت‌شان در آمدیم و با خورشت کرفسی جاافتاده پذیرایشان شدیم. عصر جمعه دلگیرتر شد، زمانی که میهمانان راهی شدند و ما تنها ماندیم.
یک هفته پر از فراز و نشیب، اعتراض و آرامش، شلوغی و تنهایی گذشت.
آن‌جایی که دخترکم هم غم بنزین دارد وبنزین رو به پایان موتور توی بازی‌اش را نشانم می‌دهد، لبخند تلخی روی لبانم می‌نشیند.
غم بنزین گران‌شده هنوز بر دل بعضی‌ها مانده و بعضی هم یادشان رفت.
حالا نُقل دهان‌ها یارانه‌ی معیشت دولت است، چه کسی گرفته و چه کسی نگرفته؟!
این هم فراموش خواهد شد، مثل بیشتر اتفاقات.

توی کلاس بیست و پنج نفری‌شان، خودش و یکی دو نفرشان مظلوم واقع می‌شوند. اکثر کلاس نگرشی متفاوت دارند.
یکی‌شان با اینکه نامش زهراست، می‌گوید: (پدر و مادرم اجازه نمی‌دهند روسری سر کنم).
رامیلا می‌گوید:(ما توی خونه به جز چادر جشن تکلیفی که مدرسه داده چادر نداریم، این را با احساس افتخار می‌گوید).
رومینا و آیدا دوستی‌شان به خاطر کارتون دختر کفشدوزکی با هم گرم‌تر شده‌است. دختر کفشدوزکی قهرمان این‌ روزهای آن‌هاست.
سر صف نماز جماعت نیمی از آن‌ها سرشان به همه‌جا گرم است و به شوخی می‌گذراندند، اما بعد از نماز زهرایی از کلاس دیگر با صدای بلند آیه” إِنَّ اللَّهَ وَمَلَآئِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ ۚ يَآ أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيما احزاب - ۵۶” را می‌خواند و شیرینی‌اش به دل و جانِ دخترکم نشسته که با ذوق برایم تعریف می‌کند.
همه‌ی این‌ها روز نگاری‌های اوقاتی‌ست که دخترم توی مدرسه هست.
به رسم هر سال شکلات ها را دانه‌دانه توی پاکت می‌ریزم و تاکیدم بر این است که حتما به همکلاسی‌هایت بگو به خاطر ولادت حضرت محمد صلی الله علیه و آله است.
شاید تلنگری باشد برای این دخترکان تا به خاطر بیاورند ما مسلمان به دینی هستیم که رسولش برای راه یافتن ما خیلی تلاش کرد و کامشان شیرین شود از میلاد این مولود.

نگاه مردم به یک‌سری از چیز‌ها باعث می‌شود، شجاعت ریسک را نداشته باشیم و از انجام برخی از کارها باز بمانیم.
مثلا وقتی با کلی ذوق وسیله‌های ترشی را ریز کردی و سرکه ریختی، بعد از چند مدت که خراب شد. می‌گویند:«دستت برای ترشی خوب نیست».
گلدانهای توی راه‌پله که زرد و نزار می‌شوند. آرایشگاه که می‌روی و بعد اتفاق ناخوشایندی می‌افتد، و چندین اتفاق دیگر.
دستی در کار نیست! این احساس ماست، که باوری این‌چنین ساخته‌است.
خانمی که ترشی‌هایش خوشمزه می‌شوند، بعد از کلی تجربه و چند بار خراب‌کاری به این دستور رسیده است.
گلدانی که رسیدگی نشود، خواه ناخواه خشک خواهد شد.
اتفاقی که قرار است رخ دهد ربطی به آمد داشتن یا نداشتن دست آرایشگر ندارد.

دور و برت پر از صداست.
هلابیکم را که می‌شنوی، پیش خودت می‌گویی. چه خوش آمدی خسته‌ی راهم و غبار نشسته به چهره‌ام؟! سفر در واقعیت جور دیگری بود و غیر از آنچه که همیشه شنیدم. زبان به دهان می‌گیری و دم نمی‌زنی. دم نزدن صبوری می‌خواهد صبوری.
مسافرِ سفری متفاوت که توی آن بیابانگرد می‌شوی برای معشوقت. کمی که می‌گذرد، احساسِ عشق زیر پوستت می‌دود. همه چیز را خوب می‌بینی، نیش را نوش‌ِ‌جان می‌کنی. دل‌خوشی به وصالی که نزدیک است. جاده کم‌کم تاب پاهای تاول زده‌ی تو را ندارد.
این‌جا آسمان دست می‌گشاید و تو را مثل کبوتر پر می‌دهد سوی منزلِ مقصود.