همه چیز همین‌جاست

من و توباهم تمام قانونهاي دنيا را به هم ريختيم، همانجايي كه در آن سفر طولاني نگاهمان به هم گره خورد. به آينه ها سلام كرديم و به هم رسيديم.
مسيري جديد آغاز شد. گاه آهسته راه رفتيم، گاه دويديم،گاهي پل شديم، براي هم و عبور كرديم.
دختري 16 ساله بودم و تو قدري بزرگتر از من، دانسته يا ندانسته آزارت دادم، لبخند بر لبانت نشاندم، اشك هايت را پاك كردم، تكيه گاهت شدم و خيلي كارهاي ديگر و توهم همچنين.
راست مي گويم، كنارت بزرگ شدم. ما با هم بزرگ شديم، درست شديم،تغيير كرديم. نهال پيوند خورده ي زندگي مان به 14سالگي رسيد. من و تو به اين رسيديم كه حال خوب و خوشبختي در دستان ماست.
تو بمان براي من و من هم براي تو.
دختر جانمان هردوي ما را با هم ميخواهد.
به قلم: #بهاره_شيرخاني

گاهي به آسمان نگاه كن. دختر آنقدر در لاك خود فرورفته اي و درگيرفضاي پيرامون شده اي، فرصت نميكني سربه سوي بالا ببري.
فشار از هر طرف، كالبد روحت را مي آزارد.
سرت را بالا كن، آبي آسمان راببين. پرواز دسته جمعي پرنده ها، شاخ و برگ درختان سربه فلك كشيده، آواز خوش بلبل هاي پنهان شده روي شاخه ي درختان، گرفتگي ابرها كه نويد باران را ميدهد. رنگين كمان زيبا كه بعد از هجوم رعد و برق در آسمان پيدا شده است. ابرهاي سفيد پنبه اي كه در كودكي و يا همين چند وقت پيش با نگاهي خلاقانه از هركدامشان شكلي مي ساختي ، حتي گردو غبارو گرفتگي كه نشان از دلتنگي آسمان دارد.
يك جور رهايي و جاري بودن را نشان ميدهد. وسعت و آزاد بودن را،
دلت ميخواهد فشارها تورا از بند رها كند، وسيع شوي.
بايد آسمان بودن را بياموزي.
گاهي به آسمان نگاه كن.

سمانه بانويي مغربي افتخار همسري يافت.بانويي مهربان ، بافضيلت، دانشمند، باتقوا شايسته ي اين شد، كه حجت خدا در دامانش رشد يابد. سمانه بانوي خوش قدم اين بار شوق و اميد تازه اي در دل امام جواد عليه السلام ايجاد كرد.سمانه بانو حامل ثمر زندگي شان بود و چه خوب ثمري تا اينكه ماه ذيحجه به نيمه رسيد. شهر مدينه شور و غوغايي ديگر يافت. ماه كامل،آينه ي خدا وهادي امت متولد شد. ما با اين كودك آشناييم و اوهم با ما آشناست، آشنايي كه عشق امام جواد عليه السلام و نوه ي امام رضا عليه السلام است. كودكي از خاندان عصمت كه پر خير و بركت بود. (تاج امامت در 8سالگي بر سرتان نشست وبيست ويك سال لواي شما در مدينه بالا بود. تا اينكه متوكل شما را به سامرا فرا خواند. از سامرا راهي نيست تا كربلا… . ما هنوز هم گداي سامراييم، دستانمان را خالي نگذاريد.) تو هادي مايي و جان بي تو سراب است.

​سلام به فرشته کوچولوی مامان

چقدر سعی کردم از لحظاتی که با من شدی، همه حواسم به تو باشد دردانه‌ام!

از زمانی که با من همنفس شدی و آرام آرام در درون من رشد کردی، هر لحظه دغدغه سلامتی، آینده، زندگی، و خواسته‌هایت را داشته‌ام. یعنی همان حس مادرانه…

یک تجربه دونفره شیرینی بود که با همه سختی و شیرینی‌هایش رو به پایان است. زمان‌هایی که صدای قلبت را می‌شنیدم یا با حرکاتت که وجودت را یادآوری و حس زیبای توجه و لطف خدا را به من منتقل می‌کردی.

اکنون که به پایان نه ماه‌مان رسیدیم؛ آغاز راه دیگر را در پیش رو داری عزیزکم!

از خداوند خواسته‌ام وجودت سالم، صالح، دوست‌داشتنی، مهربان، شاد و مایه آرامش باشد. خواسته‌ام وجودت نه لایق من، بلکه لایق خداوندی‌اش باشد تا تو یکی از بندگان برگزیده‌اش باشی. با یاد خدا آرامش می‌یابم و ایمان دارم که لطف و رحمت و مهربانی خداوند فراتر از خواسته‌های من خواهد بود.

بهترینها را برایت آرزو می‌کنم و می‌دانم که لطف و مهربانی خداوند همراهت است.

خاله جان نرگس دستش سبز است.هرچه كه بكارد رشد ميكند و روح را طراوت ميدهد.از در خانه اش كه وارد ميشويم، گل و گياه و سبزي ميبينيم.
اما فلان بانو اگر درختي چند ساله كه ريشه دوانده به او سپرده شود، طي دوروز درختي خشك را تحويلت ميدهد.
من ميگويم:(هر كاري با عشق به ثمر مي نشيند).
گلدان را كه به خانه مي آوري، مانند يك نوزاد تيمار ميخواهد، عشق ميخواهد.
كارتون سبز انگشتي را به يادمي آوريد؟
با سبز كردن،قلمه زدن،پيوند وتعويض خاك حس سبز انگشتي بودن به من القا ميشود. هر غنچه اي كه باز ميشود، پتوسي كه در آب ريشه زده، رنگ سبز زيباي برگ انجيري و همين گل لادني كه با دستهاي خودم دانه اش را در خاك فرو كردم.
حس نوي مادري به من ميدهد.
من گل وگياه را دوست دارم همانند مادر… .

در شب تاريكي همه جا را فرا گرفته است. به آسمان كه نگاه ميكنيم، ماه و ستارگان مي درخشند. براي شناخت اين آيات فقط رصد زيبايي كافي نيست،تلاش و عمل ميخواهد.
ماه شب هاي تاريك ما پشت ابر مانده و منتظر ماست و ما انتظارش را برآورده نميكنيم.
قدمي در راه شناخت بر داريم و بيش از اين منتظرش نگذاريم.

هاسپيتال،.شفاخانه،بيمارستان
و چندين اسم ديگر كه من نميدانم.
دندان 6سمت چپ فك بالا اين مرواريد كوچك چندين روز است،
كه دمار از روز گارم در آورده و خواب و خوراك ندارم. از آنجايي كه رويم بسيارزياد است، درد را متحمل ميشوم، اما مسكن نميخورم.
همين الان هم كه دارم مينويسم، از رو نرفته و همچنان در پي آزار من است.
در همين يك هفته دو بار پاي مباركمان را به دندانپزشكي باز كرده و به جيب همسر جان فشار مبرمي وارد نموده است.
است را غليظ بخوانيد لطفاً.
مني كه از آمپول و سوزن متنفرهستم، در اين مدت هفت ، هشت باري توسط آمپولي نه چندان محترم پذيرايي شدم. يادم باشد تا تلافي كنم.
واي و امان از مته ي دندان كه صدايش تمام وجودت را فرا ميگيرد. طعم تلخ موادي كه استفاده ميكنند را هم نمي گويم.
اثر ترزيق بي حسي، شكل و شمايلم را يك وري و داغون كرده بود، مثل سكته اي ها كه يك طرف صورتشان لمس ميشود.
خدا روشكر فعلاً كار ريشه ي دندانم تمام شد و من با اين قيافه راهي خانه شدم. تا زمان انجام باقي مراحل برسد.
خانم دكتري خوش برخورد و صبور كه در برابر داد و فرياد و اشك هايم فقط سكوت ميكرد و دلداري مي داد، خدا جزاي خيرش بدهد.
به خانه كه رسيدم باب نصيحتم باز شد و گفتم:(دختر جان مداوم مسواك بزن، چنين كن، چنان كن، تا دچار درد نشوي).
دختر جان هم نه گذاشت و نه برداشت فرمود:(خودت هم مسواك ميزدي ها)
و من در افق محو شدم و هنوز هم محو هستم و باب نصيحت را كلاً بستم.
نعمت سلامتي برايمان هميشه بمان. موجوداتي عجيب هستيم، كه تا درد نباشد، قدرت را نميدانيم. اصلاً خوشبختي يعني از كنار بيمارستان و مطب و دارو خانه عبور كني و بدنت سالم باشد.
اللهم اشف مرضانا… .
به قلم:#بهاره_شيرخاني

خورشيدهر روز از سمت مشرق طلوع كرده وجهان را روشن ميكند، اما آفتاب ايران زمين در طوس هرسحر نور افشاني ميكند. رو به سمت حرم كه مي ايستم، نور گنبد طلا تمام وجودتاريكم را روشن ميكند. سلامي از دور عادت هرروزه ام شده است. نواي زيباي خادمت كه صلوات خاصه را ميخواند، تكرار ميشود. با بالهاي  خيالي ام به مشهد رسيدم. دست بر سينه، سر به زير،چشمانم را روي ميگذارم. به سمت ورودي بست نواب و رواق دار الحجة گام بر ميدارم. نزديكي هاي رواق بوي قورمه سبزي و غذاي حضرتي كه همه جا را پر كرده به مشام من هم رسيد . تندتر ميروم، اما  چرا به صحن انقلاب  نميرسم؟؟ تشنه ام دلم جرعه اي از آب سقاخانه ي  اسماعيل طلا ميخواهد. ديدم زني دلش را به پنجره مي بنددو من هم. فقير در گاه تو هستم. دلي تنگ را دخيلش ميكنم و برآوردن حاجات را ميخواهم. چند قدم فاصله تا ضريح مطهر وباز هم فاصله حيف چه زود سلام تمام شد، ديگر صداي خادم نمي آيد. دلم نمي خواهد، از اين روياي شيرين به واقعيت برسم. دخترم صدا ميزند:"مامان، مامان، صبحانه، صبحانه ميخواهم". من از رويايي شيرين سير شدم، مثل كودكاني لجبازشده ام و دلم چيزي جز حرم نميخواهد. تا كي رويا ببافم. با حلوا حلوا كه دهانم شيرين نميشود. آقاجان پاي دعوت نامه ي ما ومن  را هم امضا كن. تا بياييم و در راه اين بيت زيبا را زمزمه كنيم. فقير و خسته به در گاهت آمدم رحمي… . راه دور است و هزاران بهانه ي ديگر هم. با كريمان كارها دشوار نيست.

به قلم#بهاره_شيرخاني