بسم الله
قبل از سحر اتاق را جارو زده بودم. سفره سحری که جمع شد، اطراف سفره کمی خرده نان ریخته بود.
خواستم سجاده را پهن کنم اما دلم نیامد روی تکه‌های نان پهن شود. با نوک انگشت نان‌ها را جمع کردم. با اینکه بخاطر پراکندگی، مقدارش اول اصلا به چشم نمی‌آمد اما تقریبا کف دستم از تیکه‌های نان پر شد.
با خودم گفتم تکه‌های نان بی‌شباهت به گناهان کوچک و پراکنده‌ی ما نیست. اول اصلا به چشم نمی‌آیند اما همین که جمع شوند شاید از یک گناه کبیره هم بزرگتر شوند.
به قلم:سحر_سرشار
بسم الله
ساعت ۱:۴۵ شب بین خواب و بیداری ، صدایی را در گوشم احساس کردم. فکر کردم، دارم خواب می‌بینم، اما هر لحظه صدایش آزار دهنده‌تر شد.
بلند شدم. اولش سعی کردم با گوش پاک‌کن از دستش خلاص شوم. بعد از اولین سعی ناموفقم، ترسیدم اوضاع بدتر شود، پس رهایش کردم و به باتلاق طبیعی گوشم امید بستم.
کمی نگذشت که آرزویی به ذهنم رسید که ای کاش این صدا، البته از نوع طبیعی‌اش همیشگی باشد و هر زمان که گناهی مرتکب می‌شوم یا حتی نیتش را می‌کنم، تلنگری بزند و هوشیارم کند.
اما بعد گفتم:« چه دعای بیهوده‌ای؟! خداوند رحمن که قبلا این کار را به بهترین شکل انجام داده و ندایی به نام وجدان را در درونت قرار داده، فقط باید پیدایش کنی و عملیات فعال سازی را رویش انجام دهی.»
هر زمان که کاری می‌خواهی انجام دهی و شک داری اشتباه است و دلت ندا می‌دهد که نـــــــه! آن همان صدایِ زنگِ وجدانت است.
هر زمان که کار خوبی را فراموش می‌کنی انجام دهی و با تلنگری به خودت می‌آیی، آن هم ندای وجدانت است. فقط بستگی دارد چه مقدار فعالش کرده باشی و به چه میزان به آن اهمیت بدهی.
و امام سجاد(ع) چه زیبا در دعای ۱۵ فرمود:
«وَتَنْبيهاً لِتَناوُلِ التَّوْبَةِ، وَتَذْكيراً لِمحْوِالْحَوْبَةِ بِقَديمِ النِّعْمَةِ؟»
« و آگاهيم دهى كه پليدى گناه را به توبه از دل بشويم، و با يادآورى نعمت قديم، گناه بزرگم را از پرونده ام محو نمايم.»
به قلم: #سحر_سرشار
بسم الله
چند روز پیش یک فیلم‌سینمایی از تلویزیون پخش شد، اینکه اسم یا محتوایش چه چیزی بود را اصلا به یاد ندارم. تنها چیزی که توجه‌ام را جلب کرد نقش زیبای فرش زیر پایشان بود که راحت با کفش روی آن قدم می‌زدند و توجهی به ظرافت نقش و رنگش نداشتند.
با خودم گفتم این فرش و نحوه رفتار اطرافیانش با آن، بی شباهت به ما انسان ها نیست که گاهی بخاطر حفظ ظاهر هزاران رنگ و طرح عوض می‌کنیم. اوایل شاید خیلی‌ها از دیدنمان به وجد هم بیایند. مدت زمان کوتاهی نگذشته آنقدر بی‌ارزش می‌شویم که حتی به اندازه نیم‌نگاهی بهمان توجهی نکنند و عین تمام وسایل بی‌جان اطرافشان از کنارمان بگذرند.
و چه زیبا امام سجاد(ع) در دعای بیستم صحیفه سجادیه فرمودند:
«اَللَّهُمَّ لاتَدَعْ خَصْلَةً تُعابُ مِنّى اِلاّ اَصْلَحْتَها، وَلاعآئِبَةً اُوَنَّبُ بِها اِلاّ حَسَّنْتَها، وَلا اُكْرُومَةً فِىَّ ناقِصَةً اِلاّ اَتْمَمْتَها.»
«الهى در وجود من هيچ خصلت عيبناك مگذار مگر آنكه آن را به دايره اصلاح آورى، و مرا با هيچ عيبى كه
به خاطر آن سرزنشم كنند رها مكن مگر آنكه آن را نيكو گردانى، و هيچ كرامتى را در من ناقص مگذار مگر آنكه به کمالش رسانی.»
به قلم:#سحر_سرشار
بسم الله
منزل یکی از دوستانم دعوت بودم، هوا نسبتاً گرم بود، سمیرا دختر ۷ساله دوستم متوجه شد که گرمم شده، رفت تا پرده کرکره‌ای را کنار بزند و پنجره را باز کند. با سومین کشش پرده گیر کرد، هر قدر تلاش کرد، پرده جمع نمی‌شد. به پرده که نگاه کردم، یک قسمت از آن پشت و رو وصل شده بود. به سمیرا گفتم دست نگه دارد و با اشاره به آن قسمت، دخترک خندید و گفت: «خاله باد انداخته بودش، ۴پایه رو آوردم وصلش کردم، هواسم نبود پشت و رو وصل شده»
چند دقیقه‌ای به پرده خیره ماندم، نظم و یکنواختی و فاصله برابر شاخه‌های پرده توجه‌ام را جلب کرد و اینکه از بالا و پایین به وسیله دو رابط به هم وصل شده بودند و متحدانه کارشان را انجام می‌دادند.
اما بی نظمی و اشتباه وصل شدن آن یک شاخه، نظم و اتحادشان را به هم زده بود.
با کمی دقت در دنیای پیرامونمان متوجه نظم و اتحاد در تمام امور می‌شویم.
در قسمتی از دعای اول صحیفه سجادیه نیز در مورد نظم آمده:«لايَمْلِكُونَ تَأْخيراً عَمَّا قَدَّمَهُمْ اِلَيْهِ، وَ لايَسْتَطيعُونَ تَقَدُّماً اِلى ما اَخَّرَهُمْ عَنْهُ»
«موجودات هستى از حدودى كه براى آنان معين فرموده قدمى پيش و پس نتوانند نهاد»
و در مورد وحدت نیز در دعای دیگری از صحیفه چنین آمده:«وَ ظَهيراً عَلى طاعَتِهِ، وَ حاجِزاً عَنْ مَعْصِيَتِهِ، وَ عَوْناً عَلى تَاْدِيَةِ حَقِّهِ وَ وَظآئِفِهِ،حَمْداً نَسْعَدُ بِهِ فِى السُّعَدآءِ مِنْ اَوْلِيآئِهِ»
«و يار و مددكار بر طاعت او، و مانع از معصيت او، و كمك بر اداء حق و وظائف حضرت او باشد، سپاسى كه به سبب آن در گروه نيكبختان از دوستانش درآئيم»
#صحیفه_سجادیه
به قلم:#سحر سرشار
بسم الله
مسیر خانه تا حوزه را قدم‌زنان می‌روم. با اینکه مسیر حدود ۱۰ دقیقه بیشتر نیست، اما گرمای هوا طاقت فرساست. نگاهم به سایه درختان می‌افتد. از کنار پیاده رو قدم بر‌می‌دارم تا شاخ و برگ درختان مانند چتری روی سرم سایه بیندازد و قدری از شدت گرما بکاهد. اما هر قدر خود را به تنه درختان نزدیک می‌کنم، باز هم خبری از درختِ باگذشتی نیست که دست نوازشگرش را بر سرم بکشد و من را حتی برای چند لحظه مهمان خنکای سایه‌اش کند.
در فکر فرو می‌روم که چرا با وجود عمر دراز برخی از آن درختان، خبری از سایه لطفشان نیست! چند قدم جلوتر چشمانم به چند درخت می‌افتد که سایه شاخ و برگشان کل پیاده رو را پوشانده است. اول گمان می‌کنم دلیل گسترش سا‌یه‌شان عمر زیادشان است، اما خوب که نگاه می‌کنم متوجه می‌شوم، آنها از نیم‌تنه به بالا به چند شاخه تقسیم شده‌اند که باعث شده بتوانند فضای بیشتری را پوشش دهند.
حال و روز این دو نوع درخت بی‌شباهت به ما انسان‌ها نیست. برخی‌تنها به یک فرزند اکتفا کرده و سایه کوچکی از خود بر جای گذاشته‌اند، اما برخی دیگر کمال خود را در تربیت فرزندان صالح بیشتر دیده‌اند.
پ.ن: می‌توان به جای تربیت ۱فرزند صالح، چندین فرزند را تربیت کرد تا افراد بیشتری از برکت حضور و وجودشان بهره ببرند.
به قلم: #سحر_سرشار
بسم الله
بچه‌های همسایه قالیچه‌ای گوشه‌ی کوچه پهن کرده بودند و با هم مشغول خاله‌بازی‌شان بودند. چنان جدی بازی می‌کردند که انگار آنجا خانه واقعی‌شان است و آن نسبت‌ها و سمت‌ها را در دنیای واقعی دارند. من و همه کسانی که از کنارشان می‌گذشتیم، از جدیت بازی و دعواهای گاه‌و‌بی‌گاه‌شان خنده‌مان می‌گرفت. یک لحظه با خودم گفتم:« این چند دقیقه را با اینکه از اولش خودشان هم می‌گویند برویم خاله‌بازی کنیم و می‌دانند چند دقیقه بعدش باید همه چیز را جمع کنند؛ باز چقدر جدی می‌گیرند!»
بازی بچه‌ها، به ذهنم تلنگر زد. فکر کردم بله، کارهای ما هم کم از بازی بچه‌ها ندارد. با اینکه می‌‌دانیم چند روزی بیشتر مهمان این دنیا نیستیم اما دو دستی، سفت و محکم آن را چسبیده‌ایم. آنقدر محکم که احتمالا خدا و فرشته‌ها هم به این جدیت‌مان خنده‌شان می‌گیرد. بدترین قسمتش اما، زمانی است که در قیامت همه دور خاله‌بازی‌مان جمع شوند و لحظه به لحظه‌ی آن را ببینند و از اصل ذات ما با خبر شوند. نگرانی از آن لحظه تمام وجودم را گرفت، اما بعد یاد قسمتی از مناجات شعبانیه از حضرت امیر افتادم که می‌فرمود:«إِلَهِي قَدْ سَتَرْتَ عَلَيَّ ذُنُوبا فِي الدُّنْيَا وَ أَنَا أَحْوَجُ إِلَى سَتْرِهَا عَلَيَّ مِنْكَ فِي الْأُخْرَى [إِلَهِي قَدْ أَحْسَنْتَ إِلَيَ ] إِذْ لَمْ تُظْهِرْهَا لِأَحَدٍ مِنْ عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ فَلا تَفْضَحْنِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَى رُءُوسِ الْأَشْهَادِ»؛ «خدايا گناهانى را در دنيا بر من پوشاندى، كه بر پوشاندن آن در آخرت محتاج ترم، گناهم را در دنيا براى هيچيك از بندگان شايسته ات آشكار نكردى، پس مرا در قيامت در برابر ديدگان مردم رسوا مكن»
به قلم: #سحر_سرشار
بسم الله
ورودی ِ پارکینگ برخی ادارات روی زمین، میله‌های قطور منحنی‌شکلی می‌گذارند. البته این کار را در ساعات غیر اداری، برای حفظ امنیت بیشتر ساختمان انجام می‌دهند .
یک‌‌بار که نگاهم به این میله‌ها افتاده بود، با خودم گفتم:« برای خم کردن اینها از دستگاه‌های خاصی استفاده می‌شود، ولی زمان‌های خیلی دور که چنین دستگاه‌هایی وجود نداشته، خدا می‌داند برای شکل‌دهی به این‌طور فلزات، چه نیروی انسانیِ عظیمی بکار گرفته می‌شده!»
چند لحظه بعد اما از شدت تحیرم کم شد. فکر کردم گذشتگان هم لابد راهکارهایی برای تسهیل کار و بارشان داشته‌اند؛ راهکارهایی مثل گداختن که فولاد با آن ضخامت را با زحمت کمتری خم می‌کند.
دل آدمی هم، همین گونه است. هر قدر، سخت و سنگی باشد، امکان انعطاف و نرمی دوباره را دارد، مثل همان میله‌های قطور فلزی که از بدو تولد، راهی برای حالت‌دهی‌شان وجود داشته؛ راهی که از دلِ کوره‌های گرم آتش می‌گذرد. فقط باید کمی رنج عرق ریختن را به جان خرید.
به قلم: #سحر_سرشار
شِکوه‌های مدام‌مان از ناملایمات زندگی گوش فلک را کر کرده.
دل‌نگرانی و خستگی‌ها را در بوق و کرنا می‌کنیم.
نداشته‌هایمان را با داشته‌های دیگران مقایسه‌می‌کنیم.
هرکداممان به نوعی در وجودمان چنین خصلتی را داریم اما بروز آن شدت و ضعف دارد.
شاکر نیستیم. انگار دست خدا برایمان نمک ندارد.
از خستگی‌ها می‌نالیم، اما شده برای نعمت‌هایی که خدا به ما داده تا با آن بتوان کاری انجام داد و خسته شدن را چشید، شاکر باشیم؟
دلمان می‌خواهد، همه چیز بر وفق مرادمان باشد اما همین ناملایماتند که شیرینی ملایمات را به ما می‌چشانند.
گاهی زبان شاکر است اما عمل و رفتارمان چیز نه!
خدا هم دستمان را خوانده که می‌گوید:
وَقَلِيلٌ مِنْ عِبَادِيَ الشَّكُور
انسان هستیم با توانی محدود که در برابر لطف و نعمات بی‌کران خدا زبان شکرمان کم می‌آورد و باز می‌ماند. شاید هم خدا از بس که رحیم است ناز پرورده‌مان کرده
وهیچ خیال بدی در برابر
بی‌ادبی‌هایمان در حضورش به ذهن راه نمی‌دهیم.
پ.ن: و از بندگانم اندكی سپاس‌گزارند. (۱۳)سبأ
بسم الله
#به_قلم_خودم
امروز صبح با اینکه ساعت ۷:۳۰ باید برای جلسه اداره می‌رفتم، اما خواب ماندم و کلی کار هم سرم ریخته بود، ساعت حدود ۷ بیدار شدم، تا صبحانه مامان را دادم، کلی دیرم شد. تازه ساعت ۷:۳۵ دقیقه رفتم کفشهایم را بپوشم که متوجه شدم از بد روزگار جورابم سوراخ است، با کلی عجله برگشتم اما انگار جوراب‌هایم هوس قایم باشک کرده بودند، هر سوراخ سنبه‌ای را دنبال‌شان گشتم اما آنها در بازی از من حرفه‌ای‌تر بودند.
بالاخره یکی از جوراب‌های مامان را روی همان جورابم پوشیدم و با کلی عجله رفتم اداره، جلسه در حسینیه بود و قاعدتا باید کفشهایم را در می‌آوردم. چند دقیقه‌ای از نشستنم نگذشت که حس کردم سوز سرما از لای در مستقیم به انگشتم می‌خورد، پاهایم را نگاه کردم، بله! انگشت جان هوس هواخوری کرده بود و از جوراب دوم هم سرک کشیده بود بیرون، چند بار پایم را پوشاندم اما بی‌فایده بود، بعد از کلی تفکرِ اندیشمندانه، فکری به سرم خطور کرد جوراب‌های رویی را لنگه به لنگه پوشیدم تا به خیال خودم سوراخ ها دیگر روی هم نیفتد، اما چشمتان روز بد نبیند که باز انگشت جان شیطنتش گل کرد و اعلام وجود کرد و در ذهن من جلسه‌ای جداگانه بین من و جوراب و انگشتم تشکیل داد.
در همان لحظات که دنبال راه حلی بودم، ناگهان موضوعی به ذهنم رسید که این سوراخ جوراب و انگشت من بی‌شباهت با برخی گناهان نیستند، که گاهی ما انسان‌ها هر کاری برای پوشاندن و مخفی کردنشان انجام می‌دهیم ولی آنقدر آثار سوء دارند که از کوچک‌ترین درزی عبور می‌کنند و ماهیت اصلی شخص گناهکار را فاش می‌کنند.
به قلم: #سحر_سرشار
بسم الله
#به_قلم_خودم
امروز صبح با اینکه ساعت ۷:۳۰ باید برای جلسه اداره می‌رفتم، اما خواب ماندم و کلی کار هم سرم ریخته بود، ساعت حدود ۷ بیدار شدم، تا صبحانه مامان را دادم، کلی دیرم شد. تازه ساعت ۷:۳۵ دقیقه رفتم کفشامو بپوشم که متوجه شدم از بد روزگار جورابم سوراخ است، با کلی عجله برگشتم اما انگار جوراب‌هایم هوس قایم باشک کرده بودند، هر سوراخ سنبه‌ای را دنبال‌شان گشتم اما آنها در بازی از من حرفه‌ای‌تر بودند.
بالاخره یکی از جوراب‌های مامان را روی همان جورابم پوشیدم و با کلی عجله رفتم اداره، جلسه در حسینیه بود و قاعدتا باید کفشهایم را در می‌آوردم. چند دقیقه‌ای از نشستنم نگذشت که حس کردم سوز سرما از لای در مستقیم به انگشتم می‌خورد، پاهایم را نگاه کردم، بله! انگشت جان هوس هواخوری کرده بود و از جوراب دوم هم سرک کشیده بود بیرون، چند بار پایم را پوشاندم اما بی‌فایده بود، بعد از کلی تفکرِ اندیشمندانه، فکری به سرم خطور کرد جوراب‌های رویی را لنگه به لنگه پوشیدم تا به خیال خودم سوراخ ها دیگر روی هم نیفتد، اما چشمتان روز بد نبیند که باز انگشت جان شیطنتش گل کرد و اعلام وجود کرد و در ذهن من جلسه‌ای جداگانه بین من و جوراب و انگشتم تشکیل داد.
در همان لحظات که دنبال راه حلی بودم، ناگهان موضوعی به ذهنم رسید که این سوراخ جوراب و انگشت من بی‌شباهت با برخی گناهان نیستند، که گاهی ما انسان‌ها هر کاری برای پوشاندن و مخفی کردنشان انجام می‌دهیم ولی آنقدر آثار سوء دارند که از کوچک‌ترین درزی عبور می‌کنند و ماهیت اصلی شخص گناهکار را فاش می‌کنند.
