همه چیز همین‌جاست

هنگامی که ذهن جولان پیدا می کند،نمی دانی با قلم ✍ به کدام مسیر ذهن پرواز کنی.
گاهی اوقات قلم خودش از نوشتن درصفحه ای که مانند صخره هایی تندو تیز سراشیبی دارد حالتی غلتان به خود می گیرد.
همین قلم است که خیلی از نظریه هایی را بر روی کلک خیال به حرکت در می آید را نقدو بررسی می کند.
وقتی سوار بر قایق خیال انگیز می شوی
واژه هایی نامفهوم درسراشیبی دیدگان راه می روند.
همین ذهن سیال باید در فضایی آرام وبدون تنش واژه هارا در کنار یکدیگر چینش خاصی دهد تا معنا پیدا کند.
قلم تاج بندگی اش را بر روی شن زاری از مروارید های سیاه وسفید ذهن قرار می دهد ودر جلوی دیدگان همه به رقص در می آید،قلمی که خداوندمتعال در قرآن به آن قسم یاد کرده است.
اکنون این قلم من وشماست که می تواند فردی اصلح را انتخاب کند که سرگذشت یک قوم وملت را تغییر دهد.

#روز_قلم_گرامی_باد

#به_قلم_خودم

#جولان_ذهن

#انتخابات_اصلح_قلم

صفحات: 1· 2· 3

برای یک مرغ مهاجر غروب یا‌ طلوع دریا چه فرقی دارد اگر در غربت، دور افتاده باشد.

در اوج تنهایی باران ببارد در کنار ساحل اروند قدم بزند، اشک هایش را بی‌صدا پاک کند و نوشته های بی مخاطبش را ذره ذره به دریا بسپارد.

کاغذ، قلم و دنیایی از افکار تنها چیزهایی که آرامت کردند همین ها بودند وقتی به کنج خلوت خود پناه بردی، تنها دلت میخواست آنها در کنارت باشند.
با وجودشان میتوانستی لحظاتی از دنیا و اندوه هایش فاصله بگیری و به دریا پناه ببری.
سرانجام دریای مواج با تمام تلاطمش تو را در آغوش خود گرفت.

پ ن: لحظاتی قبل از شهادت خبرنگار از او پرسیده بود: آقا یوسف! غواص یعنی چی؟ او پاسخ داده بود: غواص یعنی مرغابی امام زمان عج‌الله.

در وقت مرگ ، روی لبش خنده ای شکفت با خون خود نوشت:
“آخر فتاد مرغ سعادت به دام ما”
“زد روزگار ، سکه ی عزت به نام ما.”

✍ سمیرامختاری

25/اسفند/401

_________
#پائیزنوشت #شب_جمعه

#به_قلم_خودم

خاک قم با قدوم با برکتت شرافت یافت، همان صبحی که مَرکَب ایستاد و قدم براین خاک گذاشتی. دُرست مثل روز 10 ماه ربیع‌الثانی که در دامان خاک پیکرت مطهرت آرام یافت. نور وجودت چنان جاذبه‌ای داشت که عُلمای دین، مجاورِ بارگاهت شدند.
مجاوران حریمت هر صبح با خواندن زیارت نامه‌ی مخصوص تو روز را آغاز و متبرک می‌کنند. بانو تو با همه‌ی امام زاده‌ها فرق داری، در روایت آمده: « مَن زارَها وَجَبَت لَهُ الجَنة» این کلامِ بزرگی است.
ای دخترِ ولی خدا، ای خواهرِ ولی خدا، ای عمه‌ی ولی خدا سلام برتو.
دخترِماه، بانوی آب و آینه آرامشِ واقعی همین بغلِ‌ گوشمان توی حرمت، دل و جان‌مان را از هرچه تشویش دور می‌کند. خانه خرابی ما عشاقت بانو، به جز وصل و رسیدن به حرمت تسکینی ندارد. در میانه‌ی راه دو حرم خانه دارم، با پای جان کمتر توفیق حضور دارم، با پای دل اما بیشتر. مجاور نیستم اما گاه‌گاهی مسافِر کوی محبت می‌شوم.
آخر دلِ مرددم به کدام سو راهی شود؟ عقل می‌گوید: (با حضور در قطعه‌ای از بهشت، قلبِ برادر را نیز خواهی کشاند به همان سو. مصمم‌تر دل می‌سپارم.)
تو کریمه‌ای و ما دلبسته‌ی خاندان کرم. کریمه می‌داند چه می‌خواهیم ما را بی جواب نمی‌گذارد. شفاعت‌مان کن.

دور و برت پر از صداست.
هلابیکم را که می‌شنوی، پیش خودت می‌گویی. چه خوش آمدی خسته‌ی راهم و غبار نشسته به چهره‌ام؟! سفر در واقعیت جور دیگری بود و غیر از آنچه که همیشه شنیدم. زبان به دهان می‌گیری و دم نمی‌زنی. دم نزدن صبوری می‌خواهد صبوری.
مسافرِ سفری متفاوت که توی آن بیابانگرد می‌شوی برای معشوقت. کمی که می‌گذرد، احساسِ عشق زیر پوستت می‌دود. همه چیز را خوب می‌بینی، نیش را نوش‌ِ‌جان می‌کنی. دل‌خوشی به وصالی که نزدیک است. جاده کم‌کم تاب پاهای تاول زده‌ی تو را ندارد.
این‌جا آسمان دست می‌گشاید و تو را مثل کبوتر پر می‌دهد سوی منزلِ مقصود.

یک، دو، سه می‌شمرد، شکلات، عروسک و چند چیز دیگر. سه ساله‌ها آرزوهایشان به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسد.
چه می‌شود که دختری سه ساله تَه‌تَه آرزویش دیدار بابایش می‌شود؟
تاریکی، تنهایی و سرمای سخت‌ فضا را برای نفس کشیدنش سخت کرده، هق‌هق‌ها گلویش را آزرده و گریه‌های مداوم از غمِ دوری پدر، دل اهلِ خرابه را ریش‌تر از پیش می‌کند.
چشمانش را که روی هم می‌گذارد، کابوس او را رها می‌کند از شیرینی رویای پدر داشتن.
عطر و بویِ پدر دلش را حسابی چِلانده، معطرترین انسان روی زمین پدرش بود. حس کرده پدر باید همین اطراف و نزدیک او باشد.
منتظر است، صدایش کند:«دخترم…» تا پَر بکشد به آن سو و بخزد در آغوشِ پرمِهرِ پدر.
دیدار برای دخترک مُیَسر و همراه پدرش راهی شد، داغِ نبودنش را به دل عمه جانش گذاشت.
قرن‌ها گذشته و دختران زیادی منتظر پاسخ سوال مَن الذی ایتمنی هستند.

درمحلِ جحفه‌ برکه‌ای به شکلِ خُمِ رنگرزی وجود داشت، که به مخیله‌اش هم نمی‌رسید، اتفاقی مهم همین‌جا در کنارش رخ خواهدداد.
هلهله‌ی جمعیت و تبریک‌ها به گوش برکه هم رسید. حُسن انتخاب خداوند برای جانشین‌ رسولش، وجه تسمیه‌ی این مکان و بیعت گرفتن از مردم در آن شرایط بر عظمت واقعه می‌افزود.
شست‌ و شوی گناهان و پاک شدن حاجیان در مناسک حج کار را راحت‌تر می‌کرد. فرو رفتن در این برکه، دل‌دادن و اطاعت از خدا گویی رنگ باختن تمام حیله‌های مردم آن دوران در خُمِ روشنِ اسلامِ نورانی بود.
انگار بیشترشان با این بیعت رنگِ نور گرفتند و همدل شدند. برخی هم غم بر دلشان نشست و فقط پایی تَر کردند، تا همرنگ جماعت شوند.
از این واقعه رنگی گرفتند، اما همدل نشده بودند و هنوز رنگ تزویر را نباخته بودند. سیاهی دل‌شان جایی برای این نور و همدلی نگذاشته بود.
غروبِ روزِ سوم که شد کم‌کم مردم پراکنده شدند. علی ماند، با مولایش و عهدی که با جانان بسته بود.
انگار از همان‌جا بود، که علی تنها ماند، اما هنوز آن برکه‌ی نورانی جریان دارد و خواهد داشت و منتظر همدلی و همرنگی‌است.

امروز کعبه محزون‌تر از همیشه، چادر سیاهش را بر سر کشیده و نظاره‌گر خروج کاروان خورشید است.

اما کربلا با چشمانی غم‌بار مشتاق قدوم مبارک کاروانیان است.

حج، نیمه تمام رها می شود و همه برای جاودانگی اسلام پرواز می کنند.

بیابان‌های داغ منزل به منزل گام‌های کاروان را به دوش می کشد و گویا تمام زمین و زمان گریان است.

قافله‌سالار آرام‌آرام می‌رود و صدای زنگ شتران و صیحه اسب‌ها در گوش زمان می‌پیچد، باد از این سو به آن سو می‌رود و خبر از حادثه‌ای بزرگ می‌دهد.

کربلا در تلاطم جنگ است و فرات منتظر امتحانی بزرگ…

کاروان راهی شده، راهی سرزمینی که تصویری از آتش و خون را نشان می‌دهد

تصویری از خیمه‌های سوخته، سرهای بریده و به‌روی نیزه رفته و اسرای بی‌پناه.

امام راهی شده تا به نور برسد و طوافی از جنس شهادت کند.

قافله مانند نگینی در دل صحرا می‌درخشد و همه جا را از عطر بهشتی خود پر می‌کند.

امام منزل به منزل خبر از شهادت خود و این راه سخت وپر فراز و نشیب می‌دهد تا حجت را بر همه تمام کند، عده ای می‌روند و عده ای می‌مانند تا همسفر امام در کرب و بلا شوند.

آن ها می‌روند تا بمانند و زیر بار ننگ بیعت با حکومت ستم نروند, میخواهند با خون پاکشان اسلام زنده بماند.

دشمن در کمین است و خنجرها از غلاف خارج شده و سایه خورشید را دنبال می‌کند.

دیگر برای پیوستن به حادثه زمان، نفسی باقی نمی‌ماند و شفق با چشمانی ملتهب، منتظر لبیک‌ لبیک شهادت است.

+به قلم مریم کنعانی هرندی