همه چیز همین‌جاست

#به_قلم_خودم
عطر نعنا را می‌شود حس کرد، از دور حتی پشت همین تصویر.
بوته‌ی نعنا را که توی خاک نشا می‌کنی، ریشه می‌دواند و تمام اطرافش را تسخیر می‌کند.
خاصیت قلب مهربان هم مثل نعناست، محبتش می‌نشیند به جان اطرافیان.
سرگل نعنا را با دست می‌چینم، تنش را به آب می‌زنم و می‌اندازم توی چای عصرگاهی.
عطرش تا شب همراه من است.
نعناهای باغچه را خودم کاشتم، که یاد بگیرم مهربانتر باشم، تا محبت در قلب‌ اطرافیانم ریشه کند در جانشان.
باقی بماند برایشان درست مثل حال خوب بعد از چای نعنا.
پ.ن:نعنای باغچه‌ی کوچک من و عکسی از خودم.

#کارهای_من_قبل_مرگ

برای مسافرت که آماده می‌شوم ساعت حرکت را می‌دانم.
اما این سفر هیچ چیزش قابل پیش‌بینی نیست.
کارهای من قبل مرگ خیلی عجیب نیست، چون مرگ عجیب نیست. می‌روی و بعد از تو زندگی هنوز جریان دارد، فقط تو جا خالی کردی برای حضور دیگری.
اینها را می‌نویسم چون همینقدر مرگ به من نزدیک است.
خانه را مرتب می‌کنم، پرده‌ها را حتما خواهم شست. روی شیشه‌ی ادویه‌ها اسم‌شان را می‌نویسم. آشپزی را به دخترم یاد می‌دهم تا خودش و پدرش گرسنه نمانند.
دفترچه‌ی نوشته‌هایم و لیست نذری‌هایی که دلم می‌خواهد بعد از من ادامه دهند را دم دست می‌گذارم.
پارچه‌ی کفن برای من کوتاه است باید پارچه‌ای بلندتر بخرم تا کامل مرا بپوشاند.
کیفیت زندگی را، عبادت را بالاتر می‌برم، همین.
خوشحالم که دخترم را وابسته به خودم نکردم تا کمتر اذیت شود. شادم که هر از گاهی از جمیع اقوام و دوستان حلالیت می‌طلبم و امیدوارم حلالم کرده باشند.
شما هم همین‌طور.

زیبایی حال و احوالپرسی این روزهای دوستان جهادی‌ام به این است که هربار تماس می‌گیرند می‌پرسند:«سالمی علائم نداری؟! شیفت جدید ببندم برات».
من هم می‌گویم:«فعلا از دور خارج نشدم نوبت بزن»
خلاصه که فعلا به لطف خدا هستیم، تا خدا چه بخواهد و میلش به که باشد.
روزی از درخت دنیا چیده خواهیم شد. کال یا پخته خودش می‌داند.
امیدوارم به وقت و به بهترین شکل باشد.

ما امروزی‌ها اگر از چیزی خوشمان بیاید یک مدت قفلی می‌زنیم رویش و بعد سنجاق را باز می‌کنیم.
از عاشقی گرفته تا غذای مورد علاقه‌مان دل‌مان را که زد سراغ بعدی می‌رویم. شما دیروزی‌ها اما خوشایندتان را با نخی محکم روی قلبتان کوک می‌زدید. پس از مدتی می‌شد، جزیی از وجودتان و با آن خاطره‌ها رقم می‌خورد.
راستش ما دیگر حوصله‌ی تکرار نداریم، تنوع‌طلب شدیم. چقدر حرصمان در می‌آید وقتی تلویزیون برای بار هزارم سریال روزی‌روزگاری را پخش می‌کند. ذوقتان را نمی‌فهمیم از پخش دوباره‌ی یوسف پیامبر.
یا مثلا همان چراغ کهنه‌ی سرِ طاقچه که به مفت هم نمی‌ارزد.
خامی مان را به پخته‌گی‌تان بِحِل کنید، اقتضای زمانه ما را اینگونه کرده‌است.
ذوقِ نداشته‌ها زورش به قدرِ داشته‌هایمان می‌چربد.

تلخی طعمی‌ست، که این روزها زیر زبان خیلی‌ها جا خوش کرده و چهره‌هاشان را در هم‌کشیده‌است.
دلشان می‌خواهد رهایش کنند اما نمی‌شود. مگر نه اینکه جوهره‌ی مرد به کار کردن‌است. مردهایی کنج خانه جوهره از دست داده تلخی را به جان خریده‌اند. سنگینی نگاه اهالی خانه مکرر تلخشان می‌کند. دست‌هایشان با دلهره سمت جیب دراز می‌شود. ترس از اینکه ته‌مانده‌های جیبشان کفاف نان شب را می‌دهد یا نه؟ سفره‌های خانه را مادر با تدبیرش رنگارنگ می‌انداخت، این روزها او هم کم آورده‌است.
بیکاری، فشار اقتصادی، گرانی چیزهایی که دوشادوش کرونا می‌تازند. بعضی‌ها انگار ماسک را روی چشم‌هایشان گذاشته‌اند و واقعیت را نمی‌بینند، همان صورتهایی که با سیلی سرخ مانده و دارد کبود می‌شود.

صدای کوبیده شدن پاهایش روی زمین زودتر از خودش به ما رسید. دو وجب و نیم قد با چشمانی درشت و بُراق که سرش را به زور از لای در شیشه‌ای سالن بیرون آورده بود. داشت تلاش می‌کرد خودش را بیرون بکشد. موفق شد، ایستاد جلوی در سر و وضعش را درست کرد. آرام‌آرام قدم برداشت و به میز وسط اتاق نزدیک شد. دستانش را حلقه کرد و جعبه‌ی شکلات را از روی میز برداشت و دوباره مثل تیری که از کمان رها شده دوید به سمت اتاقشان.
چند دقیقه‌ای گذشت صدای جیغ و گریه‌اش بلند شد و سایه‌ی دختر جوانی از دور مشخص بود. دختر جعبه را برگرداند. با حالت تحکم گفت:«دیگه نذارید، بیاد جعبه رو برداره. امروز خیلی شکلات خورده مریض میشه». ما فقط سکوت کردیم. از خانم پرستار پرسیدم: مادرش بود؟ سرش را به علامت منفی به سمت بالا برد. فقط همین.
این فرار‌های شکلاتی چند بار دیگر هم صورت‌گرفت و هربار ناموفق بود. دختر جوان عمه‌ی معراج بود. خودش برایمان تعریف کرد که مادر معراج طلاق گرفته و پدرش فراری است.
بچه و برادرش مانده‌اند پیش عمه‌ها. محبت عمه‌هایش کم از مهر مادری نداشت، تنبیه و اخم‌شان هم.
پسرک دوساله یاد گرفته بود برای خواسته‌هایش بجنگد، مقاومت کند. از پس غول کرونا که زیرِخمِ خانواده‌‌‌ی ده نفری‌شان را گرفته بود هم سربلند بیرون بیاید. معراج یعنی محل عروج و بالا رفتن. پسرک باید از این پس پا بر روی شانه‌ی مشکلات بگذارد و بالا برود، درست مثل اسمش.

خیمه‌ی نور توی عکاسی، چادری سفید که دورتا دورش را چراغ گرفته‌است. سوژه یا شی را داخلش می‌گذارند و تصویر با کیفیت را شکار می‌کنند. شی‌ای است، که دورتا دورش را نور گرفته، روشن و واضح بی هیچ عیب و نقص و نقطه‌ی تاریکی. دلِ انسان هم کاش توی چنین خیمه‌ای بود، واضح و روشن. روشن‌دل بودن چیز بدی نیست، نابیناها یک قدم از ما جلوترند. پرده‌های چشم را کشیدند و حجاب از دل برداشتند.
ما توی خیمه‌ی نور رمضان هستیم، همان‌قدر سفید و نورانی. برای روشن شدن برای با کیفیت‌شدن، پرده را از چشم‌ها و دل‌ها باید کَند.

یکی از فوتی‌ها اهل‌سنت و افغانستانی بود. خانواده اش پشت در سر و صدا می‌کردند ما باید ببینیم چطور مادرمان را غسلش می‌دهید. باید خودمان کفنش کنیم. جنجال‌ها ادامه داشت، ما مجبور شدیم صبر کنیم تا کفن مخصوصشان را بیاوردند. کفن را توی پتوی نو آماده کرده بودند و تحویلمان دادند. تنها تفاوت کفن پیراهنی‌ بلند بود، که تا غوزک پا را می‌پوشاند و لنگ نداشت. بعد از کلی گفت‌و‌گو رضایت دادند و کارشان را انجام دادیم. نزدیک اذان ظهر پنجمین میت برای شست‌و‌شو در راه بود. پاهایم رمق ایستادن نداشتند. به عطی گفتم:«من دیگه نمی‌کشم برای امروز بسه، بیا بریم» او هم انگار معطل همین جمله بود. خداحافظی کردیم و بیرون آمدیم. تازه ماجرا شروع شد. به خانه که رسیدم، از همان جلوی در، رنگ زرد و زارم و کارهای غیر معمول حس کنجکاوی دخترم را برانگیخت. این را از چشمان گردشده از تعجبش فهمیدم. چون بعد برگشتن از نقاهتگاه فقط لباسهای بیرون را روی رخت‌آویز بیرون خانه آویزان می‌کردم با شست‌وشوی معمول دست و صورت، اما این‌بار فرق می‌کرد. به اهل خانه گفتم:« همگی بروید توی اتاق تا نزدیک من نباشید.» توی پاگرد سرتا پایم را الکلی کردم. لباسها را در آوردم و با خود به حمام بردم. آب گرم دوش که روی سرم سرازیر شد، انگار کوله باری از روی دوش‌هایم برداشتند. احساس سبکی می‌کردم. همان لحظاتی که هنوز خودم توان دارم تا همین شست وشوی معمول روزانه را انجام دهم، جای شکر داشت.

سر ساعت۸ از خانه زدم بیرون و سر کوچه منتظر عطی ماندم.
سکوتِ خیابان‌ را صدای ماشینی شکست که از دور به سمتم می‌آمد. سوار شدم و به سمت وادی‌السلام راه افتادیم.
جایی که پنج‌شنبه‌ها معمولا عبوری برای نثار فاتحه‌ی اموات از آن می‌گذریم . اما این‌بار همه چیز متفاوت بود. به عطی گفتم: «یواش‌تر برو خیلی استرس گرفتم، قلبم تند تند می‌زند.» به خاطر رعایت نکات بهداشتی جلوی ورودی را بسته بودند، دو سه تا ماشین بیشتر نبودیم. از ظاهرشان معلوم بود که داغدار هستندو منتظر عزیز از دست رفته‌شان مانده‌اند. گروه بعدی وقتی رسیدند همگی سوار یک ماشین شدیم و راه افتادیم.
چهار خانم پوشیه‌ زده‌ی بلند و کوتاه در آن فضا تعجب حاضرین را برانگیخت. ماشین را پارک کردیم و به سمت قسمتِ اداری برای ثبت مشخصات‌مان روانه شدیم. آن‌جا عطی استرس گرفت چون یکی از آشنایان خانواده‌ی همسرش مسئول دفتر بود و ما هم می‌خواستیم نامحسوس برویم جهاد که متاسفانه عطی نتوانست.
پک‌های آماده را تجهیزات را تحویل‌مان دادند. سالن تغسیل منتظرِ غساله‌های جدیدش بود. لبا‌س‌ها را به همراه ماسک و عینک پوشیدیم. ماجرای من و لباس‌های محافظتی پایان ندارد، این یکی کوتاه بود. پشت در روی صندلی نشستیم تا میت را بیاورند. تنها نبودیم، دو برادر طلبه هم آن سمت برای تغسیل آقایان آمده بودند.
ماشین حمل اجساد رسید و در به سمت بالا حرکت کرد. دوباره استرس به جانم افتاد.
چرخ حمل جنازه را برای جابه‌جایی نزدیک ماشین بردیم. فوتی‌ها توی کاورهای سیاه بودند، همان رنگی که داغ این فوتی‌ها به روزگار بازماندگانشان پاشیده‌بود.
انتقال به سنگ غسالخانه صورت گرفت و زیپ کاورها باز شد. زن غسال که داد زد، قیچی را به سرعت به دستش رساندیم. با بی رحمی لباس تن‌شان را پاره‌ می‌کرد. شاید هم حق داشت، برای او این کار عادی شده بود. من همینطور اشک می‌ریختم، شیشه‌‌های عینکم بخار گرفته بود و سخت می‌دیدم. اصلا بهتر شد که سر‌های باند پیچی شده به خاطر جلوگیری از خونریزی را سخت دیدم.
صدای زیارت عاشورا از گوشی مرضیه فضا را قریب‌تر می‌کرد. زیرلب برایشان دعا می‌خواندیم.
شست‌و‌شو و غسل سه‌گانه که به اتمام رسید، حنوط هم گذاشتیم. نوبت به آماده‌سازی کفن آخرین لباس دنیا رسید. بُرد یمانی، سرتاسری، پیراهنی،لنگ و پلاستیک روی تخت پهن شد.
داشتیم میت را با حوله خشک می‌کردیم که ناگهان گلی داد کشید. قلبم ایستاد، تنها واکنشم داد زدن بود. دست میت یکباره برگشته بود سمت گلی و او هم از ترس جیغ زد. رنگم مثل سرامیک‌ها‌ی دیوار سفید شد. زود خودمان را جمع وجور کردیم و به سایر کارها پرداختیم. آخرین کارمان محکم کردن بندهای کفن بود. راهی‌اش کردیم و منتظر بعدی ماندیم.