همه چیز همین‌جاست

بچه که بودم بزرگترین عدد در نظرم تعداد انگشتان دست بود. مثلا وقتی یکی می‌پرسید:‹‹مامانت رو چندتا دوست داری؟›› کف دو دستم را با انگشتانی باز جلوی صورتش می‌گرفتم و خیال می‌کردم بزرگترین مقدار فقط همین اندازه است. بعدها انگشتان پا هم به آن مقداراضافه‌شد.

کلاس اول که بودم خواندن و نوشتن اعداد را پشت سرهم یاد گرفتم. حالا که از کودکی فاصله گرفتم، اعداد دور ‌‌و‌ برم مثل دانه‌های چرتکه بالا و پایین می‌روند. عمر، قیمت چیزهای مختلف، نمره و چندین چیز دیگر. باورم نمی‌شود آنقدر زود بگذرد.

حالا من سی‌ساله‌ هستم و سی‌سال یک پیمانه‌ی بزرگ از عمر است. عمر زندگی‌ام از تعداد انگشتان دست و پا بیشتر شده است و روز‌به‌روز بر آن افزوده می‌شود. باید به زندگی عمیق‌تر نگاه کنم. بیشتر قدر بدانم، بیشتر مهربان باشم.

سی سالگی هم به چشم بر هم زدنی مثل سالهای پیش می‌گذرد. روز و روزگاری که باید خودم آن را بسازم.

صبح سی سالگی بخیر.

شدت گرمای سر‌ظهر شهر تا زیر پوست می‌دود و به استخوان می‌رسد. آسفالت کف خیابان مثل دانه‌های تفتیده کف کفش و بعد پاها را می‌سوزاند.
ماشین‌ها یکی پس از دیگری مثل میگ‌میگ چنان با سرعت از کنارم می‌گذرند که رد لاستیک‌شان تن آسفالت را می‌خراشد، اما خبری از تاکسی زرد رنگ نیست.
این‌پا و آن‌پا می‌کنم تا مثلا کمی تغییر حالت داده باشم، بالاخره بعد از مدتی تاکسی زرد رنگی از دور به من نزدیک‌و نزدیک‌‌تر می‌شود و جلوی پایم ترمز می‌کند.
آدرس را که می‌گویم به نشانه‌ی تایید سری تکان می‌دهد، روی صندلی می‌نشینم و از پنجره به بیرون نگاهی می‌اندازم.
زندگی مردم حتی در این گرما جریان دارد و می‌گذرد. کارگرانی که عرق ریزان مشغول کارند تا لقمه نانی در بیاورند.
همین راننده‌ی تاکسی مجبور است با اندک پولی که از مسافر می‌گیرد ، تمام خیابان‌های اصلی و فرعی را بچرخد.
نزدیک میدان پیاده می‌شوم. با سرعت خودم را به کوچه و خانه می‌رسانم.
کلید انداخته و توی راه پله دکمه‌های مانتو و گیره‌ی روسری را باز می‌کنم تا زودتر تن خسته و گرما زده‌ام را به نسیم مصنوعی کولر بسپارم.
ضرب‌المثل معروف سواره از حال پیاده خبر ندارد، توی ذهنم می‌چرخد اما منِ‌ سواره دقیقا از حال پیاده‌ها باخبر هستم.

بچه‌که بودم وقتی به پارک می‌رفتیم؛ همیشه تاب را به سُرسُره ترجیح می‌دادم.تاب بازی‌هایم تا دوره‌ی دبیرستان ادامه داشت. فیلم یه حبه قند را که دیدم ،دلم می‌خواست مثل شخصیت فیلم پَسَند سوار بر تابی که به درخت میوه‌ای بسته شده تاب بخورم و بالا بروم و از شاخه‌هایش میوه بچینم.اما نه باغی و نه تابی با این شرایط فراهم نیست. آرزو‌ها از یاد نمی‌روند ولی شاید برای مدتی کوتاه پَسِ ذهن بمانند. دو روزی می‌شود که به آرزویم رسیده‌ام. تابی نه برروی شاخه‌ی درخت بلکه بر روی درگاه فلزی اتاق دختر و فضایی محدود آن هم نیمی از اتاق و پذیرایی است. اگر کمی تندتر تاب بخورم به دیوار و سقف برخورد خواهم کرد.ماجراهایی بسیار برای رقابت در سوارشدن تاب داریم. کَل‌کَل هایمان به جایی رسیده که پای حوزه هم به میان آمده است. دختر جان می‌گوید:"آخه من مامان بیست و نه ساله‌ام رو تحویل حوزه دادم چرا باید یه مامان دوساله تحویلم بدهد؟؟"برای آبروداری از حوزه کوتاه می‌آیم. گاهی فقط قد کشیده‌ایم اما کارهای کودکانه دل‌مان می‌خواهد. بدویم، بازی کنیم و چندین کاردیگر.توقع رفتارهای کودکانه از یک بزرگسال را نداریم، که توقعی به جاست، اما گاهی با همان رفتارهای کودکانه بر‌می‌گردیم، به دورانی که حال‌ دلمان خوش‌تر بود و بی‌بهانه لبخند کنج لب‌هایمان خانه داشت.

تو را کشتند تا حقیقت بمیرد. تا اتحاد نباشد.تو را کشتند تا عزت را به بند بکشند.غافل بودند که نور حق خاموش شدنی نیست.حقیقت را نمیتوان کشت! خون تو حیات بخش زندگانیست.تویی که هر لحظه در گوش زمانه پیام دلدادگی و آزادگی را نجوا میکنی.و حالا همه ی ما ، پیر و جوان ، زن و مرد ، سیاه و سفید ، غریبه و آشنا ، جمعیم همه زیر لوای وحدت آفرینت…
تو فدای راه حق شدی که پیام شهادتت به گوش عالم برسد.
و هر قلبی که تشنه ی حقیقت و انسانیت است،با شنیدن نامت جان بگیرد.
تو احیاگر عدالتی.
عاشقانت همچون رودهای خروشان از راه های دور و نزدیک خود را به اقیانوس مواج تو رساندند.
آمدند تا در کنار هم مشق استواری و دلاوری بگیرند و با تو به سر منزل مقصود برسند.
میعادگاه عاشقان و حق طلبان همینجاست… کربلا.
به قلم :#سمیرا_چوبداری

مثل درختی که ریشه‌ها پابندش کرده‌اند، آرام ایستاده‌ام.
هر از گاهی سبز و پربارم هستم و هر از گاهی من می‌مانم و دستانی خالی.
حال من چه مقارنتی با این ایام دارد؟!
روحم را خزان برگ‌ریز گرفته، خالی‌خالی‌ شدم.
دارکوبی تازگی ‌ها دور و برم می‌چرخد. چند باری هم نوکی به بدنم زده است. تلنگری تا به خودم بیایم و ذهن و حواسم را روبه‌راه کنم.
اصلا ولش کن.
خودم را می‌گفتم. دستان خالی‌ام را.
ریشه‌های دست و پاگیر که نمی‌گذارند، بکنم و بروم آنجایی که دلم بی‌تاب و قرارش شده‌است.
دلم قدم زدن در جاده را می‌خواهد.
همین چند ساعت پیش، پیرمردی با گاری دستی از کنار درخت وجودم رد‌شد. تخته‌هایش یکی بود یکی نبود شده بودند. چند نفری را سوار گاری‌اش کرده بود و با خودش می‌کشید. کاش می‌رفتم و جاهای خالی‌اش را پر می‌کردم.
اصلا چه خبر شده؟! چند روزی است جاده‌ی دلم بی‌تاب قدم‌هاست. چقدر سیل حسرت و غبطه به سویم روانه شده‌است.
حتما هیزم ها را می‌سوزانند، که آسمان دل هم دودی و گرفته است. بوی عطر چای عراقی چند باری به مشامم رسیده است. عراقی‌ها مهیا شدند.
کاش من هم آنجا بودم، شاید این سوختن‌ها دلم را تسلی می‌داد.
باز جامانده‌ام. هم‌غم شدم، با جامانده‌ها، چشمانی تر و قلبی سوخته نقطه‌ی اشتراک ماست.
سر‌کلاس که استاد می‌پرسید:” چه کسانی زائر وراهی هستند؟”
سکوت سنگین فضا را پر کرد و جایی برای نفس کشیدنمان نماند.
یکی از بچه‌ها منجی ما شد و گفت‌:"از کلاس ماهیچ‌کس، کربلارفتن مهم نیست، کربلایی ماندن مهم است".
همه غرق در دریای فکر شدند، آیا کربلایی هستیم؟! زمانی که متن را می‌نوشتم رادیو اربعین گفت:"نگویید #جامانده، همگی زائرید زائر قریب و بعید.”
#امام_حسین_علیه_السلام
#اربعین
#زائر
#به_قلم_خودم
#التماس_دعا?
#رادیو_اربعین
#کربلا
#جامانده

خواهر، هميشه دلش براي برادر مى تپد.
بعد از پدر پشت وپناه خواهر، برادر است.
داماد كه ميشود، انگار دنيا را به خواهر مى دهند.
ثمره ي زندگي اش كه پا به دنيا ميگذارد، تمام قرار دل عمه مى شود.
هر بار كه ميوه ى دل برادر صدا ميزند:<< عمه>>دل خواهر قنج ميرود.
امروز عمه جانى داغدار برادر زاده است. داغ برادر كمرش را خم كرد،
داغ برادر زاده با او چه ميكند؟
به قلم: #بهاره_شيرخاني

حوصله ها كم شده، مردم وقت و رغبتي براي مطالعه ندارند، براي ترغيب بيشتر مردم به مطالعه كتابهاي صوتي رونق گرفته و مطالعه هم فست فودي شده است.
چند وقت پيش، تبليغ كتاب صوتي كه از تلويزيون پخش شد،دخترجان پرسيد:(مامان،كتاب صوتي چيه؟)
(برايش توضيح دادم، متن كتاب توسط گوينده خوانده ميشود و بقيه گوش ميدهند).
دختر جان كتاب دختر شينا را يكبار به طور كامل خوانده بود.
مدام اصرار ميكرد، كه من هم آن را مطالعه كنم، ولي من كتاب ديگري در دست داشتم و دلم نميخواست، رهايش كنم.
دو سه روز پيش، دوباره به سراغم آمد، (مامان بيا اين كتاب رو بخوون). نميخواستم دل كوچكش را بشكنم.
فكري به ذهنم رسيد وبه او پيشنهاد دادم:( اگر ميخواهي، تو برايم بخوان و من گوش ميدهم).
با ذوق و شوق روي صندلي نشست و داستان را آغاز كرد. الان چند روزي است، كه او ميخواند و من هم با جان و دل گوش ميدهم.
با ذوق قدم جان(شخصيت داستان) ذوق ميكند، لحن صدايش را با اتفاقات داستان بالا و پايين ميبرد.
دخترم، من شنيدن صداي زيبايت را به صداي همه ي گويندگان كتابهاي صوتي ترجيح ميدهم. تو بخوان و آرامش را به جان و گوش هايم ببخش.
دخترم، آنقدر بزرگ شده اي وكتاب خوانده اي كه كتابهاي رده ي سني خودت را بچه بازي ميداني. من و تو در رقابتيم، براي خواندن اين كتاب و آن كتاب و يا خريد اين كتاب يا آن كتاب.
مادر جان، بخوان،كه هر چه بخواني و بداني كم است.

به قلم:#بهاره_شيرخاني

وارد ميوه فروشي شدم. چند سيب و خيار و… را داخل كيسه اي ريختم. رد نگاه متعجب بانوان ديگري را كه در مغازه بودند، پشت سرم حس كردم. شايد ته دلشان براي من غصه هم ميخوردند. (حق با آنها بود، اگر نگاهي به كيسه هاي پر و پيمانشان ميكردي،دلت برايم ميسوخت).
اما اصلاً غصه نخور، روش من اين است كه هرچند روز به خريد ميروم و مقداري كم از انواع ميوه برميدارم.
اينطوري هم صرفه اقتصادي دارد وهم تنوعي از ميوه هارا داريم.به سلامتي جسمي هم فكر ميكنم، همين رفت وآمد ها خودش نوعي ورزش محسوب ميشود و مانع يكجا نشيني است.
دور ريز و خرابي ميوه را هم نداريم.بعد از شستن ميوه ها، در كاسه اي آب،گلدانها هم سيراب ميشوند. گاهي اوقات براي ميهماني هم ميشود، با خرد كردن همين مقدار از ميوه و
اندكي خلاقيت، به خوبي از ايشان پذيرايي كرد.
كدبانو اسراف نميكند.
#روز_نوشت
به قلم: #بهاره_شيرخاني
#كدبانو_اسراف_نميكند.

هاسپيتال،.شفاخانه،بيمارستان
و چندين اسم ديگر كه من نميدانم.
دندان 6سمت چپ فك بالا اين مرواريد كوچك چندين روز است،
كه دمار از روز گارم در آورده و خواب و خوراك ندارم. از آنجايي كه رويم بسيارزياد است، درد را متحمل ميشوم، اما مسكن نميخورم.
همين الان هم كه دارم مينويسم، از رو نرفته و همچنان در پي آزار من است.
در همين يك هفته دو بار پاي مباركمان را به دندانپزشكي باز كرده و به جيب همسر جان فشار مبرمي وارد نموده است.
است را غليظ بخوانيد لطفاً.
مني كه از آمپول و سوزن متنفرهستم، در اين مدت هفت ، هشت باري توسط آمپولي نه چندان محترم پذيرايي شدم. يادم باشد تا تلافي كنم.
واي و امان از مته ي دندان كه صدايش تمام وجودت را فرا ميگيرد. طعم تلخ موادي كه استفاده ميكنند را هم نمي گويم.
اثر ترزيق بي حسي، شكل و شمايلم را يك وري و داغون كرده بود، مثل سكته اي ها كه يك طرف صورتشان لمس ميشود.
خدا روشكر فعلاً كار ريشه ي دندانم تمام شد و من با اين قيافه راهي خانه شدم. تا زمان انجام باقي مراحل برسد.
خانم دكتري خوش برخورد و صبور كه در برابر داد و فرياد و اشك هايم فقط سكوت ميكرد و دلداري مي داد، خدا جزاي خيرش بدهد.
به خانه كه رسيدم باب نصيحتم باز شد و گفتم:(دختر جان مداوم مسواك بزن، چنين كن، چنان كن، تا دچار درد نشوي).
دختر جان هم نه گذاشت و نه برداشت فرمود:(خودت هم مسواك ميزدي ها)
و من در افق محو شدم و هنوز هم محو هستم و باب نصيحت را كلاً بستم.
نعمت سلامتي برايمان هميشه بمان. موجوداتي عجيب هستيم، كه تا درد نباشد، قدرت را نميدانيم. اصلاً خوشبختي يعني از كنار بيمارستان و مطب و دارو خانه عبور كني و بدنت سالم باشد.
اللهم اشف مرضانا… .
به قلم:#بهاره_شيرخاني