همه چیز همین‌جاست

روز موعود فرارسید. 10 روز قبل از اربعین حسینی، از کرج به سمت مرز مهران راه افتادیم. سال اول با ماشین شخصی و سال دوم با اتوبوس به مرز رفتیم. مسیر و رفت و آمدها بدون هیچ مشکلی بود. نزدیک مرز به خاطر پارکینگ ها ترافیک ایجاد شده بود اما باز با این حال سخت نبود. شب را در مرز مهران چادر زدیم ک استراحت کردیم. آب و هوای آنجا بعد از نماز مغرب خنک می‌شود. اگر کودک همراهتان است لباس گرم دم دستتان باشد.
صبح زود بعد نماز به سمت گیت‌های بازرسی راه افتادیم. از همان میدان اصلی اتوبوس‌هایی تعبیه شده است تا زوار را به سمت ورودی هدایت کنند. هزینه اتوبوس رایگان نیست و باید کرایه پرداخت کنید. تا جایی که در یادم است 2 سال پیش 1500 یا 2000 تومان نفری کرایه دادیم. این مسیر تنها اتوبوس اجازه رفت و آمد دارد.
در مرز، تعداد زیادی موکب وجود داشت که از زائران پذیرایی می‌کردند. ازدحام و جمعیت قابل کنترل بود و اصلا من و همراهانم، با اینکه کودک همراه خود داشتیم نه با نامحرمی برخورد کردیم و نه در صف‌های طولانی ایستادیم. همه مسیر با داربست جدا شده و به راحتی قابل حرکت است. فقط محافظان و ماموران به ترتیب مردم را هدایت می‌کنند.
قبل از رسیدن به گیت‌های اصلی عراق، گذرنامه‌ها چندباری چک می‌شود. گذرنامه‌ی هرکس باید دست خودش باشد.
بعد از گذاشتن از گیت‌های بازرسی عراق و خوردن مهر ورود به عراق، یک چند متری تا گاراژِ ماشین‌ها باید پیاده‌روی کرد. در گاراژ، ون و اتومبیل‌های مختلفی، به تعداد زیادی موجود است. ماشین برای نجف، کاظمبن، سامرا و حتی کربلا. قیمت هرکدام نسبت به مسافت متفاوت است.
ما خودمان همیشه قبل از ورود به نجف به کاظمین می‌رویم. همانجا یک ون کرایه کردیم و به سمت کاظمین حرکت کردیم حدود 5 تا 7 ساعت در راه بودیم. در بغداد و اطراف حرم کاظمین ترافیک بود. و مجبور شدیم چند متری پیاده‌روی کنیم. در تمام مسیر موکب‌های مختلفی وجود دارد و از میهمانان پذیرایی می‌کنند.

ادامه دارد…
قسمت چهار


به قلم: سیده مهتا میراحمدی

پ ن عکس: این موکب در مسیر کاظمین بود. موکب حضرت ام البنین. بسیار مهمان‌نواز بودند. غذا رو خوردیم و برگشتیم توی ماشین. اقایی که دعوت میکرد و به زوار خوشامد می‌گفت‌ اصرار داشت ما چند ساعتی بمونیم و استراحت کنیم. توی موکب زن‌ها همه امور رو رسیدگی می‌کردند. و موکب در رفت و آمد زوار بود. اصلا خلوت نمیشد. گروه به گروه زوار مس امدند و پذیرایی میکردند. پای دخترم هم توی عکس دیدید؟؟

برای انتخاب کوله پشتی، دقت کنید بند کوله مناسب باشد و شانه‌هایتان را اذیت نکند. هرچقدر کوله سبک‌تر باشد، شما آسوده‌تر هستید‌.
حالا چه وسایل‌هایی در کوله مورد نیاز است؟ برای کسانی که مجرد هستند و یا بدون بچه قصد سفر دارند توصیه می‌کنم فقط وسایل خیلی ضروری همراه خود ببرند.
1-مسواک 2-شارژر 3- یک دست لباس سبک 4- نخ و سوزن 5-صابون. سعی کنید تا حد امکان بار اضافی همراه خود نبرید. زیرا در کربلا باید قبل ورود به حرم از روز اول، وسایل‌هایتان را به امانات تحویل بدهید. لازم به ذکر است که در حرم امام حسین و حضرت ابالفضل اجازه بردن کوله پشتی را به حرم و رواق‌ها ندارید. فقط می‌توانید یک کیسه کوچک همراه خود به داخل ببرید. البته باز قطعی نمی‌توان گفت. گاهی خدام اجازه می‌دهند و گاهی اجازه نمی‌دهند. برای کسانی که کودک دارند کیسه‌هایشان به صورت دقیق بازرسی می‌شود، اما باز با این حال وسایل اضافی نبرید. به کمی خوراکی خشک، پوشک و لباس و یک اسباب بازی کوچک بسنده کنید.

کسانی که کودک همراه خود دارند، من با تجربه ای که دارم این وسایل را پیشنهاد می‌کنم.
1- فلاکس کوچک
2- پوشک ” خیابان روبه روی حرم امام حسین علیه‌السلام یک داروخانه بزرگ دارد، اما با این تورم و گرانی، حتما قیمت پوشک در عراق بالا باشد”
3- چند دست لباس برای کودک+لباس گرم “سعی کنید لباس و شلوارهای کودکتان را در کیسه های کوچک دسته بندی کنید تا در صورت تعویض و برداشتن لباس‌ها از کیفتان بقیه وسایل به هم ریخته نشود.”
4-کیسه فریزر. 5-دستمال کاغذی 6-صابون 7-شیشه‌ شیر
8- یک اسباب بازی کوچک و یا عروسک که باطری نداشته باشد.
9- یک دفتر نقاشی و مداد ” در حرم، و یا در بین مسیر و موکب‌ها، بهترین سرگرمی برای کودکان نقاشی ست وقتی خسته هستید و کودکتان تازه روی خوش نشان داده است و دنبال بازیگوشی است دفتر نقاشی کمک حالتان است”
10- سرلاک و یک قاشق وکاسه کوچک برای مواقعی که خوراکی دردسترس نداشتید.
11-پتوی سبک “بعد از نماز صبح تا ساعت 9 هوا کمی خنک است. شب‌ها هم همینطور. البته داخل رواق‌های حرم امام حسین و حضرت ابالفضل همیشه خنک است.به دلیل حجم بالای زوار همیشه در 24 ساعت شبانه روز کولرهای حرم روشن است. “
برای کسانی که کودک به همراه دارند قطعا کوله پشتی‌شان سنگین خواهد بود، اما چون کالسکه همراه خود دارید و کوله را روی کالسکه حمل می‌کنید سختی خاصی ندارید.

خودتان را قبل سفر آماده کنید. با بچه سفر کردن شاید سخت باشد، اما می‌توان‌سختی را کم کرد. طوری که نه کودک اذیت شود نه مادر.

ادامه دارد
پ ن: دوستان اگر سوال و یا نکته خاصی دارید زیر این پست کامنت بگذارید. 

قسمت سوم

✍به قلم: سیده مهتا میراحمدی

دفترچه ای تهیه کردم و وسایل مورد نیاز را یادداشت کردم. اولین چیزی که یادداشت کردم یک کالسکه بود. سال اولی که قصد سفر داشتم تجربه‌ام کمتر بود و یک کالسکه کوچک تهیه کردم تا در پیاده روی دست و پایم را نگیرد. اما در هنگام پیاده روی، آنچه که حدس میزدم اشتباه از آب در آمد و کالسکه کوچک در راه اذیتم کرد. پس یک کالسکه معمولی و راحت با خودتان ببرید. من در سفر دومم کالسکه را از نجف اطراف قبرستان وادی السلام تهیه کردم.
دومین چیز، برای کسانی که کودک همراه خود دارند یک فلاکس کوچک است که اگر کودک گرسنه‌اش شد و به خوراکی دسترسی نداشتید، برایش سرلاک درست کنید.
سومین چیز، یک کوله پشتی مناسب است. تا حد امکان کوله‌تان را سنگین نکنید، زیرا در هنگام پیاده روی، کوله پشتی سنگین، شما را از پا در می آورد و هل دادن کالسکه در مسیرهای طولانی و حتی بدون یک مرد شمارا خسته می‌کند.
همراهان من، مادر، خواهر و برادرم بودند. مسئولیت همه چیز، در هرزمان، با خودم بود و فقط در زمان خستگی برادر و خواهرم کمکم می‌کردند. سعی کنید در این سفر خودتان را از لحاظ روحی قوی کنید تا خستگی، لذت سفرتان را کم نکند.

ادامه دارد…

پ ن: کالسکه سمت راست همان کالسکه کوچکی است که سال اول برای دخترم تهیه کردم. همه چیزش خوب بود جز دسته کوتاهش و 3 چرخه بودنش. همه توی راه از فسقلی بودن کالسکه و دخترم خوششان می امد و عکس می گرفتند. در عکس سمت راست دخترم 9ماهه و در سمت چپ دخترم 1 سال و 9ماهه است.

قسمت دوم

✍به قلم: سیده مهتا میراحمدی

سوم محرم بود، سفره‌ی روضه‌ی خانگی مادرم پهن بود و مداح روضه می‌خواند. دلم که شکست، نذر کردم. حضرت رقیه را واسطه کردم، تا برات کربلایم را از پدر بزرگوارش بگیرد. می‌گویند دستانش کوچک است، اما گره‌های بزرگ را باز می‌کند. برای من هم، همین شد یک هفته بعد، ورق برگشت.
تنها گامِ سختِ این سفر، رضایت همسرم بود، به آقا متوسل شدم و رضایت همسرم را از ایشان خواستم.
در وهله‌ی اول و دوم با مخالفت همسرم روبه‌رو شدم. تعجب نکردم، می‌دانستم راضی کردنش کار سختی‌ است. خسته نشدم، امیدم به خدا بود. چند روزی گذشت. بار سوم شد و باز دوباره از همسرم اجازه سفر خواستم. انگار معجزه شده بود، همسرم این‌بار دیگر با رضایت کامل اجازه سفر من و دخترم را داد و این شد که ما هم خودمان را آماده سفر کردیم.
اولین گام سفرم را خودِ امام حسین علیه‌السلام درست کرد. حالا باید خودم برای ادامه‌ی راه تلاش می‌کردم.
قدمِ اول مراجعه به دفتر پلیس10+ بود، تا گذرنامه‌هایمان را بگیرم. دیگر مثل قبل نمی‌توانستم اسم و عکس دخترم را در گذرنامه خود بزنم. باید برای دخترم هم گذرنامه جداگانه می‌گرفتم. در کل هزینه‌یِ گرفتنِ هر گذرنامه 180 تومان شد و یک هفته بعد به دستم رسید. قدمِ دوم گرفتن ویزا بود که آن هم 10 روزه درست شد.
قدم‌ سوم هم ثبت اسامی در سامانه سماح بود تا به مشکل برنخوریم. امسال به دلیل توافقات ایران و عراق دیگر نیاز به گرفتن روادید نیست ،فقط لازم است در سامانه سماح ثبت‌نام کنید.

حالا برای بستن کوله‌بار سفر باید از تجربه‌های دوستانم استفاده می‌کردم. چند نفر از دوستان حوزوی‌ام، چندسالی بود که با بچه‌های شیرخواره‌شان به کربلا رفته بودند. فرصت خوبی بود، تا اطلاعات کافی را از آن‌ها بگیرم و سختی راه را با تجربه‌هایشان کم کنم.

ادامه دارد. شما هم از تجربه های سفرتان در اربعین بنویسید

بعد از سالها انتظار بالاخره من هم به آرزویم رسیدم. باورم نمی‌شد، انگار هنوز خواب می‌دیدم، اما نه! این‌بار با چشمانم، نظاره‌گرِ گنبد زیبایِ ارباب شده‌ام. سر دخترکم به روی‌شانه‌ام است و با چشمانش جمعیت را دنبال می‌کند. با نفسی که می‌کشم، یک‌باره خستگی 3روز پیاده‌روی، از تنم رخت بر می‌بندد و به جایش شوق زیارت در چشمانم حلقه می‌زند.
چه کسی فکرش را می‌کرد که بتوانم‌ همسرم را راضی کنم وهمراه با دختر 9ماه‌ام، اربعین به کربلا برویم؟ حتی نمی‌دانم سختی‌های راه را چطور توانستم با جان و دل بخرم؟ هر چه که بود، جز شیرینی برایم نبود. نه تنها من، بلکه همراهانم، همین عقیده‌ را داشتند.
چشمانم را می‌بندم، به جرقه‌ی اولی که در سرم زده شد، فکر می‌کنم. چطور شد که آقا برات کربلای من و دخترم را امضا کرد؟
می‌خواهیم در کنار هم، از تجربه‌های شخصی خود در سفر اربعین بنویسیم و بگوییم؛ می‌شود اربعین بانوان و کودکان هم به این راهپیمایی عظیم حسینی بپیوندند. پس بشتابید و از تجربه‌های با ارزشتان برایمان بنویسید و در شبکه با هشتگ #تجربه‌_نگاری_اربعین منتشر کنید.
گاهی بیان یک نکته‌ی کوچک، شوق زیارت را در دل یک نفر می‌اندازد.*

این‌بار کتاب 100 صفحه‌ای را در دست گرفتم که دلم از این رو به آن رو شد. کتاب شخصیتِ دختر جوانی را روایت می‌کند که همیشه در تلاش بود تا بهترین‌هارا برای خودش رقم بزند.
کتاب راضِ بابا خاطراتی از شهیده راضیه کشاورز را روایت می‌کند.
در این کتاب خاطرات از زبان چند نفر بازگو شده است و خاطرات در گذشته و حال در رفت و آمد است. این کتاب بسیار گیراست و خواندش احساسات را برمی‌انگیزد.
راضیه دختر پاک و معصومی که 16ساله بود، اما بزرگ‌ترین اتفاق زندگی‌اش را در همان 16سالگی‌اش تجربه کرد. طوری که اگر زندگی قبل از شهادتش را با الانش در یک ترازو می‌گذاشتند با هم برابری می‌کرد. همه‌ی کارهایش بوی خدا می‌داد. نسبت به هم‌کلاسی‌هایش احساس مسئولیت می‌کرد. علاقه‌ی زیادی داشت تا اسمش در قرعه‌کشی سفر حج، از طرف مدرسه دربیاید، اما در لحظات آخر اسم دوستش را هم در قرعه‌کشی می‌اندازد و از خدا می‌خواهد تا دوستش را بطلبد و به مکه برود و زندگی‌اش، بوی خدا را به خود بگیرد. و همان‌گونه‌ هم می‌شود.
راضیه کشاورز در سال 87 در کانون رهپویان وصال، حسینیه‌ی سید‌الشهدا شیراز به شهادت رسید.

این کتاب ارزش خواندن دارد مخصوصا برای دختران.

راضیه جان برایم افتخاری بود که با تو اشنا شدم. برایم دعا کن.

کتاب راضِ بابا
نویسنده:طاهره کوه‌کن
ناشر: نشر شهید کاظمی
قیمت: 12هزارتومان