همه چیز همین‌جاست

زندگی گاهی مثل چرخش فرفره‌‌ است. بعضی اوقات روی دور تند و بعضی اوقات هم روی دور کند است.
زندگی شما روی کدام دور است؟ تند یا کند؟
اغلب خوشی‌ها، مثل یک چشم بر هم‌زدن تمام می‌شود و خاطرات لذت‌بخشش در پس ذهن‌مان می‌ماند. اما برعکس، روزهای سخت زندگی، لحظه‌به‌لحظه‌اش چنگ می‌اندازد به گوشه‌ ذهن‌مان و مدام زور می‌زند تا به ما بفهماند که مثل کنه‌ای سرجایش چسبیده، تا ناامیدی را به روح لطیف‌تر از برگ گلمان بدمد.
این روزها. یا بهتر است بگویم این روزهای کرونایی‌، همین سختی‌های زندگی‌ست. این ما هستیم که باید مقابلش بایستیم. یاد خدا را فراموش نکنیم و به ریسمانش چنگ بزنیم. « وَهُوَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ »
روزهای قرنطینه باعث شده بیشتر فکر کنم. بیشتر مطالعه کنم، بیشتر به همه‌ چیز و همه کس دقت کنم.
هر روز موقع خواندن دعای هفت صحیفه‌ی سجادیه، ریشه‌ی امید در جسم و روحم متولد می‌شود. چقدر زیبا در فراضی از این دعا آمده که: « وَ افْتَحْ لِی یَا رَبّ بَابَ الْفَرَجِ بِطَوْلِکَ، وَ اکْسِرْ عَنّی سُلْطَانَ الْهَمّ بِحَوْلِکَ،
الها در آسایش را به رویم باز کن،و به قدرتت صولت سلطان غم را در میدان حیات من
بشکن»


پ ن: برای خرید اجباری به فروشگاه رفته بودم، مرد جوانی جنس‌هایش را رو‌به‌روی فروشگاه پهن کرده بود. بساطش جمع و جور بود اما دلش به وسعت دریا بی انتها بود. دو تا فرفره برای بچه‌ها خریدم و دعا کردم بقیه هم از او‌خرید کنند.


به قلم: سیده مهتا میراحمدی
99/1/16

دفترچه‌ی خاطراتش از اتفاقاتی که این روزها آزرده خاطرش کرده پر شده است. کلافه دفترش را گوشه‌ای‌‌‌ پرت می‌کند و بی‌اختیار به صفحه تبلتش که عکس مادرش را ‌پس‌زمینه‌اش گذاشته نگاه می‌کند. ساعت از پنج گذشته. صدای جیغ و داد پسر همسایه را می‌شنود که به پدرش می‌گوید:« بابا توپم رو یادت نره‌ بیاریا تو راه می‌خوام باهاش بازی کنم»
این‌روزها مهمان ناخوانده عزیزجان شده است. دو هفته‌ای می‌شود که مادر را ندیده و در حد چند دقیقه‌ حال و احوال با او صحبت کرده است.
به مادرش قول‌ داده که قوی باشد و هر حرفی را که در دلش سنگینی می‌کند توی دفترچه‌اش برای خدا بنویسد. «خدایا امروز که با مادرم صحبت کردم صداش از روزهای دیگه خسته‌تربود. فکر کنم بیمارستان شلوغ بوده و کارش زیاد شده. خدایا مگه همه نمیگن که تو خونه بمونیم، تا ویروس کرونا شرش کم بشه، پس چرا همسایه عزیز جون اینا داشتن می‌‌رفتن مسافرت؟ پس من مادرم رو کی میتونم ببینم؟؟ خیلی دلم براش تنگ شده دلم می‌خواد برم خونه خودمون و باز کنار مامانم باشم اخه خداجون من مامانم رو خیلی دوست دارم اون یه قهرمانه. خدایا مراقب مامان قهرمانم باش.»

,✍?به قلم: سیده مهتا میراحمدی

شبی که ماه کامل شد، این روزها، روی پرده‌ی سینما در حال اکران است. وقتی که اسم این فیلم را برای اولین‌بار شنیدم؛ ذهنم به سمت داستان خاصی نرفت. با دیدن مراسم اختتامیه‌ی جشنواره‌ی فیلم فجر، تازه با این فیلم آشنا شدم و فهمیدم داستانی بسیار متفاوت دارد. بعد از مدت‌ها برای دیدن فیلمی با یک داستان واقعی، راهی سینما شدم.
فیلم شبی که ماه کامل شد؛ روایتی از یک زندگی واقعی است. دختری به نام فائزه، که پسری بلوچ، به نام عبد‌الحمید، عاشقش می‌شود و با هم‌ ازدواج‌ می‌کنند. مادر فائزه به‌ خاطر وابستگی به دخترش شرط می‌کند که باید در تهران زندگی کنند. بعد از به دنیا آمدن پسرشان برای چشم روشنی به زاهدان می‌روند. بعد از این ماجرا، کم‌کم سرنوشت فائزه تغییر می‌کند. فائزه رفته‌رفته؛ از کارهای خانواده‌ی همسرش، مخصوصا برادر شوهرش عبدالمجید باخبر می‌شود.
نمی‌خواهم از گروهک تروریستی و تکفیری جندالله یا عبدالمالک ریگی چیزی بنویسم؛ می‌خواهم اولین حسی که بعد از اتمام فیلم داشتم را بازگو کنم.
فیلم در اوج تمام می‌شود. غرقِ حس انتقام بودم از خشونت‌های ناروایی که به مردم بی گناه وارد شده بود و افکار جاهلانه‌ای که با کشتن زن و مادری بی‌پناه، خود را جندالله می‌نامیدند. بغضم را قورت دادم، درحالی که شیشه‌ی ماشین را پایین می‌کشیدم و باد توی صورتم می‌خورد، به خدا گفتم:«خدایا تو که می‌دونستی فائزه چه آینده‌ای داره چرا بهش بچه دادی؟؟»
این حرف شاید بی منطق بود، اما خب راستش را بخواهی، دلم برای مادری که یک ثانیه هم از فرزندش دور شود ریش‌ریش می‌شود، حالا چه برسد به این مادر و سرنوشتش.
تمام صحنه‌های این فیلم یک طرف، حس مادرانه‌ی یک زن، در نیمه‌ی دوم فیلم، تمام حواسم را درگیر خودش کرده بود.
فائزه از هیچ چیز خبر نداشت، فکرش را هم نمی‌کرد که کار خانواده همسرش از قاچاق اسلحه‌ هم گذشته باشد. در آخر مجبور شد که به خاطر حفظ جانش به پاکستان برود؛ همه‌ی حوادث را با جان و دلش خرید تا فرزندانش در آرامش باشند و زندگی آرامی داشته باشند.
مادر بودن گاهی دشوار است، گاهی بین دوراهی خودت و فرزندانت گیر می‌کنی، سعی می‌کنی همه چیز را بدون دردسر حفظ کنی.
حمید پر از جهل بود، حرف‌های برادرش عبد‌المجید که حالا به قول خودشان امیر عبدالمالک بود تا عمق جانش نفوذ کرده بود؛ عاشق بود، اما این جهلش، سرش را به باد داد. پسرش را از فائزه دور کرد و فائزه با دوقلو‌هایی که در شکم داشت، 9 ماه تنها در خانه حبس شد. فائزه فقط یک مادر بود؛ توپ و تفنگ کجا، مادر کجا؟؟
چه پدران و مادرانی، بی‌دلیل به دست تکفیری‌ها و جاهلانی همچون عبدالمالک ریگی کشته شدند؛ گناهی نداشتند جز اینکه، به دست جاهلانی افتادند که خودشان را سرباز خدا می‌دانستند. این جاهلان کم نیستند؛ خدا همه‌ی مارا از شرشان نجات دهد.
روح همه‌ی آن‌هایی که به دست این گرگ‌صفت‌ها به شهادت رسیدند شاد.

پیشنهاد می‌کنم حتما این فیلم را ببینید.
قیمت بلیط 20هزار تومان.

به قلم: سیده مهتا میراحمدی

حسین‌های زمان را می‌شناسید؟!
حسین‌های زمان همان‌ انسان‌های شریفی هستند که تا فهمیدند حرم دختر امیرالمومنین در خطر است، خون در رگ‌های غیرت‌شان به جوش آمد و راهی سوریه شدند. چشم بچرخانی، در میان‌شان از هر قشری می‌بینی؛ پدر خانواده، فرمانده‌ی گردان، پسر یکی‌یک‌ دانه‌ی مادر و تنها حامی یک زن.
به خانواده‌شان تعلق خاطر داشتند، اما وقتی ندای « هل من ناصر ینصرنی » را شنیدند؛ هرکجای این دنیا بودند، دستانشان را بالا آوردند و با تمام قوا، لبیک گفتند. راهی سرزمین عشق شدند، تا به مسلمانان کشوری دیگر یاری برسانند. گویا خداوند مسیر « الی النور » را مقابل چشمان آنها و خانواده‌هایشان گذاشته بود. امثال این بزرگ‌مردان را باید حسین‌های زمان نامید. همان‌گونه که امام حسین علیه‌السلام 1379 سال پیش برای دفاع از اسلام، قیام کرد و هر چه داشت را پیش‌کِش اسلام کرد و تا آخرین قطره خون پای ایمان و اعتقادش ایستاد.
امروز سال‌روز تولد یکی از همان حسین‌هاست که جانش را فدای اسلام کرده. چند ماهی‌ هست که با این شهید آشنا شده‌ام. قاب عکسش، انرژی مثبتی در خانه‌مان گسترانده است. انگار هاله‌ای از نور را در آن گوشه‌‌ی خانه می‌بینیم. گویا در دنیای دیگری سِیر می‌کنیم.
شهید مهدی ایمانی متولد 62/3/8 در شهر قم است. این شهید بزرگوار در تاریخ 96/9/21 در منطقه دیرالزور به شهادت رسید. 14 سال خادم حرم حضرت معصومه سلام الله علیها بودند. و امروز، این خادم و مدافع سرافراز حرم، در گوشه ای از حرم قم و در صحن امام رضا، در خانه ابدی خود آرمیده است. از این شهید بزرگوار سه فرزند به یادگار مانده است. به وجود این نازدانه‌ها افتخار ‌می‌کنیم. خداوند پشت و پناه‌شان باشد، ان شاء الله.
در صحیفه سجادیه دعای 27 فراز 10 این چنین آمده است:
اللّهُمّ وَ أَیّمَا مُسْلِمٍ خَلَفَ غَازِیاً أَوْ مُرَابِطاً فِی دَارِهِ، أَوْ تَعَهّدَ خَالِفِیهِ فِی غَیْبَتِهِ، أَوْ أَعَانَهُ بِطَائِفَهٍ مِنْ مَالِهِ، أَوْ أَمَدّهُ بِعِتَادٍ، أَوْ شَحَذَهُ عَلَى جِهَادٍ، أَوْ أَتْبَعَهُ فِی وَجْهِهِ دَعْوَهً، أَوْ رَعَى لَهُ مِنْ وَرَائِهِ حُرْمَهً، فَ‏آجِرْ لَهُ مِثْلَ أَجْرِهِ وَزْناً بِوَزْنٍ وَ مِثْلًا بِمِثْلٍ،
وَ عَوّضْهُ مِنْ فِعْلِهِ عِوَضاً حَاضِراً یَتَعَجّلُ بِهِ نَفْعَ مَا قَدّمَ وَ سُرُورَ مَا أَتَى بِهِ، إِلَى أَنْ یَنْتَهِیَ بِهِ الْوَقْتُ إِلَى مَا أَجْرَیْتَ لَهُ مِنْ فَضْلِکَ، وَ أَعْدَدْتَ لَهُ مِنْ کَرَامَتِکَ.

بارخدایا و هر مسلمانی به وقتی که جنگجو در میدان جنگ است و مرزدار به مرزداری مشغول است به امور خانه آنان رسیدگی کند، یا در نبود او به کفالت خانواده‌اش برخیزد، یا او را به قسمتی از مال خود یاری دهد، یا او را به سازوبرگ جنگ مدد رساند، یا همّت او را به نبرد با دشمن برانگیزد، یا در روی او دعای خیر کند، یا حرمتش را در نبود وی رعایت نماید، به او نیز اجر همان رزمنده را وزن به وزن، و مثل به مثل عنایت کن، و عمل او را پاداشی نقد ببخش که بدون درنگ سود کار خیری را که پیشاپیش فرستاده، و شادی خاطری که نتیجه کار اوست در همین دنیابه چنگ آورد، تا آنکه فرا رسد زمان آن فضل و پاداشی که بر او روا داشته‌ای، و کرامتی که برای او آماده ساخته‌ای.

به قلم: سیده مهتا میراحمدی

همین‌طور که خودش را با بچه ها سرگرم کرده بود، یک‌دفعه به خودش تشر زد:« خانه‌داری یعنی چی پس؟» بعدش بدون معطلی پاسخ داد:« خانه‌داری یعنی کلفتی دیگه! »
چشمانم از حدقه بیرون زد و نگاه‌مان برای یک لحظه به هم خیره ماند. آن‌قدر جمله‌اش برایم سنگین بود که بعد از گذشت یک هفته، هنوز نتوانستم هضمش کنم. باورم نمی‌شود این حرف را یک زن 60 ساله زده باشد.
این یک هفته، مدام با خودم کلنجار رفتم که نه! خانه‌داری کلفتی نیست دختر جان، خانه‌داری یعنی این‌که با دستان خودت، مهر مادری و همسری را به جان عزیزانت تزریق کنی. رشدشان را با چشم ببینی و حَظ ببری، در‌حالی که خودت هم رشد می‌کنی. اخمشان، بداخلاقی‌هایشان، خستگی‌هایشان را با جان و دل، بخری و صبر و استقامتت را بالا ببری. یک لیوان آب که به دستشان می‌دهی برایت به اندازه یک سال عبادت، ثواب می‌نویسند. پس قطعا خانه‌داری، معنایش کلفتی نیست!

اما از حق نگذریم، هنوز که هنوز است بغضِ این کلمه مرا به تامل وا می‌دارد. چرا باید برخی این‌گونه شأن مادری و خانه‌داری‌مان را زیر سوال ببرند؟! چرا وقتی این همه احادیث از ائمه، درباره شأن زنان داریم؛ باز روی حرف‌های خودشان پا‌فشاری می‌کنند و جوان‌ها را از زندگی دلسرد.
هر دختری قبل اینکه به خانه بخت برود، خودش را ملکه‌ی خانه‌اش می‌داند؛ حتی اگر توی یک اتاقِ شش متری زندگی کند!

من که خود را دختر روز‌های سخت می‌دانم و برای خودم زندگی می‌کنم با شنیدن این حرف، تمام تنم یخ کرد و یکه خوردم. حالا که فکرش را می‌کنم، دلم برای فرزندانش می‌سوزد که از بچگی با این افکار رشد کرده‌اند و معلوم نیست کجا دودش به چشم‌شان برود.

حواسمان به خودمان و تربیت کردن‌مان باشد؛ فرزندان آینه‌ی پدر و مادرشان هستند!

پ‌ن؛ عکس تماما تولیدی‌ست با ایده دیوارنگاه ولیعصر.

به قلم: سیده مهتا میراحمدی