همه چیز همین‌جاست

#جهيزيه ى_من #حمايت_از_كالاى_ايرانى #توليد_ملى

روي سخنم با شماست خانم جان. حسابي گوش تيز كن چند ساليست در آشپزخانه همراه مني و چقدر عشوه ها داري كه من بايد به جان بخرم.اگر نرم و لطيف برخورد كنم توهم خيلي خانمانه هستي،واي از روزي كه سخت و خشن باشم دلت هزار تكه ميشود حالا بيا و جمعش كن. درست كه نامت براي خاور دور است وبرايم كلاس ميگذاري!ولي خب برادران هموطنم بهتر از تورا ميسازند و متاسفانه هنوز نتوانستند اين نام را تغيير دهند.خاطرات قديمي ما با چيني گل سرخي از چين و ماچين آمده رقم خورده است. من هم از اينها دارم اما دختركان را به پستو بردم و زرين خانم را در صدر قرار دادم كه مثل تو ناز نميكند. تازه رژيم لاغري هم گرفته و سبكتر از توست. محصول كارخانه هاي وطني كه پر از تنوع نقش و رنگ است.ميدانم حسوديت گل كرده ولي خب اشكالي ندارد بايد بسازي وطن دوستي مان را چه كنيم؟ تا پرچم ايران هميشه بالا بماند.

مجازستان ارتباطش هم واسطه دارد،تلفن عزيز و يا شايد لپ تاپ گرامي. گاهي همراهي ميكنند و به مقصود ميرسي و گاهي باتري ويا نت رو به پايان ميرود و تو را ترك ميكنند. براي اينكه زودتر برگردانيشان چه ناز ها بايد كشيد. به همين سادگي ساعات زيادي را محترمانه سركار رفتي و وقت گرانبها را به متاعي اندك فروختي.ظريفي ميگفت:حكايت ما با اين فضاي مجازي همانند بيماراني است كه به سرم وصلشان كرده اند.هرجا كه ميروند آن را به دنبال خود ميكشانند، لحظه اي آرامش ندارند و مشوش اند. فكرها مشغول ذكري مدام و بيهوده است. همراهي كه از رگ گردن قريب تر را فراموش كردند،تا باشد و ارتباطشان را اصلاح كند. اما در آبادي دل آشناي قريبيست كه بي هيچ شرط و واسطه اي حاضر ميشودو پاسخ ميدهد.كافيست بخوانيمش تا اجابت كندو آرامش را به دلها پاگشا نمايد.آري خداي جان فكر و ذكرمان را فرا ميگيرد.ساعات و زمان با او ارزشي غير قابل شمارش دارد و تماماً منفعت است. وَالْحَمْدُ للهِِ الَّذي اُناديهِ كُلَّما شِئْتُ لِحاجَتي، و سپاس خداي را كه هرگاه خواهم براي رفع حاجتم صدايش كنم، وَاَخْلوُ بِهِ حَيْثُ شِئْتُ لِسِرِّي بِغَيْرِ شَفيـع فَيَقْضي لي حاجَتي، و هرجا كه خواهم براي رازونياز با او بي‏پرده‏ خلوت كنم و او حاجتم را برآورد،

چلچراغ نور چه تعبير زيبايي كه براي عنوان نمايشگاه قرآن انتخاب شده است. مصلي گرچه هنوز كارها دارد تاكامل شودامانقطه عطفي است براي جمع شدن وحضور آدمهايي از جنس نور،دغدغه مند،پاي كار… جمعيتي در تلاش براي احياي قرآن مهجور مانده اند.چنين محفلي با حضور خواهران حافظ حجاب زهرايي پررنگ ميشود. اميدوارمان ميكندكه ماهستيم و هنوز هم به جاي خود حاضر ميشويم. من از شهرم سمنان سختي راه را به جان ميخرم تا حداقل سوي چراغي هم از اين چلچراغ براي يكسالم ذخيره كنم، تلاش ميكنم حتماً حاضر شوم تا تجديد قوا كنم. همين سفره هاي افطاري دم دستي مردم، ذوق وهيجان كودكان ،نواي خوش قاريان كه فضا را پركرده ،صفاو معنويت مارابس. حالانوبت رسيد به خوراكي دلخواه دخترجانمان بعد از پياده روي با زبان روزه كه باحسن ختام سفرهاي تهرانمان طبق معمول با بستني (منصور.خيابان حافظ طعمي خاطره انگيز )تلاقي يافت. سر آخر هم با كوله باري پر راهي شهرمان شديم.

#روز_نوشت#به_قلم_خودم
درست روزی که برنامه های فشرده داری و باید بیرون از خانه باشی،گرما طاقت فرساست و احساس تشنگی چند برابر میشود.امید داری که برسی به خانه و دست رویی بشویی تا خنک شوی، همین که وارد میشوی لباس از تن بر میکنی به سراغ شیر آب میروی تابازش کنی گرمای هوا را به خنکا تبدیل کنی وغذایی آماده کنی تا افطار برسد همین جاست که نامید میشوی،دریغ ازقطره آبی که بچکد.
ای وای بدتر از این مگر میشود،چرا خبر ندادند؟؟تا تدبیری کنی.
از همسایه پایینی میپرسی آنها قطعی آب ندارند.تازه آگاه میشوی که قطعی از مرکز نیست.
دوساعت دیگر هنوز تا افطار مانده شیر را باز میگذاری تا اگر آب رسید خبر شوی.
ساعتی گذشت انگار حالا حالاها نمی آید.تشنگی و گرما بی تابم کرده انگار عقربه ها سنگین شده اند.باز هم گذشت تا ساعاتی بعد از افطار آب رسید.از خوشحالی بال در آوردم.
آخر چرا بی توجهی؟؟ما که درک میکنیم بی آبی سخت است.بی مهابا هدر میدهیم بعد به جان زمین میافتیم، امان از این پمپ ها که مثل قارچ خودرو همه جاهستندو شیره جان چاه ها را می کشند.
باور کنید آب هست ولی کم است.

#به_قلم_خودم
هر در داستانی دارد.
راهی برای ورود به بنا و خانه ست،
درهایی پر از خاطره
درب آهنی، چوبی وغیره. دربی که هرروز جلویش آب و جارو شده، دربی که به گل و گیاه مزین شده،دربی رنگ و رو رفته و زنگار گرفته، دربی که همیشه بسته است، دری که همیشه باز است،دربی خاک گرفته،
سِّر درون صاحبخانه را فریاد میزند. چیزی که هرروز چندین بار باز و بسته میشودو بی توجه از کنارش میگذریم .جایی مهم میشود که کلید را فراموش یا گم کنیم و باید پشت در بمانیم.پشت در ماندن خیلی بد است و چقدر دیر میگذرد تا آشنایی برسد اما خلاصه راه عبور داریم.
ویا حتی درب ساختمانهای اداری که تا آشنایی ندهی تو را راه نمیدهند.
طوری دیگر بنگریم.
حالا اگر پشت در بهشت بمانی و درهای جهنم به رویت باز شود حتی نسیمی از بهشت هم به تو نمیخورد، یا نه همانی که پیامبر صل الله علیه و آله فرمود:انا مدینة العلم و علیٌ بابها.چطور ادعای مسلمانی کنیم اما راه ورود را قبول نکنیم.راهمان نمیدهند و مغموم میمانیم.هر آنچه که منتظر بمانیم افاقه نمیکند.
حق را بپذیریم.

بسم الله

#به_قلم_خودم

#بهترین_ماه_رمضان_من

چندسالی است که همسایه‌ای داریم که از نظر اقتصادی اوضاع زیاد مناسبی ندارند اما با این وصف خیلی چیزها را به شخصه از این خانواده یاد گرفته‌ام، با اینکه خودشان به زور اموراتشان را می‌گذرانند، اما همیشه به قول معروف “دستشان به خیر می‌رود"، اما ماجرای پارسال ماه رمضان دخترشان برای من تلنگری بود.

پارسال برای اولین بار قرار بود در مراسم ختم قرآن روزانه، یکی از قاریان مراسم باشم، روز دوم ماه مبارک به دختر همسایه که هم سن و سال خودم است ، پیشنهاد دادم همراه من بیاید، او نیز مانند کسی که از قبل منتظر این پیشنهاد باشد با کلی ذوق پذیرفت. صبح ها تا حدود ۱۲ اداره بود، بعد پیش من می‌آمد و در ختم قرآن اداره ما که حدود ۶ خانم بودیم شرکت می‌کرد و از آنجا به خانه بر‌می‌گشتیم و حدود ساعت ۱۶:۳۰ هر دو برای ختمی که با هم قرار گذاشته بودیم می‌رفتیم، اما چیزی که عجیب بود این بنده خدا اصرار داشت تمام مسیر رفت وبرگشت را پیاده بیاید، در صورت خنک بودن هوا می‌شد پای علاقه به پیاده روی گذاشت، اما ساعت ۲ و ۴ و نیم بعداز ظهر با آن گرمای طاقت فرسای پارسال برایم جای سوال شده بود.

بعد از دو-سه روز، یک روز بعد از ظهر دیدم که حال مناسبی ندارد ولی باز اصرار به برگشت پیاده دارد، با هم برگشتیم ولی با زور ذکر و صلوات خودم را نگه داشتم که روزه‌ام را نشکنم.

ظهر باز با آن حالش درخواست کرد که پیاده برگردیم، این بار کوتاه نیامدم، تا بالاخره فهمیدم برای تردد مشکل هزینه کرایه را دارد و در اداره هم نیروی افتخاری است و آخر ماه هزینه‌ای را به عنوان دهان شیرینی به او می‌دهند که تا نیمه ماه هم با قناعت می‌رسد، خانواده‌شان هم شخصیتی داشتند که اصلا مشکلاتشان را بروز نمی‌دادند، هر قدر سعی کردم سربسته راضیش کنم تا به جایی برای کمک معرفیشان کنم فایده‌ای نداشت، با خودم گفتم : “حالا که او قبول نمی‌کند از این امتیاز استفاده کند، تو که می توانی از امتیاز او استفاده کنی!!” از روز بعد همراه او شدم و تمام مسیرها را با هم پیاده می رفتیم ، اما تحمل آن شرایط برای من خیلی سخت بود و برخی روزها غسل‌های مستحبی بجا می‌آوردم که بدنم تا زمان افطار تاب بیاورد ولی او هر روز و هر روز این کارش شده بود بدون اینکه خم به ابرو بیاورد.”

با خودم گفتم:"روزه رمضان برای این است که حال اینطور افراد درک شود اما آیا واقعا درک می کنیم؟!افرادی که نه در ماه مبارک که بقیه سال هم تقریبا روزه هستند، اما ما آدم‌های امروزی که سفره سحر و افطارمان اینقدر خوش آب و رنگ است آیا حال چنین افرادی را درک می کنیم؟! بعید می دانم!! از چند ساعت مانده به افطار و شام به فکر سفره افطار هستیم و اینکه با چه تزیینی زیباترش کنیم!!

 آیا تا به حال به فکر سفره افطار همسایه هم بوده‌ایم؟! شاید حداکثر فکرمان زمان پخت نذری‌هایمان باشد که ظرفی هم برای آنان کنار می گذاریم…..

یا شاید هم برخی به همین حد هم بیاد نباشند….

نذری فقط سفره‌ای پهن کردن و طعام دادن نیست، گاهی یک دستگیری از یک خانواده ثوابی هزاران برابر سفره‌ای را دارد که در جمع میهمانانش کمتر نیازمندی به چشم می خورد

گاهی……”

#همنوا_با_ابوحمزه
هميشه شنيده ايم گريه پشت سر مسافر شگون ندارد.
اماسفر هميشه براي مسافرشيرين بوده،مامسافريم سفري كه تا به يادش ميافتيم اندوه وجودمان را فرا ميگيرد و اشكهايمان سرازير ميشود،شگون گريه ان شاالله به رحمت و غفران خدا ختم خواهد شد.
چقدر سخت است؟ كه براي استقبال خودمان
بايد تلاش كنيم تا مستقبلين خوبي به سراغمان بيايند.چقدر تفاوت است؟ كاش آنجا هم محبوبان با آغوشي باز به سراغمان بيايند.چقدرسوغات ساك سفرمان را پركرده تا دست خالي نمانيم كه با دست خالي خجالت زده خواهيم شد.خانه برخلاف دنيا چراغاني نشده و تاريك است.
چيزي براي پذيرايي جز تلخي و سردي خاك نداريم.
وچقدر سخت… .

عاشق پيدا كردن خاطرات گمشده توي سوراخ سمبه هاي كتاب هايم هستم، سرسجاده ام نشسته بودم، كتاب مفاتيح كوچكم را برداشتم تا دعاي ماه رمضان را بخوانم، صفحه هاي مفاتيح را ورق زدم چشمم به خط زيباي مادرم افتاد، صفحه اول كتاب نوشته بود:<<هديه به دختر عزيزم، رمضان ٨٦>> لبخندي گوشه صورتم نشست، ياد ماه رمضان آن روزها افتادم، وقتي كه هول هولكي افطاري ام را مي خوردم و دست داداش كوچولويم را مي گرفتم و به مسجد مي رفتيم، حالا دلم براي كودكي هايم خيلي تنگ شده، انگار تكه اي از قلبم را توي يك گوشه از مسجد جا گذاشته ام، وقتي به گل هاي خشك شده لاي كتاب نگاه مي كنم لحظه هايي را به ياد مي آورم كه با شوق و ذوق از روي كتاب سوره واقعه را حفظ مي كردم، اما اين روزها سعادت رفتن به مسجد را ندارم چون علي سه ماهه و زينب دو سال و سه ماهه شده است و مسيرمان دور از مسجد است اما با اين حال براي دخترك چادر گل گلي دوخته ام و شب ها بعد از افطار كنار هم نماز مي خوانيم ، حالا بعد از يازده سال با ديدن اين كتاب مفاتيح كوچك كه مادرم آخرين روز ماه رمضان سال ٨٦ به خاطر روزه گرفتن و مسجد رفتن هايم هديه داده بود، ياد بهترين لحظات زندگي ام افتادم، روز هايي كه راه زندگي ام را نشانم داد، كتابي كه من را به خدا نزديك تر كرد، چقدر دلم مي خواهد وقتي دخترك اولين روزه اش را گرفت من هم اورا به مسجد ببرم و اين كتاب يادگاري مادرم را به او بدهم.