همه چیز همین‌جاست

بچه که بودم بزرگترین عدد در نظرم تعداد انگشتان دست بود. مثلا وقتی یکی می‌پرسید:‹‹مامانت رو چندتا دوست داری؟›› کف دو دستم را با انگشتانی باز جلوی صورتش می‌گرفتم و خیال می‌کردم بزرگترین مقدار فقط همین اندازه است. بعدها انگشتان پا هم به آن مقداراضافه‌شد.

کلاس اول که بودم خواندن و نوشتن اعداد را پشت سرهم یاد گرفتم. حالا که از کودکی فاصله گرفتم، اعداد دور ‌‌و‌ برم مثل دانه‌های چرتکه بالا و پایین می‌روند. عمر، قیمت چیزهای مختلف، نمره و چندین چیز دیگر. باورم نمی‌شود آنقدر زود بگذرد.

حالا من سی‌ساله‌ هستم و سی‌سال یک پیمانه‌ی بزرگ از عمر است. عمر زندگی‌ام از تعداد انگشتان دست و پا بیشتر شده است و روز‌به‌روز بر آن افزوده می‌شود. باید به زندگی عمیق‌تر نگاه کنم. بیشتر قدر بدانم، بیشتر مهربان باشم.

سی سالگی هم به چشم بر هم زدنی مثل سالهای پیش می‌گذرد. روز و روزگاری که باید خودم آن را بسازم.

صبح سی سالگی بخیر.

شدت گرمای سر‌ظهر شهر تا زیر پوست می‌دود و به استخوان می‌رسد. آسفالت کف خیابان مثل دانه‌های تفتیده کف کفش و بعد پاها را می‌سوزاند.
ماشین‌ها یکی پس از دیگری مثل میگ‌میگ چنان با سرعت از کنارم می‌گذرند که رد لاستیک‌شان تن آسفالت را می‌خراشد، اما خبری از تاکسی زرد رنگ نیست.
این‌پا و آن‌پا می‌کنم تا مثلا کمی تغییر حالت داده باشم، بالاخره بعد از مدتی تاکسی زرد رنگی از دور به من نزدیک‌و نزدیک‌‌تر می‌شود و جلوی پایم ترمز می‌کند.
آدرس را که می‌گویم به نشانه‌ی تایید سری تکان می‌دهد، روی صندلی می‌نشینم و از پنجره به بیرون نگاهی می‌اندازم.
زندگی مردم حتی در این گرما جریان دارد و می‌گذرد. کارگرانی که عرق ریزان مشغول کارند تا لقمه نانی در بیاورند.
همین راننده‌ی تاکسی مجبور است با اندک پولی که از مسافر می‌گیرد ، تمام خیابان‌های اصلی و فرعی را بچرخد.
نزدیک میدان پیاده می‌شوم. با سرعت خودم را به کوچه و خانه می‌رسانم.
کلید انداخته و توی راه پله دکمه‌های مانتو و گیره‌ی روسری را باز می‌کنم تا زودتر تن خسته و گرما زده‌ام را به نسیم مصنوعی کولر بسپارم.
ضرب‌المثل معروف سواره از حال پیاده خبر ندارد، توی ذهنم می‌چرخد اما منِ‌ سواره دقیقا از حال پیاده‌ها باخبر هستم.

صدای قدم‌های دختر تابستان به گوش می‌رسد. طبیعت خود را آماده‌ی آمدنش کرده‌است. دامنی از سبزه‌زار، با زمینه‌ی سبز وگل‌های ریز قرمز و پیراهنی آبی به رنگ آسمان برایش دوخته‌اند. آبشار موهای پریشان و طلایی‌اش با شاخه‌های نسترن چه زیبا شدند. گوشواره‌هایی از آلبالو و گیلاس روی لاله‌ی گوشش نشسته است.گونه‌های گل‌انداخته و سرخش از حرارت آفتاب، چهره‌اش را نمکین‌تر کرده است. چشمانی درشت و مژه‌هایی بلند دارد که با شبنمی از قطرات باران آذین‌بندی شدند. خوشه‌های طلایی گندم، در دستانش نشان از برکت دارد. دهانش را که برای حرف زدن باز می‌کند بوی سیب گلاب فضا را معطر می‌کند.

دختری با این زیبایی‌ها در راه است و من فصل تولدم را با همه‌ی گرما، بلندی‌روز و کوتاهی شب‌هایش دوست دارم.

خوش آمدی نشانه‌ی خدا.

وَبَارَكَ فِيهَا وَقَدَّرَ فِيهَآ أَقْوَاتَهَا فِيٓ أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَوَآءً لِلسَّآئِلِين

رزق [روزی خوارانش‌] را در آن به مدت چهار دوره [بهار، تابستان، پاییز و زمستان‌] تقدیر كرد [آن هم‌] یكسان و به اندازه برای خواهندگان. (۱۰) فصلت.

ایام امتحان از آنچه تصور می‌کنیم، به ما نزدیک‌تر است به همین خاطر دست به دامان مباحثه شدیم. کُنجِ دنجی را در گوشه‌ای از امامزاده پیدا کردیم و به آن‌جا‌ رفتیم.

روز اول همین‌که نشستیم، صوت مجلسی قرآن با صدای عبدالباسط بلند شد. فاطمه‌ پرسید: چه خبر شده؟ گفتم:"احتمالا تشییع جنازه‌ست و قراره اینجا نماز میّت بخونن". رنگ فاطمه مثل گچ دیوار سفید شد، در حالی که ترس تمام جانش را گرفته بود، گفت:"نکنه بیان داخل من می‌ترسم تا حالا مرده‌ای را از نزدیک ندیدم". گفتم:"خیالت راحت". صدای جمعیت که نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد، رنگ فاطمه سفیدتر و من در کمال آرامش و بدجنسی می‌خندیدم و برایش درس را توضیح می‌دادم. یک ساعت گذشت و دوباره همان صدا بلند شد. فاطمه گفت:"انگار اموات امروز قصد دارند منو سکته بدن و با خودشون ببرن". خنده امانم را برید.

روز بعد که وارد شدم، صدای روضه‌ای جانسوز از سمت مردانه بلند بود. مداح می‌خواند و در بین روضه می‌گفت:"اولین بار است، سر مزار شهید شاطری آمده و گریه‌اش جانسوز‌تر شد". حال و هوای ما را هم تغییر داد.

روز بعد مشغول مباحثه بودیم، که دو چشم نگاه ما را از روی صفحات کتاب به سمت خودشان سُر دادند. دختر بچه‌ای که بازی‌اش گرفته بود. می‌خواست با ما قایم باشک بازی کند. سرش را می‌دزدید و می‌رفت پشت دیوار و لبخند ریزی روی لبانش نشسته بود. خجالتش که کم شد، کمی نزدیک‌تر آمد. صدایش کردم و از شکلات‌هایی که معمولا توی کیفم دارم، به او هم دادم. خوشحال رفت و دیگر نیامد اما ما هنوز برای مباحثه می‌رویم و ماجرایی تازه در انتظارمان است.

زن و شوهر باید رفیق هم باشند، این دلبستگی اگر منجر به رفاقت شود، هم‌دیگر را به خوبی درک می‌کنند.
عاشق هم می‌شوند و در محبت‌ورزی به مرحله‌ی اعلا می‌رسند. مفهوم عشق، میانشان بسیار زیبا می‌شود.
رفیق جایی که به چشم می‌بیند شانه‌های رفیقش می‌لرزد، پناهی می‌شود برای استقامتش.
عاشق زمانی که می‌بیند پشت معشوقشش زیر فشار تا شده، پشتیبانش می‌شود برای ایستادن دوباره.
زن‌ها به طلا و جواهر علاقه مند هستند، اما جایی که می‌بینند مرد زندگی‌شان به کوچه‌ی بیچارگی‌ نزدیک شده تا دست یاری از دیگری بگیرد.
دست می‌اندازند، قفل‌های گوشواره و چندین تکه‌ی دیگر از طلایشان را باز می‌کنند تا از این مهلکه نجاتش دهند و غرورش همچنان پررنگ بماند. اینجاست که زندگی رنگ دیگری از عشق و ایثار می‌گیرد و رفاقت معنایی جز این نیست.
در این دوره که فشار اقتصادی زیاد شده این قصه‌ی آشنایی‌ست که می‌بینیم و می‌شنویم. رسم رفاقت با بهترین رفیق اینگونه است:
جا نزدن و ماندن به پای هم!

وَاَعْدِنى عَلَيْهِ عَدْوى حاضِرَةً تَكُونُ مِنْ غَيْظى بِهِ شِفآءً، وَ مِنْ حَنَقى عَلَيْهِ وَفآءً. ، و مرا در برابر دشمنم نصرتى بي‌درنگ عنايت كن، تا طوفان خشمم نسبت به او فرو نشيند، و داد دلم را از او بگيرد.

تاریخ کتبی را کتاب‌ها می‌نویسند، اما تاریخ شفاهی ملتی رنج کشیده در ذهن‌ها و قلب‌ها، سینه به سینه چرخیده تا، به این‌جایی که امروز ما هستیم؛ رسیده. چه‌ قدر آه، چه‌قدر اشک، چه‌قدر خون و فریاد در این سینه‌ها جوشیده و فرو‌خورده شده! دست‌هایی بی‌دفاع که رو‌به آسمان بلندند و با خدا نجوا می‌کنند. آن دست‌ها امروز تنها نیستند! پشتوانه و دستگیره‌ی محکمی دارند و سروشی که از جانب خدا به یاری‌شان آمده! قطعا پیروزی و فتح رقم خواهد خورد اما، آنچه رنگ نمی‌بازد؛ رنج‌هایی است که کشیده‌اند.

دم‌دمای عید که می‌شود، بی‌اختیار آرزو می‌کنم کاش شوهرم ژاپنی بود؛ یک ژاپنیِ شِبهِ آچارفرانسه از تبار سامورایی‌های کاروشی‌شو. شوهری که در مصافِ سختی‌های بِشوربساب، شمشیر از نیام برکشیده، جنگ،جنگ تا پیروزی را با تک‌تک سلول‌هایش به سبکِ بروس‌‌لی نعره بکشد: «غودااااااا!»

البته بنده مستحضرم همان‌طور که منزل، میدان جنگ نیست و اتمام خانه‌تکانی، فتحُ الفتوح؛ بروس‌لی هم، ژاپنی نیست و چینی است اما، بپذیرید دیگر، هر قدر هم ژاپنی‌ها چشم دیدنِ چینی‌ها را نداشته باشند؛ همسایه‌اند و تجانس فرهنگی دارند. نمونه‌اش همین غودااااااااا!

به هر تقدیر، باور کنید ریختنِ یک عالمه کارِ بی‌حساب‌کتاب بر سر آبجی‌تان، این خاله‌ریزه‌ی زوار دررفته کم از شرکت در خطِ مقدمِ نیست! این است که می‌گویم دم‌دمای عید به یک نفر شوهرِ سامورایی، نیازِ مُبرم دارم آن هم إلا و بِلّا همراه با ضمانت‌نامه‌ی کاروشی!

در غیر این صورت، شوهر مورد نظر را مانند برخی اقلام داخلی، که می‌گویند ضمانت مرجوعی دارند به سرزمین آفتاب تابان مرجوع کرده، لاجَرَم شوهر ایرانی خود را به زورِ رگ به رگ شدنِ کمر هم شده بر سر نهاده، حلوا حلوا می‌کنم!

پ.ن:
- هم‌وطنانِ عربِ خوزستانی، معمولا سالی دو دفعه خانه‌تکانی می‌کنند؛ یک‌بار به مناسبت عید نوروز و یک‌بار به مناسبت عید سعید فطر.

- «کاروشی» (karoshi) واژه‌ای ژاپنی به معنی مرگ بر اثر کار زیاد است و «کاروشی‌شو» واژه‌ای کاملا من‌درآوردی به معنی کاروشی شَوَنده است که در بازار لغات، نمونه‌ی مشابه ندارد؛ نه داخلی، نه خارجی!

-سرزمین آفتاب تابان: همان ژاپن خودمان!