روبروی ضریح ایستاده، نگاهم را به پنجره هایش گره زده بودم. اشک بود که حرفهای دلم را نشان امام رضا جان می‌داد. در طواف چشم هایم به دور ضریح، آیه ای را دیدم که سفارش پیامبر بود:«من هیچ اجر و مزدی نمیخواهم، الا اینکه با فرزندانم مودت و محبت داشته باشید.»
و همچنان اشک بود که این بار بین من و پیامبرم حرفها را بیان می‌کرد و از محبت می‌گفت. از مودت می‌گفت و مدد می‌خواست که تنها نمانم.
آری ای رسول مهربانم، ما جز محبت به شما و فرزندانتان چیزی نداریم. قلبهای محزون و تنهای ما را به نگاهی دریاب!
به قلم سمیرا چوبداری
