همه چیز همین‌جاست

انگار این جایگاه را برای خودِ خود من ساخته‌اند. بنشینم و چشمانم را بچرخانم و گوشه به گوشه حرمت را درون قاب ذهنم حک کنم. این‌بار نه حرف می‌زنم، نه می‌خواهم سفره دلم را باز کنم، فقط می‌خواهم‌ نگاهت کنم و خودت نظاره‌گره جانم بشی و از گوهر وجود نازنینت، غبار دلم رخت بر بنندند و جانم سراسر نسیم و عطر حریمت را به خودش بگیرد.
زل زده‌ام به رقص پرچمت. گویی ماه سر تعظیم فرود آورده است در برابر بارگاه ملکوتی‌تان، دیگر نه نورش به چشم می‌آید و نه زیبایی‌اش، ماه اصلی شمایید.
سال‌هاست برای من اینجا، این صحن، خود خود بهشت است. بهشت من همین یک تکه جاست که زل بزنم و یک دل سیر حظ ببرم از همنشینی با شما.
کاش می‌شد هر کسی که به بهشت می‌رود یک جایی را برای خودش بر میداشت و همراه خود می‌برد، اگر من بودم همین کنجِ دنجِ صحن آزادی را برای خودم بر می‌داشتم و حتی سندنش را هم به نامم‌ می‌زدم‌ تا کسی دستش هم‌ به این کنج زیبایم نرسد.
برای من مشهد، حرم، ضریح، خلاصه می‌شود به همین کنج صحن آزادی، اینجا برایم همانند ضریحتان ارزشمند است، باید پاک شوم از هر چیزی غیر از شماست. بعدش بیایم و چشمان خالی از گناهم را به پنجره‌های ضریح‌تان بدوزم، دستان خالی‌ام را به ضریح‌تان گره کنم و نام زیبای‌تان را از عمق جانم صدا کنم و بگویم: “السلام علیک یا علی بن موس‌الرضا”

پ ن: این دلنوشته را قبل از نماز صبح در صحن آزادی نوشته‌ام و عکس را بعد از نماز ظهر و عصر گرفته‌ام. :)

دیده‌ای وقتی دو قطب همسان آهنربا را به هم نزدیک می‌کنی چه حالی می‌شوی؟ انگار دست‌هایت دارند موج‌سواری می‌کنند. وقتی سعی می‌کنی که به زور به هم نزدیکشان کنی و بچسبانی‌شان، لیز میخوردند و سفت از هم فرار می‌کنند. قبلش دوری و دوستی داشتند، اما یک‌ دفعه هرکدام‌ راه خودشان را می‌روند. وقتی بخواهی به زور خواسته‌ات را به فرزندت تحمیل کنی، فرزندت، هرطور که شده تلاش می‌کند تا از دستت فرار کند، مثل همان لیز خوردن قطب آهنربا و اینگونه می‌شود که به دیگری پناه می‌‌برد.
قدیم‌تر‌ها حرف اول و آخر را بزرگ خانواده پدر می‌زد. کسی حق دفاع از خود و خواسته‌هایش را نداشت، اگر کسی اعتراض می‌کرد، بی‌حیای‌اش را به رخش می‌کشیدند. از دهه 70 به بعد، این تعصب‌ها کمرنگ‌تر شد، اما باز با این حال، خانواده‌هایی هستند که هنوز از این تعصبات بی‌جای خود دست نکشیده‌اند.
آدمی نیاز دارد در هر برهه‌ای از زندگی، یک پشتیبان داشته باشد تا دلش را قرص کند. کسی که بنشیند کنارش و با جرات با او مشورت کند و از تجاربش استفاده کند. در خانواده قطعا پدر و مادر باید یک مشاور خوب برای فرزندانشان باشند. چه قبل از ازدواج و چه بعد از آن.
پدر و مادر باید انقدر با فرزندانشان دوست باشند که آنها هم بتوانند هر چه در دل دارند را کف دستشان بگیرند و با آنها مشورت کنند.
امان از روزی که دختر یا پسری، نتواند با پدر و مادرش ارتباط برقرار کند و تنها بار ترس از خانواده‌اش را به دوش بکشد. این بدترین ضربه روحی‌ای است که یک نفر می‌تواند از خانواده‌اش بخورد. لطمه‌ای که می‌تواند، سال‌ها جسم و روحش را بیمار کند.
خدایا هیچ فرزندی را بین دوراهی خانواده‌اش و دیگران قرار مده…

و چه زیبا در فراز 24 صحیفه سجادیه آمده:  اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اغْفِرْ لِی بِدُعَائِی لَهُمَا، وَ اغْفِرْ لَهُمَا بِبِرِّهِمَا بی‌مَغْفِرَةً حَتْماً، وَ ارْضَ عَنْهُمَا بِشَفَاعَتِی لَهُمَا رِضًی عَزْماً، وَ بَلِّغْهُمَا بِالْکرَامَةِ مَوَاطِنَ السَّلَامَةِ

 خداوندا بر محمد و آلش درود فرست، و مرا به برکات دعایی که برای آنان دارم بیامرز، و آن دو را به سبب خوبی‌هایی که در حق من داشته‌اند مشمول غفران حتمی قرار ده، و از آنان به شفاعت من از آنان به طور مسلّم خشنود شو، و آنان را با کرامت به سر منزل سلامت برسان.

به قلم:سیده مهتا میراحمدی

همین‌طور که خودش را با بچه ها سرگرم کرده بود، یک‌دفعه به خودش تشر زد:« خانه‌داری یعنی چی پس؟» بعدش بدون معطلی پاسخ داد:« خانه‌داری یعنی کلفتی دیگه! »
چشمانم از حدقه بیرون زد و نگاه‌مان برای یک لحظه به هم خیره ماند. آن‌قدر جمله‌اش برایم سنگین بود که بعد از گذشت یک هفته، هنوز نتوانستم هضمش کنم. باورم نمی‌شود این حرف را یک زن 60 ساله زده باشد.
این یک هفته، مدام با خودم کلنجار رفتم که نه! خانه‌داری کلفتی نیست دختر جان، خانه‌داری یعنی این‌که با دستان خودت، مهر مادری و همسری را به جان عزیزانت تزریق کنی. رشدشان را با چشم ببینی و حَظ ببری، در‌حالی که خودت هم رشد می‌کنی. اخمشان، بداخلاقی‌هایشان، خستگی‌هایشان را با جان و دل، بخری و صبر و استقامتت را بالا ببری. یک لیوان آب که به دستشان می‌دهی برایت به اندازه یک سال عبادت، ثواب می‌نویسند. پس قطعا خانه‌داری، معنایش کلفتی نیست!

اما از حق نگذریم، هنوز که هنوز است بغضِ این کلمه مرا به تامل وا می‌دارد. چرا باید برخی این‌گونه شأن مادری و خانه‌داری‌مان را زیر سوال ببرند؟! چرا وقتی این همه احادیث از ائمه، درباره شأن زنان داریم؛ باز روی حرف‌های خودشان پا‌فشاری می‌کنند و جوان‌ها را از زندگی دلسرد.
هر دختری قبل اینکه به خانه بخت برود، خودش را ملکه‌ی خانه‌اش می‌داند؛ حتی اگر توی یک اتاقِ شش متری زندگی کند!

من که خود را دختر روز‌های سخت می‌دانم و برای خودم زندگی می‌کنم با شنیدن این حرف، تمام تنم یخ کرد و یکه خوردم. حالا که فکرش را می‌کنم، دلم برای فرزندانش می‌سوزد که از بچگی با این افکار رشد کرده‌اند و معلوم نیست کجا دودش به چشم‌شان برود.

حواسمان به خودمان و تربیت کردن‌مان باشد؛ فرزندان آینه‌ی پدر و مادرشان هستند!

پ‌ن؛ عکس تماما تولیدی‌ست با ایده دیوارنگاه ولیعصر.

به قلم: سیده مهتا میراحمدی

اردیبهشت بانوی بلند قامتی است، با گیسوان ‌پریشان که شکوفه‌های بهاری در دامنش می‌رویند. کتاب مورد علاقه‌اش را می‌خواند و زیر چشمی، بازی فرزندانش را می‌پاید. با قل‌قل قرمه‌سبزی روی اجاق، خودش را به آشپزخانه می‌رساند. ملاقه را بر می‌دارد و کمی از آن می‌چشد. با اشتیاق برنج را توی دیس می‌ریزد و سفره را پهن می‌کند و با دست‌رنجش، به خانه جان می‌بخشد. همیشه اما اردیبهشت، شاداب و خرّم نیست! گاهی چنان بی‌رمق است که نای ایستادن ندارد. سرش را به دیوار ناامیدی تکیه می‌دهد و گوله گوله اشک حسرت می‌بارد. دیگر، غنچه‌هایش هم ذوقی برای شکوفایی ندارند. خودشان را گم می‌کنند. انگار با زمین و زمان قهرند. اردیبهشتی که لطافت ندارد؛ زنانگی‌اش را فراموش کرده، گویا اردیبهشت نیست، بهمن سردی است که همه را به خواب زمستانی می‌برد.
اردیبهشت، آن بانوی بلند قامت با گیسوان پریشان، توجه می‌خواهد، احساس امنیت و آرامش! مهربانی، قوت قلب اوست؛ احترام، عزتش را بالا می‌برد و محبت، وجودش را لبریز از انگیزه.
مادری که سرشاراز انگیزه است؛ روح و ایمان فرزندانش را تعالی می‌بخشد و اردیبهشت، شادبانوی لبریز از مهر مادری، این گونه است. نگذاریم اُردیبهشت خانه‌مان، اُردی‌جهنم شود.

پ.ن: همسر خوب بودن، اولین پله‌ی رشد و تعالی خانواده است.

عکس تولیدی است.

 

بین همسَر و همسِر، فقط یک کسره تفاوت است، اما همین یک کسره خودش راوی حکایت و فراز و نشیب‌های شروع یک زندگی است.
یادم می‌آید، در مجلس خواستگاری، وقتی که توی اتاق، روبه روی همسرم نشسته بودم و این جمله را گفتم، فقط بنا کردم به همان معنای همسِر بودن، اما حالا که 5 سال از زندگی‌مان گذشته، تازه می‌فهمم که همسِر بودن تنها یک جنبه کوچک این کلمه است، جنبه‌های زیادی وجود دارد که شاید یک روز یا چند سال بعد کشفش کنیم.
مثل همان جمله‌ی معروف که بزرگ‌ترهایمان در گوشمان می‌گفتند:« ما چند تا پیراهن از شما بیشتر پاره کردیم »
این مَن مَن کردن‌‌ها کار ما را دشوارتر می‌کند، چقدر خوب می‌شود که این صحبت‌ها فقط به همان جلسات خواستگاری ختم نشود، گاهی لازم است هر چند ماه یکبار رو به روی هم بنشینیم و درباره همسَر بودن و همسِر بودن صحبت کنیم.
قطعا هربار چیزی جدید در آستین داریم و تعاملاتم روز به روز بهتر می‌شود.
این خودش یکی از پایه‌های رشد اخلاقی وخانوادگی‌ یک زندگی است.
با هم، در کنار هم، برای بهتر زندگی کردن بکوشیم.

✍به قلم: سیده مهتا میراحمدی

چقدر خوب شد که زن شده‌ایم!
از همان وقتی که تلألو نور خورشید از لا‌به‌لای پرده‌ اتاق سرک می‌کشد و صورتمان را نوازش می‌کند، مثل الماسی می‌درخشیم…
با عشق، کتری پر از آب را روی اجاق‌گاز می‌گذاریم و با اولین جرقه فندک، پرت می‌شویم به دنیایی که اسمش خانه‌داری‌ست.
می‌شوییم، می‌پزیم، محبت می‌کنیم، تربیت می‌کنیم و گاهی با صدای بچه‌گانه و خنده‌دار با بچه‌ها سر و کله می‌زنیم و مهمان خاله بازی هایشان می‌شویم.
با بوسه‌های کوچکی که به روی پیشانی فرزندانمان می‌زنیم مثل پزشک سیاری هستیم که هرلحظه قابل دسترسی است‌ و چشم از بیمارش برنمی‌ دارد.
دنیای زنانگی، مادرانگی و خانه‌داری دریای بی‌کرانی است که قصه دراز دارد.
چهار دیواری‌ خانه‌مان مثل بهشتی است که میوه‌های زندگی‌مان هرروز پربارتر می‌شوند و با چشم، شاهد لطف پروردگارمان هستیم.
و چه زیبا فرمودند:
پیامبر اکرم صلى‏ الله‏ علیه ‏و ‏آله :
الجَنَّةُ تَحتَ أقدامِ الاُمَّهاتِ؛
بهشت زیر قدم‏هاى مادران است.

به قلم:سیده مهتا میراحمدی

خانه‌مان دنج‌تر از همیشه شده است. با جزیره مجنون یک قدم فاصله داریم، با فکه دو نگاه و خورده‌ای و از طرفی با کربلای شلمچه همسایه‌ایم…
قم و حرم حضرت معصومه گوشه چشمانمان است.
سوریه، حرم حضرت زینب و حضرت رقیه سلام‌الله‌علیها، گویی مقابل چشمانمان است، و هرلحظه گنبد طلایی رنگشان برقی توی چشمانمان می‌زند و از شوقش کاسه چشممان مروارید باران می‌شود.
برای خودمان گوشه دنجی دست ‌و پا کرده‌ایم، عکس شهدا خانه‌مان را منور کرده است…
انگار تمام زیبایی‌‌های خانه، گوشه‌ای اُتراق کرده‌ است.

هربار با دیدن عکس شهید حمید سیاهکالی تمام خاطرات شیرین زندگی‌شان از جلوی چشمانم‌ رد می‌شود و گوشه ذهنم آن تلنگر شیرین چشمک می‌زند و دستی تکان می‌دهد که مهتا حواست هست؟؟ عکس شهید قربانی مرا یاد تک‌تک واژگان کتاب دلتنگ نباش می‌اندازد، آن جملات گوهر‌بار و کلیدی شهید که بوی ایمان و تقوا می‌داد… عکس شهید محمدخانی هرلحظه برایم، عشق و ایمان را در کنار هم، تداعی می‌کند…
عکس شهید امینی که با چهره زیبا به شهادت رسیده است, مرا یاد خاطره‌ای می‌اندازد که غیرمسلمانی، مسلمان شد.
عکس شهید همت، شهید آوینی، سردار سلیمانی، مرا یاد همه‌ی فداکاری‌ها و از خوگذشتگی‌های شهدا و همسرانشان و تربیت حسینی مادران شهدا می‌اندازد.

و همه این سعادت، تنها با پوستر شهید سیاهکالی که با کتاب یادت باشد به عنوان هدیه پست کرده بودند نصیبمان شده‌ است.
و این شد که رویای اوایل ازدواجمان عملی شد و این مأمن شهدایی، خانه و زندگی‌مان را بیشتر از قبل متبرک کرد.

و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاء عند ربهم یرزقون.
هرگز کسانى را که در راه خدا کشته شده‏ اند مرده مپندار بلکه زنده‏ اند که نزد پروردگارشان روزى داده1 مى ‏شوند. 169 آل عمران

به قلم: ✏سیده مهتا میراحمدی
ramisa.kowsarblog.ir
97/11/23
عکس تولیدی است

پ ن: قاب عکس بالا سمت راست عکس شهید مدافع حرم شهید مهدی ایمانی ست که از اقوام‌ دور همسرم هستند و خادم حرم‌حضرت معصومه بودند.

مِهر بدون مُهر

آنقدر این روزها برای ما جامانده ها دلگیر است که اگر هزارتا کلمه هم، سر هم‌بندی کنم، ذره ای از آتشِ غمِ وجود مرا نشان نمی‌دهد، این روزها تنها حال مرا جامانده ها درک می‌کنند، همان هایی که چشمانشان فوران غم است و با یک یا حسین بغض توی گلویشان را قورت‌ می‌دهند.
این روزها آنقدر بغض‌هایم را قایم کرده‌ام که دیگر نمی‌دانم کجا باید سرازیرش کنم، یا باید همین حالا زانوی غم بغل بگیرم و گریه کنم و یا باید صبر کنم تا سیل اشک هایم، آب پشت پای زائرانش شود، افسوس که امسال، نه خبری از پاسپورت مهر شده است و نه خبری از کوله و کالسکه بچه.
یک ماهی می‌شود که شب و روزم با گفتن این جمله می‌گذرد: 《اجازه میدی اربعین با بچه ها بریم کربلا؟؟》 و تنها پاسخی که هربار شنیده‌ام این بود:《نه با دوتا بچه نمیگذارم بری… سال بعد برو》 و من هربار با بغض گفتم: شاید من، تا سال بعد زنده نباشم و این آرزویم را با خود به گور ببرم. دیگر حتی اگر گوشه چشمانم ذره ای خیس شود بدون‌معطلی دخترک می‌گوید:《 مامان چی‌شده؟ نمیریم کربلا؟》و من با یه لبخند تلخ می‌گویم: نه، و دخترک با لبخند پراز محبتش می‌گوید عیب ندارد، همین که دخترک تنها دلیل بغض و گریه مرا کربلا نرفتن بداند برایم کافیست، همین که دخترک می‌داند چه چیزی حال دل مرا خوب می‌کند و همین که مهر امام حسین توی دل دخترک افتاده برایم کافیست، درست است که امسال راهی نشده‌ام اما همین قدر که بیخیال نبودم و هزار بار برای کربلا رفتن، تلاش کردم همسرم را راضی کنم و حداقل همتش را کردم، یک قدم از بقیه جلو‌‌ترم، آقای مهربانی ها من همتم را برای رسیدن به شما نشان دادم اما دیگر اینکه چرا من را لایق دیدار ندانستی نمی‌دانم، افسوس به این روزها که مجبورم از دور نگاهت کنم و با اشک زائرانتان را راهی کنم.
زوار اربعین به سلامت سفر ولی یادی کنید از آنکه قسمتش نشد سفر…
پ ن: عکسایی از سفر اربعین 95 و 96 ما
من یک جامانده ام…
جاده به جاده پای پیاده جاموندم اما زائر زیاده
???? 
به قلم سیده مهتا میراحمدی