همه چیز همین‌جاست

از بازیهای توی کوچه که خسته می‌شدیم، به خانه بر‌می‌گشتیم.
انگار وقتی کودک بودیم، مجالی برای سَررفتن حوصله نبود. توی آشپزخانه به دیوار خیره‌خیره نگاه می‌کردیم تا توی خطوط مبهم کاشی‌ها برای خودمان شکلی پیدا کنیم و کلی ذوق زده شویم. بین بازی‌های‌مان که روی جدول کنار کوچه می‌نشستیم، به آسمان خیره می‌شدیم تا از ابرهایی که فکر می‌کردیم مثل پنبه‌های حلاجی شده اند و باد آن‌ها را به آسمان برده اَشکالی با مفهوم بسازیم. تازگی‌ها فهمیدم همین کار ساده‌ای که انجام می‌دادیم چقدر در افزایش خلاقیت موثر بوده‌است.
ما مثل بچه‌های امروزی، مثل دخترم نبودیم. (که چند دقیقه‌ای یک‌بار آواز حوصله‌ام سر‌رفت سَر می‌دهد.)
با اینکه از صبح تا ظهر و گاهی هم بعد‌از ظهرها در حال بدو‌بدو از این کلاس به آن کلاس هستیم. امروز نه کاشی‌ها آن خطوط مبهم را دارند و نه بازی‌های کوچه برقرار است، تا روی جدول کنار خیابان بنشینند.
شاید حق دارند که با این اوضاع کودکی‌شان را توی صندوقچه پنهان می‌کنند و فقط یک‌سری مطالب ساندویچ شده از طرف دیگری را توی ذهن می‌چپانند و قُورتش می‌دهند.

صف جلو، یکی‌بود یکی‌نبود داشت پُرمی‌شد. خودم را به صف رساندم و مُهر را جلوی رویم گذاشتم. سرش را جلوی صورتم کشید و با صدایی مهربان گفت:"می‌تونم اینجا بنشینم، جای کسی نیست؟”

گفتم:” نه بفرمایید، بنشینید.” وسایلش را روی زمین گذاشت و چادر سیاهش را تا زد. دست بُرد توی کیفش و چادر سفیدی را روی سرش انداخت. چادری سفید و ساده که کمی هم چرک تاب شده بود، برخلاف چادرهای رنگیِ صف‌های عَقبی.

نماز اول تمام شد. دست جلو بردم تا قبول باشدی بچسبانم تَنگِ مهربانی‌اش که چند دقیقه‌ی قبل ابراز کرده بود. نگاهم اُفتاد به نوشته‌هایِ ریزِ رویِ چادرش، کاروان حج. ذهن و دلم همراه شد، با کاروانی خیالی که همچون منی را همراه خود به سرزمین وحی بُرده‌بود. تکانی خوردم و به خودم آمدم. نمی‌دانم کی چشمانم وقت کرده بودند ببارند.

رنگ و روی چادرش نشان می‌داد، خیلی وقت است که حاجیه‌خانم صدایش می‌زنند و او هنوز به این عنوان وفادار مانده، یادگاری آن سفر را در نماز به همراه دارد. پیش خودم گفتم شاید بعدترها بخواهد این پارچه را به جای کفن بپیچند دورش تا گواهی دهد نمازهایش را یا آرامشی باشد برای او وقتی که هیچ کس به کارش نمی‌آید. سجده‌ی طولانی‌اش بعد از نماز فرصتی شد، تا این قاب را به تصویر بکشم.

شیرینی تجربه‌ی این سفر چه وقت به کام‌مان می‌رسد؟ شاید زود شاید دیر شاید هیچ وقت.

حفظ خانه و خاکی که جایگاهی بالاتر از جان و آبرو دارد، واجب است. وطن به انسان هویت می‌دهد، جایی که در آن متولد شدی و پا گرفتی. هویتی که نسل‌به نسل به ما رسیده، همراه با تاریخی که این هویت را ساخته است. برای حفظ این ارزش مقاومت کردیم و حالا این وطن تنها محدود به کشور ما و خاک ما نیست.بلکه تا قاره‌های دیگر هم ریشه دوانده‌است.
انقلاب ملت ما که هویت اسلام را دوباره زنده کرد و این ارثیه‌ی پدری را از شاه گرفت. سبب شد تا مرزها از بین بروند و همه برای حفظ اسلام بکوشیم.
انتفاضه‌ی مردم فلسطین که هنوز در رگ خاورمیانه می‌جوشد و خواهد‌جوشید. انتفاضه‌ و سنگ‌هایی در مُشت‌ که از دستان پدر در دستان فرزندش جای گرفته آماده‌ی نابودی اسرائیل هستند. مردم یمن که با دست‌ خالی کاخ آل‌سعود را با موشک‌هایشان به لرزه در آوردند و نمونه‌هایی از این دست بسیارند. نیجریه و شهیدانی که با خیزش رهبرشان شیخ زکزاکی سیاهی روی دشمنان را نشان دادند.
ثمره‌ی مقاومت حلاوت وشیرینی پیروزی را به دنبال دارد. مقاومت، مشارکت، وحدت و امید می‌خواهد و ملت مقاوم هیچ‌گاه خستگی و یأس را در وجودشان راه نمی‌دهند. می‌جنگند برای هدفی مقدس از مقاومت تا ظهور.

چند وقتی است، که تلویزیون خانه را بیشتر خاموش می‌کنم. علاقه‌ام به تماشای این صفحه‌ی رنگیِ پر رمز و راز کمتر شده، جای تعجب هم دارد. منی که قبلا تا چشم باز می‌کردم به دنبال کنترل می‌گشتم تا آن را روشن کنم و شب‌ها با صدایش که انگار لالایی می‌خواند به خواب می‌رفتم.

انگار دلم بیشتر تنگِ رادیو شده تا دکمه‌ی روشن را بزنم و روی امواجش موج سواری کنم و صدای دلخواهم را برگزینم. انگار از یک سنِّی دلت می‌خواهد نبینی و فقط گوش کنی. یک روز صوت خوش قرآن وبرنامه‌های زیبای رادیو معارف، روز دیگر جنجال و هیاهوی صحن علنی مجلس و گوش سپردن به مذاکرات عصاره‌ی ملت. جمعه که به باغ رفته بودیم، دوباره رادیو را روشن کردم. تا درختان هم از شنیدن این رسانه لذت ببرند. پدرم با خنده رو به جمع گفت:‹‹انگار گوش دادن به رادیو هم ارثی شده از مادربزرگ به مادر و حالا هم به دختر رسیده.»

همه خندیدند و من خوشحال از اینکه ردی از یادگار‌ی‌های مادربزرگ را در زندگی‌‌ام دنبال می‌کنم لبخندی محکم را روی لبانم نشاندم.

پله‌ها را نفس زنان و دوتا یکی که بالا بروی، گرسنه می‌شوی. زمانی که در طبقه‌ی اول، عطر لیموی قرمه سبزی جا افتاده ای مشامت را قلقلک می دهد، می‌فهمی امروز هر خانه چه غذایی را آماده کرده
با بوهای مختلفی که دست به دست هم می‌دهند و به مشامت می‌رسند.
گوش‌هایت تیز می‌شود، وقتی از خانه‌ی کناری‌ آواز و صوتی زیبا گوش را می‌نوازد.
با چند دقیقه‌ای مکث خواهی فهمید، که صاحبان این خانه‌ها فراغ بال دارند و یا ظواهرشان فقط برای چشم‌هاست.
صدای دعوا و فریاد مادری بر سر کودکش و گریه‌هایی که به دنبال آن صدا می‌آید. از تعجب چشمانت گرد می‌شود، ظاهر شیک و چیتان‌پیتان کرده‌ی باکلاسش، صدای نازک و مهربانش را به خاطر می‌آوری که فقط برای مردم عرضه می‌شود.
راه‌پله‌ها جایی برای دورویی نیستند. رودربایستی ندارند و ملاحظه‌ی هیچ کسی را نمی‌کنند. راه پله‌ها صاحبانشان را رسوا می‌کنند.
درطبقه‌ی سوم سکوتی مطلق همه‌جا را فراگرفته و از بوی ته‌دیگ سوخته که هرروز تا خانه‌ی شما بالا می‌آید،چهره‌ در هم می‌کشی این همان خانمی‌ست که صفحه‌ی اینستاگرامش از تصاویر تزیین شده‌ی غذاهای مختلف پر شده است، اما در خانه‌ی خودش از این خبرها نیست.
نفسی تازه می‌کنی و به خانه‌ی خود می‌رسی. چاردیواری جایی‌ست که جدا از تمام ظواهر خودمان را به نمایش می‌گذارد. آسانسوری که تو را یکسره پایین و بالا می‌کشد و به خانه‌ا‌ت می‌رساند انگار می‌خواهد واقعیت را نبینی و ظاهر را هنوز حفظ کند و نم پس ندهد.
خرابی آسانسور و عبور از راه پله چه واقعیت‌هایی را که افشا نمی‌کند.

زمانی که دو روایت تعارض داشتند، بینشان جمع می‌کردیم. مثلا اولی حمل بر استحباب، دومی حمل بر کراهت؛
حال اگر تعارض مستقر بود امکان جمع نداشتیم، هردو ساقط می‌شدند، سراغ مرجحات می‌رفتیم.
با نبود مرجح اصل برائت یا استصحاب را در آن حکم جاری می‌کردیم.
قاعده‌ی اصولی که بیشترمان آن را به خاطر داریم.
کاربرد اصول به گفته‌ی اساتید فراوان است.
دو فرد را در نظر بگیرید که از هم رنجیده خاطر و ناراحت هستند.
اگر از این روش استفاده کنند، دلیلی برای ماندن در این حال نمی‌ماند. با جمع بین خوبی‌ها این تعارض برطرف خواهد شد.
حال اگر هنوز دلخوری باقی و مستقر بود به سراغ مرجحات و نکات مثبت طرف مقابل می‌رویم.
اگر اوضاع سامان نیافت و چیزی که تسکین دلمان باشد نیافتیم به اصل رجوع می‌کنیم و بنا را بر بخشش و همان قول شتر دیدی ندیدی خودمان می‌گذاریم، تا طعم شیرین رابطه‌ها کاممان را تلخ نکند و لذت بخشش را به تلخی انتقام تبدیل نکنیم.